Αν το θέμα είναι γκομενικό πάω πάσο . Ομως κάποα θέματα γεννιούνται , αυτό πού περισσότερο μού την δίνει με τίς Βίσσες , και απεκδύομαι εστω και την υποψία αντικειμενικότητας , είναι ότι θέλουν να παραστήσουν τούς ροκ ήρωες . Αυτό μού έφερε ένα σχεδόν τραγούδι στο μυαλό καί την θλιβερή διαπίστωση ότι η καλλιτεχνική μας σκηνή είναι απίστευτα ρηχή , σχεδόν άνυδρη .
Το τραγούδι λέγεται " I am so fucking rock " , το λέει ο Tim Minchin , ένας καλλιτέχνης μίξη Βρεττανίας και Πανούση , με κάποια στιχουργικά παραληρηματικά τραγούδια πού αδυνατείς να παρακολουθήσεις αν τα Αγγλικά δεν είναι η μητρική σου γλώσσα , όμως σού δείχνει τήν ρηχότητα τής ντόπιας καλλιτεχνίας καί εξ αυτού αντιλαμβάνεται ο καθένας πόσο εύκολο είναι να γίνεις σημαντικός στην χώρα τής ανυπαρξίας . Είναι στην αρχή 5-6 λεπτά , υπάρχει και το υπόλοιπο για όσους . Καί κάπου στο 20 για την μουσική βιομηχανία .
Τελική πρόταση . Υπάρχει νομίζω ένας εκστασιασμός μπροστά στην επιτυχία , κάθε κρίση σταματάει εκεί . Η κάθε Βίσση για να αποδείξει την αξία της θα έπρεπε να μάς δείχνει και το αντίπαλον δέος , αυτό βέβαια δεν μπορεί να το κάνει γιατί δεν υπάρχει τίποτα στην Ελληνική μουσική εδώ και χρόνια οπότε αναμετρώμενη με το κενό κερδίζει , από τήν άλλη είναι πολύ fucking rock για να ασχοληθεί .
