Δεν συμβαίνει συχνά ένας καλλιτέχνης στην ηλικία του Bob Dylan να καταφέρνει να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ που θα είναι αντάξιο της καριέρας του όταν ήταν νέος.

Πρόχειρα θυμάμαι ότι αυτό το πέτυχε λίγο πριν τον θάνατο του ο David Bowie με το εξαιρετικό Blackstar όπως και ο Johnny Cash που σε παραγωγή του Rick Rubin ηχογράφησε μία σειρά από άλμπουμ με διασκευές με το American Recordings IV να ξεχωρίζει.

Το άλμπουμ που ο τίτλος του είναι ο ίδιος με μία συλλογή του Jimmie Rodgers που είναι το είδωλο του Bob Dylan, είναι μία αναδρομή στη ζωή του μεγάλου τραγουδοποιού και τις αναμνήσεις του που όσο ήταν στην κορυφή της επικαιρότητας δεν ήθελε να αποκαλύψει γιατί συνήθως οι φίλοι του κάθε καλλιτέχνη συμβαδίζουν με την εποχή που κυκλοφορεί το κάθε άλμπουμ και δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο Dylan, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες, αγαπούν περισσότερο τα τραγούδια που άκουγαν όταν ήταν νέοι και ειδικά παιδιά.

Ερμηνευτικά ο Dylan θυμίζει crooners από την δεκαετία του '40, όμως οι ιστορίες που μας διηγείται είναι αυτές που έχουμε όλοι στην μνήμη μας και συνήθως τις θυμόμαστε λίγο πριν το τέλος.

Προσωπικά αποφεύγω να έλθω σε επαφή με το παρελθόν γιατί μια φωνή μου λέει ότι θα θυμηθώ τα πάντα λίγο πριν το τέλος, ελπίζω να είναι απλά η έμπνευση που έκανε τον Dylan να μας χαρίσει το καλύτερο του άλμπουμ εδώ και αρκετές δεκαετίες.

Κώστας Ζουγρής