Σε μια σύντομη απογευματινή βόλτα και μετά από ένα μήνυμα ενός Έλληνα δημιουργού που προσπαθεί να δώσει διέξοδο στις μουσικές του συνθέσεις ώστε να φτάσουν στα αφτιά του κόσμου προσπάθησαν να σκεφτώ πώς θα μπορούσα να βοηθήσω όλους αυτούς τους συνθέτες, τραγουδιστές που συχνά μας στέλνουν τις ηχογραφήσεις τους, μήπως και βρουν μια αχτίδα φωτός.
Στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας και της γραμμής που έχουμε δρομολογήσει για την σελίδα, όταν κάτι παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον το δημοσιεύουμε.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης θα βγει από το περιθώριο, για να πετύχεις, πρέπει πρώτα να το πιστέψεις ο ίδιος, να τρέχεις σε μόνιμη βάση, να παίζεις όπου μπορείς, έστω και μπροστά σε 1 άτομο, δηλαδή να μην δίνεις σημασία στο πόσοι σε παρακολουθούν, αν αξίζεις, αυτός ο ένας θα μεταφέρει το μήνυμα και στους υπόλοιπους.
Σκεφτόμουν σε πόσες μεγάλες εταιρείες έχω απευθυνθεί, σε πόσους υπουργούς πολιτισμού, παντού παγερή αδιαφορία ή αοριστολογίες, όλοι είναι περιχαρακωμένοι στις θέσεις τους και δεν θέλουν βέβαια να χάσουν αυτό που συνήθως τους χάρισε κάποιος.
Η σκέψη μου ήταν να δημιουργηθεί κάτι σαν Μουσικός ερυθρός σταυρός και να αναλάβει να φέρνει σε επαφή νέους συνθέτες με καλλιτέχνες και να αναλάβει να κάνει προώθηση της Ελληνικής μουσικής που έχει προοπτικές στο εξωτερικό, τώρα που είναι όλα ψηφιακά και συνεπώς πιο εύκολα στην θεωρία, να ανακαλύπταμε νέους καλλιτέχνες και να βοηθούσαμε να κυκλοφορήσουν τα τραγούδια τους.
Αυτό θα έκανα αν υπήρχε από κάπου η οικονομική στήριξη σε μόνιμη βάση, σε άλλες χώρες η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στις οικονομίες τους, εδώ βασικά παίζει ρόλο στα νυχτομάγαζα και τώρα πια όχι όπως πριν.
Μετέφερα τις σκέψεις μου σε ένα φίλο που σκέφτηκα ότι ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει με συμβουλές για τυχόν επαφές, αλλά με παρέπεμψε στην σημερινή επιστολή του Φίλιππου Πλιάτσικα για τον διχασμό και την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μετά το κλείσιμο της ΑΕΠΙ χωρίς να έχει εξασφαλισθεί η συνέχεια, δηλαδή για τους συνθέτες αυτό ήταν κάτι σαν ξαφνικός θάνατος.
Όλοι πια προσπαθούν να επιβιώσουν στο Ελληνικό τραγούδι και δεν υπάρχουν από κανένα σκέψεις δημιουργίας.
Θα σκεφτεί κάποιος, άσε μας ρε Ζουγρή, κάτσε στα ζώδια σου που θες να ανακατευτείς και στο Ελληνικό τραγούδι.εσύ θα το σώσεις; δεν ξέρω αν θα το σώσω, θέλω όμως να βοηθήσω.
Δεν θα σας γράψω το τι έχω κάνει για το Ελληνικό τραγούδι, όχι μόνο στην Ελλάδα, αυτό είναι άλλη ιστορία, όμως τα περιθώρια στενεύουν χρονικά και δεν θα έχω την πρόθεση και δυνατότητα να κάνω μερικά πράγματα για πάντα, αν ζω βέβαια γιατί οι της ηλικίας μου με προβλήματα υγείας, είναι σε λίστες αναμονής.
Το Ελληνικό τραγούδι αργοπεθαίνει και δεν ενδιαφέρεται κανείς να το σώσει και δεν μιλάω για συγκεκριμένο είδος, όσες εταιρείες όμως έχουν χρήμα, το διοχετεύουν σε συγκεκριμένο ρεπερτόριο.
Είναι πραγματικά αστείο, το ότι εμείς με 6.350.000 μοναδικούς επισκέπτες, που αν θέλετε είναι μόνο 1 εκατομμύριο, δεν έχουμε πάρει ούτε 1 ευρώ από δισκογραφική εταιρεία, από φορέα του δημοσίου, μόνο 300 ευρώ νομίζω από όλες τις κινηματογραφικές, 300 ευρώ από όλες τις συναυλίες και ζωντανές εμφανίσεις που έγιναν στην χώρα τα τελευταία 5 χρόνια και αρκετές μούντζες από αυτούς που μας κατηγορούν που ζητάμε 1 ευρώ για την στήριξη της σελίδας.
Τέλος πάντων, αυτό δεν αφορά τον κόσμο που έχει τις δικές του σκοτούρες, όμως δυστυχώς είμαι από αυτούς νοιάζονται για ότι αγαπούν, σκεφτείτε ότι είπα στον φίλο μου που μίλησα να μεταφέρει στον Μίλτο Πασχαλίδη την γνώμη μου να κόψει το τσιγάρο γιατί όπου τον βλέπω είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι και αυτό δεν θα του κάνει καλό και ας με μισήσει που το λέω, δεν τον ξέρω όμως για να του το πω ο ίδιος.
Κώστας Ζουγρής
