Κάποιοι εύχονται καλό χειμώνα, άλλοι καλή σεζόν (ανάλογα με τον εργασιακό χώρο) και άλλοι καλή σχολική χρονιά. Οι βιτρίνες των βιβλιοπωλείων γέμισαν σχολικά είδη με τους αγαπημένους και υπερτιμημένους ήρωες των παιδιών, ενώ η διαφήμιση του Jumboμε του αιχμάλωτους γονείς κέρδισε τις εντυπώσεις ξεπερνώντας τον εκνευρισμό από αυτήν της «έξυπνης σίτας». Όπως και να έχει ζούμε σε ένα κράτος που αγαπάει το επίθετο καλός-ή-ό ξεχνάει το ουσιαστικό που συνοδεύει. Σήμερα ο χώρος της παιδείας –ανάμεσα σε άλλους- προκαλεί πονοκέφαλο και το σχολείο γίνεται το θέμα συζήτησης των ημερών και όχι χώρος έμπνευσης.
Το σχολείο καλεί και καλούσε τον καλλιτέχνη να δημιουργήσει, να στιχουργήσει, να συνθέσει τραγούδια που να εκφράζουν την νοσταλγία των σχολικών χρόνων, να αποτυπώνουν τους πρώτους έρωτες, να θυμίζουν το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας, τον καθηγητή/τρια που ερωτευτήκαμε, το σκασιαρχείο και τόσα άλλα…να θυμόμαστε τους στίχους που γράφαμε στα θρανία με μια αφιέρωση στο τέλος ή τα αρχικά του ονόματός μας. Συνειρμικά οδηγούμαι σε στίχους που μας θυμίζουν όλα τα παραπάνω
Ο Μανώλης Ρασούλης εύστοχα γράφει «Δάσκαλε που με δίδαξες στο μάθημα το ένα,
δάσκαλο δε χρειάζεται ο μαθητής κανένα.
Ο πιό καλός ο δάσκαλος είναι ο εαυτός σου
μου`λεγες και τελείωσα μ`άριστα το σχολειό σου».
Στο σχολείο ξεκινούν οι έρωτες, ρομαντικοί, πλατωνικοί, αθώοι, αληθινοί… όπως παρουσιάζονται από τον Φοίβο Δεληβοριά
«Μετά που σε στέλνουν σχολείο
στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται
μικρή με τα ροζ κοκαλάκια
και τα ποιηματάκια που θα μάθετε
Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις
χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι
της σπας με νεράντζια τα τζάμια
κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι
Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι
βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα
το στήθος της θέλει να σπάσει
κυλιέται στα δάση και στα κύματα»
Και φτάνουμε στον Σταμάτη Κραουνάκη να μας δίνει την συνταγή του έρωτα
«Ο έρωτας δεν πάει πανεπιστήμιο,
δεν ξέρει γράμματα, ξέρει τον δήμιο
που ρίχνει τις καρδιές, ρίχνει τα σώματα
πάνω στα στρώματα, πάνω στα στρώματα
Ο έρωτας δε θέλει φροντιστήριο,
δεν είναι φιλολό, είναι μυστήριο.
Χτυπάει κατευθείαν με το ένστικτο,
μωρό μου ευαίσθητο
παιδί μου ευαίσθητο».
Και κάπου εδώ οι στίχοι που εμπνέονται από το σχολείο κλείνουν με μια ανάμνηση, επιθυμία από τον Νίκο Καρβέλα
«Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα».
Υ.Γ Και για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε ας θυμηθούμε τον Nat King Cole και το τραγούδι του You don’t learn that in school, αφού όσα μαθαίνουμε στην ζωή τελικά, τα μαθαίνουμε μόνοι μας, γιατί η ζωή είναι το καλύτερο σχολείο!
https://www.youtube.com/watch?v=vq6sLo2mIuI
Αναστασία Τσ.
