Από τον Μ. Σκ.
Έχω γράψει ξανά πως μου αρέσει η μουσική της εποχής που ζω. Μου ήταν δύσκολο να συνδεθώ με μουσική πριν το 1985, όταν μπαίνοντας στη δεύτερη δεκαετία της ζωής μου άρχισα να ακούω μουσική πιο ψαγμένη από τα Παπάκια…
(παρένθεση: τότε το δίλημμα για ένα παιδί 12 ετών ήταν Duran Duran ή Wham. Εμένα μου άρεσαν οι Duran, αλλά επειδή στην Ήρα με την οποία ήμουν ερωτευμένος άρεσαν οι Wham, άλλαξα…)
Από τότε τις μουσικές μου προτιμήσεις σημάδεψαν συγκεκριμένα τραγούδια: I Wanna Be Adored, Smells Like A Teen Spirit (το είδα πρώτη φορά στα 120 Min του MTV, και περίμενα να ξημερώσει για να πάω να το βρω στα δισκάδικα της Πανεπιστημίου, της Ακαδημίας, της Διδότου, έτσι για να καταλάβουμε πόσο προνομιακοί είμαστε σήμερα με την τεχνολογία), Common People, Basket Case, Last Nite, Maps, κλπ.
Μεγαλώνοντας ήταν όλο και πιο δύσκολο για ένα κομμάτι να με συναρπάσει τόσο που να μην αντέχω να το ακούω, να το σιγοτραγουδάω, να το σφυρίζω. Ένα μεγάλο τραγούδι πρέπει να μπορείς να το σφυρίζεις. Και τα κριτήρια για ένα μεγάλο τραγούδι δεν έχουν να κάνουν καθόλου με την αξία του καλλιτέχνη. Ένα τραγούδι έχει να κάνει με μια στιγμή, γιαυτό και υπάρχουν τόσοι One Hit Wonders. Έχει να κάνει με απήχηση (δεν υπάρχει μεγάλο τραγούδι που να αρέσει σε 3,000 άτομα – είναι αντιφατικό. Το μεγάλο τραγούδι αρέσει σε 3 εκ άτομα ή σε 300 εκ άτομα), με μελωδία με δυνατότητα αναπαραγωγής. Είναι άλλο η καλή ποιοτική μουσική και άλλο ένα καλό τραγούδι. Κάποιες φορές (Beatles) ταυτίζονται, αλλά κάποιες όχι (Despacito)
Η μουσική σήμερα, και ειδικά αυτό που σήμερα αποτελεί τη ροκ μουσική, έχει ανάγκη από μεγάλα τραγούδια. Οι Radiohead, οι LCD Soundsystem βγάζουν μεγάλα άλμπουμ, αλλά όσο και να μου αρέσουν εμένα δε μπορώ να χαρακτηρίσω κανένα από τα κομμάτια του άλμπουμ μεγάλο τραγούδι. Μου λείπουν τα μεγάλα ροκ τραγούδια
Ώσπου πριν 4-5 εβδομάδες άκουσα το Everything Now.
Δεν είμαι φαν των Arcade Fire. Μου άρεσαν , αλλά ποτέ σε υπερθετικό βαθμό, ποτέ τόσο ώστε στο Pitchfolk να παίρνουν 8.4 και 9.2 στα 10. Αυτό όμως που εκτιμούσα σε αυτούς είναι πως ψαχνόντουσαν, πως προσπαθούσαν να προσαρμοσθούν στην τεχνολογία και πως ήθελαν να πλησιάσουν μεγαλύτερα ακροατήρια. Μου αρέσει αυτό σε συγκροτήματα. Θέλω (θα έλεγα απαιτώ) να εξελίσσονται μαζί μου. Και ας τους κράζουν. Γιαυτό παρεμπιπτόντως εκτιμώ και τους U2. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν, ωριμάζουν, κάνουν οικογένεια, αλλάζουν τρόπο ζωής. Δε μπορεί στα 50 ή στα 35 να κάνουν ίδια μουσική σε ύφος και ενέργεια με τα 25.
Έχω χρόνια να ακούσω πιο χαρούμενο, πιο ξεσηκωτικό τραγούδι από το Everything Now. Το ηλεκτρικό πιάνο που κυριαρχεί , ο disco ρυθμός, το ρεφραίν στο οποίο θέλεις να πάρεις από το χέρι το έτερο ήμισυ και να το φέρεις 2 στροφές, τα παλιομοδίτικα, βγαλμένα από Eurovision back-up φωνητικά και τα synthies που μιμούνται αυλούς φλογέρας καρφώνονται στο μυαλό και δε φεύγουν εύκολα. Και κάθε πρωί άντε πάλι από την αρχή…
Μια φίλη μου, που δεν έχει ιδέα ποιοι είναι οι Arcade Fire το έβαλε για ξυπνητήρι. (Δεν νομίζω να της αρέσει κάποιο άλλο τραγούδι τους - της έβαλα το Neighborhood #1 από το Funeral. Τζίφος…).
Δεν υπάρχει κάποιος που να του είπα να ακούσει το Everything Now και να μη χαμογελάσει, να μη γεμίσει θετική ενέργεια. Ότι μουσική και να ακούει. Και αυτό είναι για μένα ένα βασικό κριτήριο ενός μεγάλου τραγουδιού…
Ας αφήσουμε την υψηλή κριτική, και ας αφεθούμε… Πάμε όλοι μαζί
Λαλαλαλαλαααα, λαλαλαααα……
