Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την επιθυμία των Ελλήνων να μειωθούν τα μέτρα κατά της πανδημίας αλλά να έχουμε λιγότερα κρούσματα και τον γενικότερο τρόπο σκέψης.
Παρακολουθώντας ενημερωτικές εκπομπές και δελτία ειδήσεων, μπαίνοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαβάζοντας άρθρα και ρεπορτάζ είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ποιες περίπου είναι οι προσδοκίες μας σε ό,τι έχει να κάνει με την πανδημία και την αντιμετώπισή της. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι θέλουμε.
Θέλουμε ελευθερία κινήσεων, ανοιχτά μαγαζιά, άρση των περιορισμών αλλά θέλουμε και μείωση του αριθμού των κρουσμάτων.
Θέλουμε να μαζευόμαστε, να παρτάρουμε, να διαδηλώνουμε, να πηγαίνουμε εκδρομές και επισκέψεις σε φίλους, αλλά θέλουμε και να νιώθουμε ασφαλείς από τον κορωνοϊό. Θέλουμε να εμβολιαστούμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αλλά θέλουμε και να το κάνουμε με εμβόλιο της επιλογής μας. Θέλουμε να μας ενημερώνουν οι επιστήμονες και να μας κατευθύνει η κυβέρνηση, αλλά θέλουμε να μπορούμε να λέμε το μακρύ μας και το κοντό μας ακόμα κι αν είμαστε άσχετοι με το αντικείμενο.
Θέλουμε να αντιμετωπιστεί με απόλυτη επιτυχία η πανδημία με οποιοδήποτε κόστος, αλλά θέλουμε και να μη συμμετάσχουμε στο κόστος αυτό. Θέλουμε να παίρνουμε παράδειγμα από τις χώρες με τα πιο χαλαρά μέτρα, αλλά θέλουμε και να έχουμε αποτελέσματα αντίστοιχα των χωρών με τα πιο αυστηρά.
Θέλουμε αυστηρή επιβολή των μέτρων, αλλά θέλουμε και χαλαρότητα γιατί κουραζόμαστε.
Και όλα αυτά δεν είναι καθόλου παράξενα, γιατί και σε όλα τα άλλα ζητήματα κάπως έτσι είναι οι επιθυμίες μας.
Θέλουμε το αποτελεσματικότερο κράτος, αλλά θέλουμε και τη χαμηλότερη δυνατή φορολογία.
Θέλουμε κρατικές παροχές και στήριξη, αλλά θέλουμε και να συνεχίσουμε να κρύβουμε όσο από το εισόδημά μας μπορούμε.
Θέλουμε ψηλές συντάξεις, αλλά θέλουμε μικρές εισφορές.
Θέλουμε εύρυθμη λειτουργία, αλλά θέλουμε να μην πολυδεσμευόμαστε από κανόνες.
Θέλουμε επιβολή του νόμου και ασφάλεια, αλλά θέλουμε να μη βλέπουμε αστυνομικούς στον δρόμο.
Θέλουμε να συλλαμβάνονται οι δράστες εγκλημάτων, αλλά θέλουμε και δημόσιους χώρους χωρίς κάμερες.
Θέλουμε ποιοτική τηλεόραση, αλλά θέλουμε να βλέπουμε συνεχώς ριάλιτι, σαπουνόπερες και άλλα σκουπίδια.
Θέλουμε προστασία της ιδιωτικότητας, αλλά θέλουμε να τα μάθουμε όλα για όλους.
Θέλουμε να σέβονται την επαγγελματική μας επάρκεια, αλλά θέλουμε να μην αξιολογούμαστε.
Θέλουμε να αμειβόμαστε ως επαγγελματίες, αλλά θέλουμε να κρινόμαστε ως λειτουργοί.
Θέλουμε να κρίνουμε τις δουλειές των άλλων, αλλά θέλουμε να μην ακούμε πολλά για τη δική μας από άσχετους.
Θέλουμε να μη δίνονται χρήματα στην Εκκλησία, αλλά θέλουμε να μη διαχωριστεί από το κράτος.
Θέλουμε καλύτερες πόλεις, αλλά θέλουμε να μπορούμε να πηγαίνουμε όπου γουστάρουμε με τα ΙΧ μας.
Θέλουμε ελεύθερα πεζοδρόμια ως πεζοί, αλλά θέλουμε να μπορούμε να τα κάνουμε πάρκινγκ ως οδηγοί.
Θέλουμε σεβασμό στον ΚΟΚ, αλλά θέλουμε να μπορούμε να οδηγούμε όπου και όπως γουστάρουμε.
Θέλουμε να μην έχει πουθενά κίνηση, αλλά θέλουμε να πηγαίνουμε παντού με το αυτοκίνητό μας.
Θέλουμε αποκέντρωση, αλλά θέλουμε η δικιά μας δουλειά να παραμείνει στο κέντρο γιατί βολεύει.
Θέλουμε άμεση και άψογη εξυπηρέτηση ως πελάτες, αλλά θέλουμε ανοχή και κατανόηση ως υπάλληλοι.
Θέλουμε ένα καθαρό πρωτάθλημα, αλλά θέλουμε διαιτητές να κάνουν τα στραβά μάτια στην ομάδα μας.
Θέλουμε καλά πανεπιστήμια, αλλά θέλουμε να λειτουργούν χωρίς νόμους και κανόνες.
Θέλουμε να παίρνουμε εύκολα δάνειο, αλλά θέλουμε να είναι πολύ δύσκολο να μας υποχρεώσουν να το αποπληρώσουμε.
Θέλουμε δημόσιο που να λειτουργεί αποτελεσματικά και αξιοκρατικά, αλλά θέλουμε και τις «διευκολύνσεις» ή τα ρουσφέτια μας.
Θέλουμε προστασία της φύσης, αλλά θέλουμε ανέπαφο το αυθαίρετό μας.
Θέλουμε το κινητό μας να έχει παντού σήμα, αλλά θέλουμε να είμαστε μακριά από κεραίες κινητής τηλεφωνίας.
Θέλουμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αλλά τις θέλουμε μακριά μας.
Θέλουμε να γίνει κάτι με το hate speech και τα fake news στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά θέλουμε να γράφουμε ό,τι μας κατέβει και να μπορούμε να βρίζουμε όποιον νομίζουμε ότι το αξίζει.
Θέλουμε να μην προχωρήσει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά θέλουμε και η ΕΕ να δρα με ταχύτητα ενιαίου κράτους.
Θέλουμε να είμαστε διάσημοι, αλλά θέλουμε να μη μας μιλάνε άγνωστοι στον δρόμο.
Θέλουμε να ασχολούμαστε ώρες με την εμφάνισή μας, αλλά θέλουμε να προσέχουν το πνεύμα μας.
Θέλουμε να είμαστε με τους γυμνασμένους κοιλιακούς έξω, αλλά θέλουμε να μας κοιτούν στα μάτια.
Θέλουμε οι άλλοι να είναι ειλικρινείς μαζί μας, αλλά θέλουμε να κάνουν το παν για να μη μας στεναχωρήσουν.
Θέλουμε όλη τη γεύση, αλλά θέλουμε 0% λιπαρά και καθόλου ζάχαρη.
Θέλουμε να μας λένε αλήθεια, αλλά θέλουμε να ακολουθούμε όποιον λέει τα πιο βολικά ψέματα.
Θέλουμε όλα να αλλάξουν, αλλά θέλουμε και να μείνουν όλα όπως έχουν.
Κι όλα αυτά δεν τα θέλουμε απλώς. Τα απαιτούμε κιόλας. Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Σε όλη τη Δύση εκατομμύρια έφηβοι και μικρά παιδιά είναι παγιδευμένοι σε σώματα ανθρώπων που έχουν περάσει τα 25. Και μπράβο τους. Και καλή μας τύχη.
Διαβάστε περισσότερα στο >> athensvoice.gr
