Ήθελα να σταθώ στη χθεσινή εκπομπή επικαιρότητας και το υπέροχο ξεκίνημα με τον ταλαντουχο αγαπημένο μου σαξοφωνίστα της τζαζ Kamasi Washington. Έχω αναφερει ξανα πως μ αρέσει παρα πολυ και τον θεωρώ πολυ σπουδαίο, ισως απ τους σπουδαιοτερους νεωτερους σαξοφωνιστες. Το νέο του 5ο άλμπουμ που κυκλοφόρησε στις 3 Μαΐου οπως μας ενημέρωσες, το άκουσα ολοκληρο και το απόλαυσα. Ομολογώ ωστοσο πως προτιμώ ν ακούω την μουσική του instrumental με το σαξόφωνο να δεσπόζει, παρά με τις συμμετοχές άλλων τραγουδιστών, αν και καποιες απ αυτές ήταν πραγματικά πολύ καλες και δυνατές.
Στη συνέχεια ήθελα να επισημάνω μια προσωπική μου άποψη, ιδιαιτερα σε σχέση με τις εκπομπες επικαιρότητας, που μου κεντριζει ακόμα περισσοτερο το ενδιαφέρον … και αφορά στο πέρασμα απ τα ακούσματα τραγουδιών καινούργιας κυκλοφορίας σε παλαιότερα σπουδαίων καλλιτεχνών. Καταλαβαίνω πως αρκετες φορες αυτό το όμορφο «δέσιμο» θα ελεγα, του καινουργιου με το παλιο, γινεται με αφορμή τις προσφατες απωλειες κάποιων σημαντικών μουσικών/ τραγουδιστών, ωστοσο η αίσθηση αυτή που προσλαμβάνω ειναι πολύ ιδιαίτερη. Για παράδειγμα, ηταν βέβαια πολύ λυπηρό όταν έμαθα χθες πως μέσα στις τελευταιες μερες έφυγαν απ τη ζωή τόσοι σημαντικοί καλλιτέχνες … απ την άλλη όταν άκουσα κάποια καταπληκτικά τραγούδια τους με τα οποια έχω κι εγώ συνδεθεί από παλιά κι έχω έντονες μνηνες, ευαισθητοποιήθηκα και γι ακόμα μια φορά σκεφτηκα πως αυτή η ευφυης εκτόξευση ή η επανάσταση της μουσικης των δεκαετιών 50, 60 και 70, που είχε σημάνει ουσιαστικά την αναγέννηση της σύγχρονης μουσικης, δεν εχει ξανασυμβεί μέχρι σήμερα.
Όταν άκουσα για τον θάνατο του Αντώνη Τουρκογιώργη και μάλιστα όταν έμαθα πως μεγαλώσατε και ήσασταν από μικρά παιδιά μαζί… στεναχωρέθηκα πολύ. Ήταν ακομα πολύ νεος … Οι συνθεσεις του κορυφαίου ελληνικού συγκροτήματος Socrates (drank the Conium), που είχα αγαπήσει κι εγώ τοσο πολύ εκείνα τα χρόνια, διατηρούν μια εκπληκτική διαχρονικότητα. Το ίδιο ισχυει και για τον Richard Tandy των υπέροχων ELO. Κι αυτος το ίδιο ακόμα νεος έφυγε … γιατί;;;; :( Και το κομμάτι που έπαιξες “Last train to London” τόσο αγαπημένο…
Kαι βέβαια το κλείσιμο της εκπομπής με μια ακόμα σημαντικη απώλεια του καταπληκτικού πρωτοποριακού κιθαρίστα Duane Eddy, (τουλάχιστον αυτος έφυγε σε πιο προχωρημένη ηλικία), με έφερε πίσω σε εξ ίσου ομορφες μουσικες αναμνήσεις. Ιδιαιτερα στη συμμετοχή του με τους αγαπημενους Art of Noise, στην εκτέλεση που επέλεξες του Peter Gunn του Mancini. Οι Art of Noise ήταν απ τα avant garde new wave group που με ειχαν κερδίσει με το ιδιαιτερο μουσικό στυλ τους και διατηρω ολες τις συλλογές τους.
Μαρία Μενδρινού
