Πήρε, που λέτε, ο εξαίρετος συνθέτης και από χρόνια φίλος Γιώργος Χατζηνάσιος το αριστούργημα του Μπετόβεν «Για την Ελίζα», το πάντρεψε με τους ήχους της εποχής εκείνης (αρχές του '70) κι έφτιαξε ένα τραγούδι σε στίχους του Γιάννη Λογοθέτη, που το σιγοσφυρίζω όποτε διαπιστώνω τις αλλαγές γύρω μας...
«Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί», έλεγε το τραγουδάκι, που απέδιδε εξαιρετικά η πρωτοεμφανιζόμενη τότε, μικρούλα και ντροπαλή, Δήμητρα Γαλάνη...
Καθώς, λοιπόν, μου είχαν κόψει την(με στέβια) τούρτα για τα γενέθλιά μου, κάθισα στο πιάνο κι έπαιξα την «Ελίζα».
«Καλά, παππού, αντί για το «Να ζήσεις παππούλη» μας παίζεις Μπετόβεν;» ερωτά η εγγονή, που γνωρίζει ήδη τους μεγάλους κλασσικούς. «Παίζω το «Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί» της είπα και της εξήγησα.
..
Πράγματι. Έχουν αλλάξει οι καιροί. Όταν οι γονείς μας είχαν περάσει τα πενήντα, για την κοινωνία ήταν «ηλικιωμένοι». Σήμερα, είσαι εβδομήντα και βγαίνεις το βράδυ για «τζόγινγκ», εργάζεσαι με τον ίδιο ρυθμό (ακόμη και αν έχεις βγει στην σύνταξη), χορεύεις, βγαίνεις με την παρέα σου στα «μπαράκια», φλερτάρεις...
http ://youtu.be/suXx2qnJgm8
Έχουν αλλάξει οι καιροί. Και όσο κι αν κάποιοι μικρόνοες δεν θέλουν να το καταλάβουν, έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι.
Η εποικοδομητική άποψη ενός εξηνταπεντάρη σήμερα, δεν είναι «σοφία», αλλά εμπειρία, απαύγασμα των σαράντα και πλέον χρόνων που έχει στην ενεργό δράση.
Εχουν αλλάξει οι καιροί. Δεν πάνε πολλά χρόνια που μια γυναίκα τριάντα ετών αποκτούσε αυτομάτως τον τίτλο της «γεροντοκόρης» ή ένας άνδρας στα σαράντα την προσωνυμία «γεροντοπαλλήκαρο».
Πόσο εκπληκτική είναι αυτή η λέξη! «Γεροντοπαλήκαρο»! Δηλαδή «γέρος» και «παλληκάρι» μαζί!
Τον στιγμάτιζαν μεν, αλλά αμέσως του έδιναν «μια ακόμη ευκαιρία» για να «αποκατασταθεί»!
Έχουν αλλάξει οι καιροί. Ο γάμος δεν θεωρείται -και σωστά- πλέον «αποκατάσταση».
Τα νέα ζευγάρια δεν υπολογίζουν πλέον το «τί θα πει ο κόσμος» αν δεν συμφωνούν και πρέπει να χωρίσουν.
Έχει πλέον πάψει να ακούγεται ο άλλος-επίσης εκπληκτικής ευρηματικότητος- όρος «ζωντοχήρα»!
Για σκεφτείτε το! «Χήρα», μεν, αλλά «εν ζωή». Ήτοι ο άνδρας της «την άφησε», αλλά δεν άφησε και την ζωή!
Σήμερα ουδείς χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο, καθώς το διαζύγιο δεν αποτελεί παρά μια «εγραφή» στα μητρώα του Ληξιαρχείου...
Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τα παιδιά του δημοτικού σχολείου γνωρίζουν σήμερα όσα μαθαίναμε εμείς ως «ακαδημαϊκοί πολίτες».
Οι γονείς συζητούν ελεύθερα και αποκαλύπτουν στα παιδιά τους πράγματα τα οποία εμείς προσπαθούσαμε να μάθουμε, μυστικά ,από τον «Ελευθερουδάκη»!
Θυμάμαι ακόμη το περιστατικό. Παίζαμε μπάλα και σπάσαμε το τζάμι ενός γείτονα. «Της μάνας σας το...» μας φώναξε!
Στο σπίτι, αφελώς (ήμουν οκτώ-ενέα ετών) ρώτησα την -δασκάλα- μητέρα μου: «μαμά τί σημαίνει «της μάνας σου το ...»; Αντί απαντήσεως, άρπαξα ένα ηχηρό χαστούκι! «Μην τολμήσεις να ξαναπείς αυτή την λέξη»!
Φυσικά, κατέφυγα στον «Ελευθερουδάκη». Αλλά πλάι στην επίμαχη λέξη είδα την ερμηνεία: «Το γυναικείον αιδοίον»!
Πήγα στην λέξη «Αιδοίον», αλλά η ερμηνεία δεν με ικανοποίησε! Ευτυχώς, με διαφώτισε αργότερα ο μεγάλος μας αδελφός, που τότε ήταν τελειόφοιτος του Γυμνασίου! Και πλούτισα τις γνώσεις μου...
Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί! Χρόνια μας πολλά!
Δημήτρης Καπράνος
