Του Θοδωρή Φαχουρίδη
Το παρόν μοιραία τραβάει την προσοχή περισσότερο. Η άνιση μάχη που δίνει το παρελθόν μπορεί να κερδηθεί επί μέρους και όχι συνολικά.
Παρομοιάζοντας την πολιτιστική κληρονομιά σε όλες τις μορφές της, με τα κύματα που φτάνουν σε μια ακτή...
Βρισκόμαστε στην παραλία του τώρα και απολαμβάνουμε με βουλιμία τον ήλιο και την αμμουδιά που ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσουν με τον ερχομό του χειμώνα. Σε αυτή την πρόσκαιρη φιλήδονη κατάσταση αλατοπίπερο στην μονοτονία είναι τα κύματα που δημιουργούν τα καλλιτεχνικά πλοία που οδηγούνται από ανθρώπους σαν και εμάς που επέλεξαν να τα ναυπηγήσουν και να ταξιδέψουν με αυτά. Κάποιοι τα είδαν να περνούν από τον ορίζοντα με τα μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά να τραβάνε την προσοχή των λουομένων. Τα κύματα που δημιούργησαν κατά το πέρασμά τους κάποιοι τα ευχαριστήθηκαν και έπαιξαν μαζί τους πρώτου χαθούν από το οπτικό πεδίο τους. Κάποιοι ήταν απασχολημένοι με άλλα παιχνίδια της παραλίας και απλά κοίταξαν το πέρασμα των πλοίων φευγαλέα, ενώ άλλοι αδιαφόρησαν βυθισμένοι στη ραστώνη τους.
Όσο η κάθε βάρκα, καΐκι, βαπόρι ξεμακραίνει από την ακτή του τώρα γίνονται αντιληπτά μόνο τα κύματα που έχουν δημιουργηθεί. Από καράβια μεγάλου εκτοπίσματος μπορεί κάποιος να παίξει με τα κύματα τους ακόμη και χωρίς να τα βλέπει. Όσο περνάει η ώρα όμως νομοτελειακά η υπογραφή τους στην ακτή εξασθενεί ώσπου να φτάσει γίνει μια ανάμνηση. Την ιστορία για το πόσο εντυπωσιακά ήταν κάποια από αυτά οι τυχεροί την διηγούνται στους επόμενους τουρίστες αλλά η δυναμική της εμπειρίας ασθενεί έως ότου χαθεί.
Αργά η γρήγορα. Αργά η γρήγορα θα κερδίσει τις εντυπώσεις και αυτό με τη σειρά του, πρόσκαιρα όμως, το επόμενο πλοίο.
