Στην πατρίδα της την Ιταλία τη βάφτισαν La rossa. Και όχι μόνο για τα πλούσια κόκκινα μαλλιά της, αλλά και για τα αριστερά της φρονήματα, που απόχτησε κυρίως δίπλα στον Πυγμαλίωνα της Τζόρτζο Στρέλερ.

Κοντά του και στο Πίκολο Τεάτρο τού Μιλάνου η Μίλβα έμαθε πολλά. Και σαν νεοφώτιστη έκανε και λάθη. Φίλος Ιταλός τη θυμάται να λέει α λα γαλλικά τον Τολστόι Τολστουά. Ο ίδιος φίλος μού είχε πει πως ο πατέρας τής Μίλβα ήταν ψαράς και πούλαγε τα ψάρια του σε πάγκους. «Όχι, ο μπαμπάς μου ήταν έμπορος ψαριών» με διόρθωσε εκείνη όταν τής το είπα. Την Μίλβα, οι συμπατριώτες της την έχουν ονομάσει και «πάνθηρα τού Γκόρο», από το όνομα τού τόπου όπου γεννήθηκε πριν από 81 χρόνια. «Τίγρη τής Κρεμόνα» είναι η Μίνα και «Αετός τού Λιγκόνκιο» η γεννημένη εκεί Ίβα Τζανίκι.

Πραγματικά, η Μίλβα όταν την πρωτοσυναντάς μοιάζει λίγο σαν πάνθηρας έτοιμος να σε κατασπαράξει, έτσι καθώς με ύφος ντίβας, σού παίρνει αμέσως τον αέρα. Όταν όμως την πλησιάσεις λίγο περισσότερο, βλέπεις πως είναι άνθρωπος κι αυτή, έτοιμη να σού ανοίξει την καρδιά της και να μιλήσει για όλα. Ακόμη και για την μεσογειακή αναιμία που την ταλαιπώρησε μικρή ή για τις ερωτικές της ήττες, που κάποιες φορές τη βύθισαν σε βαθύτατη κατάθλιψη. Από τις πολλές όψεις τής Μίλβα, εγώ διαλέγω σήμερα την κόκκινη. Για να την ακούσουμε εδώ να τραγουδά «Addio Lugano bella» από την συλλογή τού 1965 Canzoni della libertà.

Σ’ αυτόν τον δίσκο, η Μίλβα έπαιρνε φόρα και τραγουδούσε ακόμη και την «Μασσαλιώτιδα», τον Εθνικό ύμνο τής Γαλλίας, μαζι με την Carmagnole τής Γαλλικής Επανάστασης. Επίσης το John Brown’ s song τού αμερικάνικου εμφύλιου ή το παραδοσιακό ρώσικο Katyusha με λόγια ιταλικά τών παρτιζάνων. Bεβαίως και το Los cuatro generales του ισπανικού εμφύλιου.

Το Addio Lugano bella, η Μίλβα το τραγουδά με συνοδεία λατέρνας και εσείς το ακούτε μέσα από την εκπομπή τού «Ράδιο Νοσταλγία» που είχα αφιερώσει στην παλιά μας φιλενάδα, την λατέρνα, στις 27 Σεπτεμβρίου τού 2009, ημέρα Κυριακή.

H Milva πέθανε 81 ετών