Δεν υπάρχει πατέρας που θα αποδεχτεί ότι δεν τρέφει συναισθήματα αγάπης για τον γιό του. Ωστόσο, δυστυχώς, πολύ συχνά δεν τα εκδηλώνει όσο θα έπρεπε. Αρκεί να δούμε ένα παιδί που δεν αισθάνεται αγάπη από τους γονείς του κι αμέσως θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα ανεξίτηλα ίχνη που του έχει αφήσει η έλλειψη της στοργής. Η διαφορά μεταξύ ενός παιδιού που είναι αποδεκτό και αισθάνεται ότι οι γονείς του το αγαπούν, και ενός παιδιού που δεν νιώθει αγάπη είναι, δυστυχώς, αβυσσαλέα.
Οι λόγοι για αυτήν την έλλειψη αγάπης είναι πολυάριθμοι. Ένας βασικός λόγος είναι ότι η απόφαση για την απόκτηση ενός παιδιού δεν ήταν συνειδητή, άρα δεν ήταν μια επιθυμία που έμελλε να πραγματοποιηθεί, αλλά μια καταναγκαστική ενέργεια. Αυτό το παιδί δεν είχε ποτέ θέση στην καρδιά των γονιών και ούτε θα είχε ποτέ!
Όταν ένα παιδί σχετίζεται με μια μορφή δυσαρέσκειας, αναπτύσσει συμπεριφορές και στάσεις που εκφράζουν αυτή τη δυσφορία και την οδύνη του. Το ίδιο το παιδί δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει, ιδιαίτερα όταν είναι μικρό. Ένα παιδί που δεν αισθάνεται ότι το αγαπούν αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως μια έρημη χώρα, έναν κόσμο απειλητικό, αισθάνεται μοναξιά και σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να του αλλάξει αυτή την εικόνα.
Η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη όταν οι γονείς αρνούνται συνειδητά να παραδεχτούν ότι αισθάνονται απόρριψη για το παιδί τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ίδιοι αντιλαμβάνονται μια σειρά λογικών συνειρμών και γεγονότων που δικαιολογούν την απογοήτευση ή την κακοποίηση. Συνήθως, ισχυρίζονται ότι κάθε μορφή επιθετικότητας, ή αδιαφορίας έχουν σκοπό το καλό του παιδιού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το παιδί ζει σε μια σύγχυση, πιστεύοντας ότι συνεχώς ενεργεί με έναν τρόπο λανθασμένο, ή κατακριτέο.
Δεν είναι ποτέ αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία.
Το παιδί και οι ενοχές!
Υπάρχουν μητέρες που λένε στο παιδί τους ότι τις εκνευρίζουν, ή ότι είναι «απαράδεκτα, αφόρητα».Προφανώς, πολλές μητέρες τα λένε αυτά όταν είναι εκτός ορίων, χωρίς να τα εννοούν. Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι πολλές μητέρες βιώνουν επίσης μεγάλα επίπεδα άγχους στην ανατροφή ενός παιδιού και στη σχέση μαζί του.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει όταν εμείς απαιτούμε από το παιδί κάτι, στο οποίο το παιδί δεν μπορεί να ανταποκριθεί, είτε επειδή οι απαιτήσεις είναι πάρα πολλές, είτε διότι είναι κακώς διατυπωμένες, ή γιατί απαιτούν περισσότερες δεξιότητες από αυτές που αντιστοιχούν στον βαθμό ανάπτυξης του παιδιού. Ενδεχομένως το θέμα να αφορά την τάση των παιδιών για φασαρία, ακαταστασία, ή την αδυναμία να σταθούν στο τραπέζι σαν ενήλικες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ίδιοι οι γονείς, λόγω έλλειψης κριτικής σκέψης, απογοητεύονται μόνοι τους, και, το χειρότερο, κάνουν και το ίδιο το παιδί να αισθάνεται απογοητευμένο και ανίκανο.
Ένα παιδί που δεν αισθάνεται αγάπη από τους γονείς του αντιλαμβάνεται πως ό,τι και να κάνει δυσαρεστεί τους γονείς του. Αισθάνεται ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά, ότι οι ίδιοι δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα, ότι δεν το αποδέχονται. Και ακριβώς επειδή δεν έχει ακόμη τη δυνατότητα να αξιολογήσει αυτή την κατάσταση, αναπτύσσει ισχυρά συναισθήματα ενοχής. Δημιουργεί μια αρνητική αντίληψη για τον εαυτό του και στο μέλλον αναπτύσσει μια επίκτητη ανικανότητα: έχει το συναίσθημα πως ό,τι και να κάνει, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, και μάλιστα ανεξέλεγκτο.
Σημάδια που δείχνουν έλλειψη στοργής!
Όταν ένα παιδί δεν αισθάνεται ότι το αγαπούν, η καρδούλα του ραγίζει. Καθώς δεν μπορεί να δώσει μορφή ή νόημα στο πόνο που βιώνει, τον εκδηλώνει έμμεσα. Αναπτύσσει συμπεριφορές ή αντιλήψεις, οι οποίες αναδεικνύουν την αγωνία και τον πόνο που κρύβονται μέσα του.
Μερικές από τις συμπεριφορές που αποκαλύπτουν την έλλειψη στοργής ενός παιδιού είναι οι εξής:
-Αναπτύσσει φόβους και φοβίες μόλις αντιληφτεί το μαύρο χρώμα, ή ορισμένα ζώα ή καταστάσεις. Αισθάνεται ότι δεν μπορεί να τα διαχειριστεί συναισθηματικά.
-Γίνεται πολύ παρορμητικό. Δεν μπορεί να κρατήσει τον θυμό, το κλάμα, το γέλιο ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Η έκφραση των συναισθημάτων του είναι πάντα υπερβολική.
-Είναι ασταθές. Σήμερα θέλει κάτι, αύριο θέλει κάτι άλλο. Αλλάζει συμπεριφορά από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτή είναι μια τυπική στάση των παιδιών, αλλά στα παιδιά που δεν αισθάνονται ότι τα αγαπούν όλα αυτά είναι πολύ πιο έντονα.
-Εκδηλώνει αγχώδεις συμπεριφορές, όπως το να μην μπορεί να παραμείνει ήσυχο, κινείται συνεχώς, ή εκδηλώνει συμπεριφορές με πρότυπο που επαναλαμβάνεται συνεχώς.
-Έχει δυσκολία συγκέντρωσης, προσοχής και εκδηλώνει μαθησιακές δυσκολίες.
-Γίνεται αόρατο, ή θέλει να γίνει. Είναι εδώ, αλλά δεν είναι κιόλας. Προσπαθεί να κρυφτεί, να μην γίνει αντιληπτό, να «μην υπάρχει».
-Παρουσιάζει μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες. Αισθάνεται άβολα ή γίνεται παρατατικό όταν είναι με άλλα παιδιά ή άλλους ενήλικες.
Ένα παιδί που δεν αισθάνεται αγάπη από τους γονείς, χωρίς στοργή και τρυφερότητα, γίνεται πολύ δύσπιστο. Εμφανίζει πολλά σημάδια σύγχυσης και υπερδιέγερσης. Μερικές φορές φαίνεται να έχει καθυστερημένη ανάπτυξη και άλλες φορές είναι εξαιρετικά οξυδερκές και ώριμο για την ηλικία του. Γενικά, η όψη του είναι θλιμμένη, ενώ το ίδιο είναι λυπημένο και αναζητά την ενθάρρυνση.
Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από χάδια, αγκαλιές και αγάπη σε όλη μας τη ζωή∙ τα παιδιά ακόμη περισσότερο. Ειδικά κατά τα πρώτα χρόνια της ανάπτυξης, τα σημάδια της αγάπης είναι η συναισθηματική τροφή που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη του παιδιού: η αγάπη και η στοργή αντιπροσωπεύουν μια θεμελιώδη αναγκαιότητα, όπως το φαγητό ή ο ύπνος. Σίγουρα, δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, αλλά μόλις αποκτήσουμε ένα παιδί, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να του χαρίσουμε αγάπη, ενδιαφέρον και συναισθηματική ασφάλεια, να το κάνουμε να νιώθει ότι η οικογένειά του το καλωσορίζει και είναι χαρά κι ευτυχία για τους γονείς αυτούς να το αναθρέψουν και να το αγαπήσουν όσο πιο σωστά γίνεται!
