Το χιπ χοπ 'δεν μας αρέσει γιατί δεν είναι καλή μουσική'.

Το χιπ χοπ 'δεν μας αρέσει γιατί δεν είναι καλή μουσική'.

Το συμπέρασμα ότι, επειδή δεν ακούμε και δεν μας αρέσει η χιπ χοπ, δεν ακούμε και καινούργια μουσική, είναι εντελώς αυθαίρετο. Μπορώ να σας αναφέρω δεκάδες σόουλ, ποπ, ίντι ποπ, ροκ, νέα και αξιόλογα ονόματα. Δεν καταδικάζουμε τη χιπ χοπ επειδή είμαστε δεινόσαυροι, την καταδικάζουμε επειδή είναι και ήταν κακή μουσική.

Οι εκλάμψεις με δυνατό, καθαρά πολιτικό – καταγγελτικό στίχο προ τριακονταπενταετίας (Public Enemy και αργότερα ο 2Pac), γρήγορα έγιναν πυροτεχνήματα ματσίλας, γκάνγκστα νοοτροπίας, σφοδρού μισογυνισμού και επιδίωξης πλουτισμού με κάθε μέσο. Έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να είναι μουσική γνήσιας καταγγελίας και προωθεί ένα στερεοτυπικό προφίλ για τους μαύρους και την (ανεξάντλητη και υπέροχη) μουσική παράδοσή τους. Η χιπ χοπ είναι η ντροπή της μαύρης μουσικής,

Το ότι τα μέσα και οι εταιρείες προωθούν αυτήν τη σαβούρα, στην οποία στέκουν εκστατικά τα λευκά, νεανικά κυρίως ακροατήρια για να νιώσουν κι αυτά τον πόνο του γκέτο, δεν σημαίνει ότι είναι και καλή μουσική. Ούτε το ότι λευκοί μεσοαστοί οι κλεισμένοι στα ακαδημαϊκά κουκούλια τους, θεωρούν τη χιπ χοπ ποίηση του δρόμου, σημαίνει κάτι. Αυτό που σημαίνει είναι ότι πιάνονται από τις εξαιρέσεις καλών και με δυνατά νοήματα τραγουδιών, για να νομιμοποιήσουν έναν ολόκληρο κλάδο κακής μουσικής.

Και οι γάλλοι κοινωνιολόγοι έχουν ασχοληθεί εμπεριστατωμένα με το πορνό -και εννοώ την πορνοβιομηχανία, όχι τα ευρύτερα σημαινόμενά του στην μόδα, στις αντιλήψεις και στην κοινωνία- και τη σημειολογία του, φροντίζοντας έτσι να το καθαγιάσουν και να το εντάξουν στην καθημερινότητά μας. Αυτό τι σημαίνει, ότι το πορνό και η επαναφορά της γυναίκας στο ρόλο του σκεύους ηδονής είναι κάτι καλό, επειδή το λένε οι κοινωνιολόγοι; Αυτοί θα ισχυριστούν ότι απλά καταγράφουν επιστημονικά ένα φαινόμενο και θα νίψουν τας χείρας τους για το έγκλημα της καθιέρωσής του.

Στην Ελλάδα, ιδίως σε αυτήν την Ελλάδα της παγιωμένης κρίσης, ευνόητο είναι ότι η χιπ χοπ, με την οξύτητα του στίχου της θα είχε μεγάλο ακροατήριο. Ούτε σε αυτό όμως δεν είναι ικανή να αντεπεξέλθει, τουλάχιστον αυτή που θεωρείται μέινστριμ, βγάζοντας ως επί το πλείστον τραγούδια καρικατούρες, σατιρικά της πλάκας και της καρπαζιάς, παρωδίες γκάνγκστα και φίσκα στο μισογυνισμό. Έναν κillah p (Παύλος Φύσσας) που άξιζε, για να συνεννοηθούμε, ούτε που θα τον γνωρίζαμε αν δεν τον σκότωναν οι ναζί. Γνωρίζουμε τα απολειφάδια και τις βλακείες που βγάζουν, ξεκάθαρα επειδή αυτά τα σκουπίδια προωθούνται και προαλείφονται για επιτυχίες.

Συνοψίζοντας, το ότι δεν μας αρέσει η χιπ χοπ δεν σημαίνει ότι δεν μας αρέσει η μουσική, ούτε ότι δεν γνωρίζουμε άλλες, νέες καλές μουσικές. Δεν μας αρέσει γιατί δεν είναι καλή μουσική.

Γιώργος Κύδας