Ειλικρινά αισθάνομαι θυμό όταν διαβάζω ή μου μεταφέρουν για αγέννητα τότε μπουμπούκια που κάνουν κριτική σε νεκρούς, σε όποιο ρεπερτόριο και να ανήκουν, ενώ τους προσάπτουν και κομματική ιδιότητα γράφοντας ότι ήταν αριστερός ή δεξιός, ότι είχε κάνει αυτό ή το άλλο, λες και αυτός που τα γράφει μπορεί να κρίνει τους πάντες, ακόμα και τους κλασικούς συνθέτες.
Ξέρετε τι σημαίνει θάνατος; τι σημασία έχει το να αξιολογούμε και να αμφισβητούμε το μέγεθος της επιτυχίας του νεκρού, πάντα υπάρχει μία υπερβολή για τον νεκρό, εδώ άλλοι βγάζουν Άγιο, νεκρό που ήταν ακριβώς το αντίθετο.
Αν θέλετε να κάνετε κριτική και ξέρετε 5 πράγματα για την μουσική, γράψτε για το σήμερα, όχι να ψάχνετε να βρείτε τι έκανε ή έλεγε ο νεκρός, πριν ακόμα γεννηθείτε, αυτό είναι ντροπή, κανείς δεν κριτικάρει νεκρό, εκτός και ήταν κανένας τύραννος, που η συμπεριφορά του οδήγησε κάποιους στον θάνατο.
Πόσο διψασμένος για αναγνώριση μπορεί να είναι ένας που επικρίνει αυτούς που είχαν την ζωή τους πριν αυτός γεννηθεί, πώς μπορεί να το ξέρει και δεν μιλάμε για μεγάλους πολιτικούς, ή εστεμμένους που υπάρχει η ιστορία γι' αυτούς, αλλά απλούς ανθρώπους ή καλλιτέχνες τους οποίους μερικοί προσπαθούν να υποβιβάσουν μετά τον θάνατο τους, όχι βέβαια ότι δεν γράφουν για ζωντανούς, γράφουμε μπούρδες που εντυπωσιάζουν τους 300-500 που μας ακολουθούν.
Ας γράφουν ό,τι θέλουν, κακομοίρηδες θα μείνουν.
H Μίλβα ήταν το αντίστοιχο της Μούσχουρη για την Ιταλία, δεν είχε βέβαια τόσο μεγάλη επιτυχία, αλλά ήταν σημαντική και ο θάνατος της πήρε μεγάλη έκταση σε όλο τον πλανήτη.
Κώστας Ζουγρής
