Από τον Κων/νο Χρυσόγελο
Ο χώρος της rock μουσικής είναι γεμάτος άντρες, ωστόσο υπάρχουν κάποιες αξιοπρόσεκτες εξαιρέσεις σε αυτό τον κανόνα. Εστιάζοντας συγκεκριμένα στο καθαρόαιμο βρετανικό punk του τέλους της δεκαετίας του ’70, παρουσιάζουμε μια χούφτα τέτοιων εξαιρέσεων που αξίζουν την προσοχή μας.
1. Siouxsie Sioux (Siouxsie and the Banshees)
Προφανής η πρώτη επιλογή. Οι Siouxsie and the Banshees ξεκίνησαν ως punk σχήμα, όπως ακούμε στο ντεμπούτο τους “The scream” (1978), αν και το “Mirage” από τον ίδιο δίσκο έδειχνε τάσεις για κάτι περισσότερο. Πράγματι, από το 1979 εκτείνονται προς το post punk, με τα γνωστά καλά αποτελέσματα κατά τη δεκαετία του ’80.
Η frontwoman των Banshees ήταν μία κλασική οργισμένη νεαρή κοπέλα που πήρε το make-up από τον David Bowie και τις στριγκλιές από τον Johnny Rotten. Με την πάροδο των ετών, εξελίχθηκε σε goth queen, σε πλήρη σύμπνοια με την ηχητική εξέλιξη του συγκροτήματός της.
2. Poly Styrene (X-Ray Spex)
Με την στεντόρεια, καθαρή φωνή της, η Poly Styrene, που έφυγε το 2011, κρατούσε το μικρόφωνο στους punksters X-Ray Spex, μπάντα φειδωλή σε κυκλοφορίες, αλλά πάντα ποιοτική. Τα λίγα single και το ένα LP τους ήταν αρκετά, ώστε να γίνουν κάτι παραπάνω από υποσημείωση στην ιστορία του punk κινήματος.
3. Au pairs
Γυναικείο γκρουπ κατά το ήμισυ, οι Au Pairs κυκλοφόρησαν ένα θαυμάσιο EP το 1978 και μετά μερικούς δίσκους τη δεκαετία του ’80. Έχουν συγκριθεί με τους Gang of Four, αλλά η συγγένεια με τους Banshees, όχι μόνο λόγω φωνητικών, είναι εμφανής. Εδώ τους ακούμε από το πρώτο τους EP.
4. The Raincoats
Ο πρώτος, καταπληκτικός, δίσκος του all-girl (και πολυεθνικού) συγκροτήματος των Raicoats ήταν, ως γνωστόν, ανάμεσα στις μεγάλες αγάπες του Curt Cobain. Με punk φωνητικά και attitude, το σχήμα συνδύασε μοναδικά τη βαβούρα με τον λυρισμό, δημιουργώντας πιθανώς ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ποτέ το βρετανικό punk. Χωρίς υπερβολή.
5. The Slits
Συγγενικό γκρουπ με τις Raincoats, οι επίσης πανθηλυκές Slits κυκλοφόρησαν το “Cut”, έναν από τους θεωρούμενους κλασικούς δίσκους του βρετανικού punk το 1979. Με την επιτηδευμένα «αφρικανική» ρυθμολογία του, τις funk-punk κιθάρες του και την αγαπημένη θεματολογία όλου του κινήματος στους στίχους (βλ. κριτική στον σύγχρονο καπιταλισμό) είναι σίγουρα αξιοπρόσεκτο, αλλά σίγουρα όχι στις προσωπικές μου αγαπημένες επιλογές. Αξίζει πάντως μερικές ακροάσεις. Εδώ στο καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, κομμάτι τους.
