Δε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η μουσική χωρίς τους μαύρους. Όλοι οι μεγάλοι λευκοί κιθαρίστες εμπνεύστηκαν από το blues και το rock n roll μπορεί να μην είχε υπάρξει ποτέ χωρίς τους μαύρους. Όσο για το hip hop, έχουν φτιαχτεί "εργοστάσια" μαζικής παραγωγής hit singles από συγκεκριμένους παραγωγούς/καλλιτέχνες, με αποτέλεσμα να υπάρχει κορεσμός ΑΛΛΑ από το 2000 και έπειτα έχουν βγει κάποια εκπληκτικά albums, τα οποία μάλλον θα μείνουν κλασικά (για μένα το "Beautiful Dark Twisted Fantasy" του Kanye υπήρξε ορόσημο στα νεότερα ακούσματα μου).
Αναπολώ πολλές φορές με νοσταλγία τα 90s και προσπαθώ να διαχωρίσω στο μυαλό μου αν ήταν μια ανεπανάληπτη εποχή ή απλά έχω συνδέσει τις αναμνήσεις της εφηβείας μου με τα τότε ακούσματα μου (τα οποία παραμένουν αγαπημένα μου και αναντικατάστατα στο "μουσικό γαλαξία" μου). Έχω αποδεχθεί μετά λύπης πως δε θα υπάρξει νέο Nevermind, νέο Mellon Collie, νέο Ten, νέο Dig Your Own Hole, νέο Fat of the Land, νέο Achtung Baby, νέο OK Computer...
Δυστυχώς, η εξέλιξη δεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι μόνο της ανθρώπινης φύσης αλλά της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Σίγουρα διάγουμε μια περίοδο ζύμωσης, όπου το internet παίζει καθοριστικό ρόλο και ούτε η ίδια η μουσική βιομηχανία μπορεί να ελέγξει ή να προβλέψει που οδηγούμαστε. Καλά albums συνεχίζουν να βγαίνουν και πλέον οι μαύροι, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχουν τον πρώτο λόγο, είτε ως μπροστάρηδες είτε στο παρασκήνιο ως παραγωγοί.
Και αν δε μπορούμε να σεβαστούμε και να μιλήσουμε πολιτισμένα, το κουβαδάκι μας και σε άλλη παραλία...
Χρήστος Γκούβελος
