To ροκ για τους Ελληνες είναι κάτι σαν την δημοκρατία, του δίνουν όποια έννοια θέλουν και είναι πιο κοντά σ΄'αυτά που πιστεύουν.

Αμφιβάλλω αν σε ολόκληρο τον πλανήτη δίνουν την έννοια που δίνουμε στην λέξη στην πατρίδα μας.

Για πολλούς η έννοια ροκ σημαίνει αυστηρά η μουσική συγκροτημάτων της περιόδου 1967-1975 ενώ δεν δίνουν τον ίδιο χαρακτηρισμό, ή την ίδια έννοια σε μετέπειτα ονόματα της μουσικής.

Επίσης δεν θεωρούν ότι έχουν σχέση με το ροκ καλλιτέχνες που δεν αποδέχονται τις ηχογραφήσεις τους, όπως ας πούμε το ντουέτο Hall and Oates ή πρόσφατα ο Νίκος Καρβέλας που έχει ηχογραφήσει δεκάδες τραγούδια τα οποία είναι στον ρυθμό του ροκ εν ρολ του '50, αλλά στιχουργικά ενοχλούν.

Αυτοί που μας κάνουν κριτική για ανάλογα δημοσιεύματα προφανώς νομίζουν ότι το ροκ σαν θεματολογία ασχολείται μόνο με την λογοτεχνία ή θέματα υψηλής διανόησης και όχι καθημερινά θέματα όπως ο έρωτας, η διασκέδαση, το παιχνίδι και όλα όσα απασχολούν τους νέους, θέματα που χρησιμοποιεί στους στίχους του όχι μόνο ο Καρβέλας, αλλά σχεδόν όλοι οι συνθέτες της εποχής μας.

Τα είδη του ροκ είναι δεκάδες και δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, όπως ας πούμε το ροκ του '50.

Στην δεκαετία του '60 εμφανίσθηκαν διαφορετικοί ήχοι, όπως και στο '70, το ΄80, το ΄90 και στον αιώνα που διανύουμε. Το κάθε ένα από αυτά έχει την ιστορία του και τους φανατικούς φίλους του, ενώ μας έχει χαρίσει και εξαιρετικά τραγούδια και άλμπουμ.

Τέλος το ροκ δεν είναι ιδιοκτησία κάποιων μουσικών, ή φίλων της μουσικής, όπως και η δημοκρατία που δεν ανήκει σε αριστερούς ή δεξιούς, αλλά στο σύνολο των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται την έννοια, βέβαια έχουμε συναντήσει ακόμα και δικτάτορες να προσδιορίζονται σαν δημοκράτες.

Η γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει να πυροβολούμε κανένα είδος της μουσικής, όλα έχουν την αξία και σημασία τους στο πέρασμα του χρόνου και βασικό σκοπό την ψυχαγωγία μας και όχι την πολιτική μας χειραγώγηση, που κι αυτό μπορεί ενίοτε να συμβεί, αλλά καλό είναι να μην περνάει τα όρια και να θίγει τους άλλους.

Κώστας Ζουγρής