Πέρυσι ο Bruce Springsteen μας είχε χαρίσει ένα εξαιρετικό άλμπουμ σε ήρεμους τόνους, το καλύτερο του εδώ και χρόνια και μαζί με τις εμφανίσεις του στο Broadway κατάφερε να κερδίσει για μία ακόμα φορά την αγάπη μας.

Ξαφνικά φέτος, μερικές μέρες πριν από τις Αμερικάνικες εκλογές επιστρέφει οργισμένος σαν να είναι 25 ετών.

Έχουμε ζήσει όμως αυτές τις εποχές και οργισμένα άλμπουμ περιμένουμε από τους νέους μουσικούς και όχι από αυτούς που έχουν την ηλικία του Bruce.

Από αυτούς θέλουμε αυτοκριτική, περισυλλογή και ηρεμία, τα νιάτα δεν γυρίζουν πίσω και ο Τραμπ δεν θα πάρει το οργισμένο μήνυμα του Bruce γιατί δεν θα ακούσει το άλμπουμ.

Αν ήθελε, μπορούσε να κατέβει στις εκλογές, όμως είναι καλός άνθρωπος και δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό στον εαυτό του και στους φίλους του.

Στην Ελλάδα το άλμπουμ είχε καλή αντιμετώπιση από τους φίλους του, εγώ βέβαια δεν είμαι μουσικοκριτικός, σαν ακροατής το βρήκα μέτριο, σαν να λέμε 6,5/10

Ο δίσκος δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, όχι τυχαία το καλύτερο τραγούδι νομίζω ότι είναι το House of a thousand guitars.

Κώστας Ζουγρής

ΥΓ Στο αρχικό κείμενο από κεκτημένη ταχύτητα και χωρίς να το ελέγξω, υιοθέτησα την άποψη επισκέπτη μας ότι το House of a thousand guitars είναι διασκευή σε τραγούδι του Willie Nile, κάτι που δεν ισχύει.