Τα μηνύματα που διαβάζουμε από Ευρώπη και Αμερική δεν είναι αισιόδοξα. Ο ιός προχωράει ακάθεκτα παίρνοντας όλο και περισσότερα θύματα, ειδικά στις χώρες που δεν πήραν εγκαίρως τα κατάλληλα μέτρα.

Ούτε η ηλικία των θυμάτων είναι λόγος εφησυχασμού για τους νεότερους, ανάμεσα στα θύματα υπάρχουν και κάποιοι, λίγοι βέβαια, που δεν θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ηλικιωμένους.

Δεν χάθηκε ο κόσμος αν μείνουμε στο σπίτι 1-2 μήνες, οι οικονομικές συνέπειες θα είναι σοβαρές βέβαια, αλλά ας ελπίσουμε ότι αυτοί που πρέπει θα φροντίσουν να στηρίξουν τους οικονομικά ασθενέστερους.

Αυτή η απομόνωση βέβαια δεν είναι και το καλύτερο, από μικρός πάντα ονειρευόμουν το να μπορώ να φύγω για άγνωστα μέρη.

Έχω κάνει πολλά ταξίδια, αλλά ποτέ δεν μου έφυγε αυτό το συναίσθημα, έτσι συχνά, παρ' όλο που δεν οδηγώ πια, δεν έχω αυτοκίνητο, αλλά είναι και επιλογή μου, μ' αρέσει να κυκλοφορώ με τις συγκοινωνίες. Τώρα όμως είμαι εγκλωβισμένος στο σπίτι, δεν μπορώ να ρισκάρω την επιβίβαση στα μέσα χωρίς σημαντικό λόγο.

Έτσι στερούμε τις βόλτες, αλλά και την προοπτική μιας βόλτας στις παραλίες της Αττικής και την θέα της θάλασσας που πάντα σε χαλαρώνει.

Έχω αυξήσει την λήψη κόκκινων πιπεριών, τζίντζερ, σκόρδου, φρέσκου κρεμμυδιού, μόνο τσίλι δεν μου δίνει η γυναίκα μου που αν επιζήσω από τον ιό, θα αποκτήσω στομαχικό πρόβλημα, από τους δυναμίτες που τρώω.

Όταν είσαι αγχωμένος δεν ακούς μουσική λέει, κι όμως η μουσική, ειδικά η τζαζ, τα τραγούδια από το 1930 μέχρι το 1955, σε χαλαρώνουν και πάντα υπάρχουν πολλά τραγούδια για την μοναξιά.

Κάνουμε υπομονή, το παιχνίδι χοντραίνει, έτσι όμως παίζεται, κορύφωση και ύστερα ύφεση, θα περάσει κι' αυτό.

Καλό βράδυ και να τηρούμε τις οδηγίες, δεν αξίζει το ρίσκο.

Κώστας Ζουγρής