Έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε γι' αυτούς που επικρίνουν τους καλλιτέχνες που γνωρίζουν επιτυχίες και να εκθειάζουν καλλιτέχνες που σχεδόν πάντα παραμένουν στο περιθώριο.
Αυτό συνέβαινε και θα συμβαίνει πάντα στην μουσική χωρίς να μπορεί κανείς να προσδιορίσει το τι είναι αυτό που βοηθάει το κάθε τραγούδι να περνάει από την μία όχθη στην άλλη.
Γιατί ας πούμε να θεωρούνται μπανάλ τα Climb Every Mountain από το Sound Of Music, You'll Never Walk Alone από το Carousel γραμμένα από τον Richard Rodgers, ενώ αντίθετα να θεωρούνται ποιοτικά τα Manhattan και My Funny Valentine του ίδιου συνθέτη.
Mήπως η διαφορά τους είναι ότι τα δύο πρώτα γράφτηκαν αρκετά αργότερα σε σχέση με τα δύο πρώτα, τότε που ο συνθέτης τους πια ήταν κορυφαίο όνομα?, γιατί δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι και τα 4 είναι καταπληκτικές αθάνατες μελωδίες.
Γιατί συνθέτες όπως ο Paul Anka, o Neil Sedaka, ο Lionel Richie και τα αδέλφια Bee Gees, ενώ έχουν γράψει καταπληκτικά τραγούδια που τα περισσότερα έχουν δικαιωθεί στο πέρασμα του χρόνου, δεν τους βάζουμε δίπλα στους πολύ μεγάλους?
'Οταν κυκλοφόρησε το 1981 το άλμπουμ Escape με το Don't Stop Believin' των Journey η επιτυχία του ήταν μέτρια και το σύνολο των κριτικών βαθμολόγησε το άλμπουμ το πολύ με 4/10, προφανώς ήξεραν τι έκαναν αφού το άλμπουμ αυτό μέχρι σήμερα έχει ξεπεράσει μόνο στην Αμερική τα 9 εκατομμύρια αντίτυπα και εκτός του Don't Stop Believin' είχε και τα Open Arms και Who's Crying Now.
Τώρα 33 χρόνια μετά, όλοι έχουν αλλάξει γνώμη και βαθμολογίες στο άλμπουμ το οποίο θεωρείται, όχι μόνο κλασικό, αλλά και ότι αντιπροσωπεύει την κουλτούρα του 21ου αιώνα με τους στίχους του που αρκετές φράσεις τους έγιναν σύνθημα.
Ο Jonathan Chain που το έχει γράψει, έχει επηρεασθεί αρκετά από το Midnight Train To Georgia της Gladys Knight.
Eίναι το τραγούδι από το παρελθόν με τις περισσότερες πωλήσεις και έχει ξεπεράσει τα 6 εκατομμύρια σε ψηφιακές, αριθμός που το κάνει το δεύτερο ροκ στην ιστορία με τις περισσότερες πωλήσεις μετά από το Radioactive των Imagine Dragons.
Δείτε τον Steve Perry να το τραγουδά για τελευταία φορά το 1994 σε προσωπική του συναυλία
