Συμφωνώ διαφωνώντας . Συμφωνώ με το συναίσθημα πού νιώθει ο Κώστας , διαφωνώ με τήν λογική του όμως . Ασχολείται δικαίως ο Κώστας με τό παρόν , πού στά μάτια μας πλέον μοιάζει μέ μέλλον , όμως αφού οι αναφορές στό χρονικό πίσω καί εμπρός είναι έκδηλες , θα ήθελα να πώ ότι ενδεχομένως , ίσως το μέλλον δεν είναι απόλυτα αποκομμένο από το παρελθόν .
Δέν μιλάω γιά παρελθοντολαγνεία , μιλάω γιά το μουσικό παραμύθι πού θά τραγούδαγες στα εγγόνια σου ( δέν ξέρω άν έχεις ) . Κάποτε πρίν πολλά χρόνια υπήρχε το παραμύθι , ο τρόπος να κοιμηθούν τα παιδιά ακούγοντας κάτι ευχάριστο αλλά καί διδακτικό , οι αμόρφωτοι πρόγονοι μας είχαν ενστικτώδη αίσθηση τού σωστού καί προσπαθούσαν να το μεταδώσουν όσο ήσουν στήν βρεφική σου κούνια ακόμα.
Πές μου , τώρα , σήμερα ,απόψε βρίσκεσαι μπροστα στο εγγονάκι στήν κούνια , είναι λίγο ταραγμένο , μοιάζει ανήσυχο καί είναι απροστάτευτο στό έλεος σου , τί θα τού βάλεις γιά να αποκοιμηθεί , με τι θα το οπλίσεις για τό μέλλον , ποιά θα είναι η δική σου υποσχετική για τό μέλλον ,η βίαιη πραγματικότητα ή το διδακτικό παρελθόν ;
neverwill
