Η "ξύλινη" γλώσσα των πολιτικών

Η "ξύλινη" γλώσσα των πολιτικών

Ενα μεγάλο , κατά την άποψη μου , πρόβλημα είναι η "ξύλινη" γλώσσα τών πολιτικών .

Εχω τήν , ίσως λανθασμένη , άποψη ότι ένας "κανονικός" άνθρωπος δέν θα βρεί τόν σκοπό τής ζωής του στην πολιτική , μπορεί ενδεχομένως να λύσει το δικό του , τό προσωπικό του θέμα , το οποίο επιδέχεται καί ψυχιατρικής ανάγνωσης σε αντίθεση με τούς "κανονικούς" ανθρώπους τών οποίων η ζωή αναλώνεται στήν διαχείριση τής καθημερινότητας . Οι πολιτικοί θά έπρεπε να είναι οι άριστοι , οι διαφορετικοί και ικανότεροι από εμάς , ανεξάρτητα από την κομματική σημαία πού κραδαίνουν περιχαρείς .

Ομως στήν πράξη , στήν ουσία τών πραγμάτων , στήν όλο και πιό χωλαίνουσα προσπάθεια τής ανάγκης ύπαρξης ικανών πολιτικών πού θα αντιπροσωπεύουν τήν πίστη μας στήν Δημοκρατία , έρχεται η ξύλινη γλώσσα πού υπογραμμίζει τήν δυσκολία επαφής τών πολιτικών με το κοινό στό οποίο απευθύνονται .

Τώρα διαβάζω ότι ο συμπαθής Κουτσούμπας άκουγε και Παπαστεφάνου στά νιάτα του ! Δέν ξέρω το υλικό τής γλώσσας και τού λόγου , κοντραπλακέ είναι , μελαμίνη είναι , πάντως ξύλινο είναι .

Αν όνειρο δικό μας , τών κατοίκων τής χώρας , είναι να φορέσουμε φούστα από μπανάνες, και να παριστάνουμε το θλιβερά χαρούμενο ντεκόρ στό ψυχιατρικό πρόβλημα τού καθενός περαστικού αρχομανή , τότε όσοι θέλουν άς το κάνουν , οι υπόλοιποι μάλλον θα πρέπει να δούν τόν κόσμο πού θα ζήσουν τα παιδιά τους , να καταλάβουν ότι πέρα από την υπογραφή και το άλλο , και η ψήφος είναι σημαντική .

neverwill