Η Eilish έχει την επιτυχία που έχει διότι: α) οι ενορχηστρώσεις των κομματιών της δεν είναι αναμασήματα τσιχλοπόπ και β) οι στίχοι των κομματιών της έχουν υπαρξιακή – κοινωνική χροιά, πράγμα απόλυτα καλοδεχούμενο από τους νέους, σε αυτήν την άκρως προβληματική εποχή που ζούμε. Αυτός, δηλαδή οι στίχοι, είναι και ο κύριος λόγος που η μικρή ταρακούνησε την επιτυχία του χιπ χοπ, αφού (επιτέλους!) η ποπ -ή η ίντι ποπ, αν προτιμάτε- ασχολείται με κάτι πέρα από αγάπες, εφηβικά καρδιοχτύπια και λουλούδια, την ώρα που ολόκληρος ο πλανήτης καίγεται. Οι νέοι, σε αντίθεση με το τι πιστεύουν πολλοί, και μάτια και ανησυχίες και προβληματισμούς έχουν.
Το ελεγειακό, μπαλαντοειδές της ύφος προσωπικά το βρίσκω όμως ανυπόφορο, στημένο και δήθεν. Μια Lana Del Rey ξανασερβιρισμένη. Παρ’ όλα αυτά, η Eilish, πράγματι, σαφώς και είναι προτιμότερη επιλογή από το άμουσο, κορεσμένο και σε πολλές εκφάνσεις του χυδαίο χιπ χοπ.
