Θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να ξεκολλήσουμε τον καλλιτέχνη από τόν άνθρωπο ? καί κυρίως θα μπορέσουν να το κάνουν οι ίδιοι ? Πόσο απλά ηταν κάποτε τα πράγματα , όχι μόνο γιατί είμασταν νέοι , αλλά γιατί ο κόσμος ήταν λιγότερο πολύπλοκος καί πράγματι προχώραγε μπροστά σάν ανάγκη και κοινή πεποίθηση.

Κάπως έτσι αλλάζουν οι εποχές, βάναυσα αδιαφορώντας γιά τούς κατόχους μνήμης λές και πρέπει με προσβλητικό τρόπο ο Χρόνος να γυρίσει σελίδα .

Περνάω τουλάχιστον δυό φορές κάθε μέρα μπροστά από το Music Corner , σάν άδοξη Ακρόπολη μοιάζει , ανύποπτοι περαστικοί περνούν βιαστικοί και αδιάφοροι, δέν θα μάθουν ποτέ και κυρίως δέν ενδιαφέρονται , τι μάς νοιάζουν τα παλιά , οι γέροι μάς κατέστρεψαν .

Πολύ γλυκιά ή λέξη Νταλαρίκος , φανερώνει ανοιχτούς συναισθηματικούς υποδοχείς , μια ανένοχη οικειότητα , έναν αγνό άνθρωπο , μιά μάνα πού καλωσορίζει το θετικό. Εχω την εντύπωση ότι το γυναικείο φύλο είναι ή ήταν οι μεγαλύτεροι φαν τού Νταλάρα , κάποιος θα πρέπει να το μελετήσει , έχω τύχει πολλά γραφεία τού Δημοσίου στολισμένα με δεκάδες φωτογραφίες τού Νταλάρα, πάντα γυναίκες οι κάτοχοι , και πάντα ξεχωριστές .

Μη την ξεχάσω να αφιερώσω και ένα τραγούδι σε ΄μας τούς άνδρες , θυμάμαι το ακούγαμε λίγο πριν πάω φαντάρος , ιστορική συναυλία

neverwill