Πρόλαβα το νήμα σχεδόν απ'την αρχή.
Πρώτα το ημερολόγιο κι ο θόρυβος γύρω απ'τη γυμνή φωτογραφία. Ύστερα τα εξώφυλλα του Photoplay και του Life. Κι ο γάμος με τον μπεϊζμπολίστα Τζο ντι Μάτζο και οι φωτογραφίες που την έδειχναν να ξετρελαίνει τους φαντάρους στην Κορέα.Όλα αυτά υπάρχουν στις παιδικές μου αναμνήσεις. Στην πρώτη ταινία που την είδα την βρήκα χαριτωμένη και όμορφη. Ήταν η κωμωδία Monkey business, που παίχθηκε στην Αθήνα με τον τίτλο «Ο Βαρνάβας, η Εντβίνα, η μαϊμού και το μπογκομόλετς». Εκείνη την εποχή, ο αμερικάνικος κινηματογράφος είχε να αντιμετωπίσει έναν μεγάλο εχθρό: την τηλεόραση.
Να λοιπόν η Σινεμασκόπ οθόνη σαν ισχυρό αντίδοτο, δείτε κι ένα καινούριο σύμβολο του σεξ, την Μαίρυλιν Μονρόε. Για την Μαίρυλιν, είχαν διαλέξει τον τύπο της όμορφης ξανθής που είναι λίγο χαζή, λίγο αθώα και οπωσδήποτε εύθραυστη. Στην πραγματικότητα, η Μαίρυλιν δεν ήταν τίποτα απ'όλα αυτά. Έξυπνη, περπατημένη, είχε ζήσει μια απελπιστικά δύσκολη ζωή πριν γίνει σταρ και είχε γίνει αρκετά σκληρή για να τα βγάζει πέρα. Λέει στον Μάρλον Μπράντο μια μέρα που έφευγε απ'το σπίτι του για να επισκεφθεί έναν ηλικιωμένο κινηματογραφικό παραγωγό. «Αν δεν πάω με τον γέρο, δεν βλέπω να παίρνω ρόλο». Όταν παίχθηκε στην Αθήνα ο «Νιαγάρας», όλοι μιλούσαν για τον τρόπο που η Μαίρυλιν κουνούσε τους γοφούς της. Ακόμα κανείς δεν σκεπτόταν να την πάρει σαν ηθοποιό στα σοβαρά.
Κι όμως η Μαίρυλιν ήταν μια σπουδαία κομεντιέν. Με τη χαδιάρικη φωνή και το έκπληκτο, απορημένο βλέμμα, η Μαίρυλιν απλώς παρωδούσε τον εαυτό της στ'αχνάρια της μεγάλης Μαίη Γουέστ. Και στον «Πρίγκηπα και τη χορεύτρια» στεκόταν άνετα δίπλα στη φοβερή Σύμπιλ Θορντάικ και έβαζε τα γυαλιά σε έναν αμήχανο Λώρενς Ολίβιε. Βαθμολογώντας κάποτε την Μαίρυλιν δίπλα σε μιαν άλλη σούπερσταρ, την Ελίζαμπεθ Ταίηλορ, οι δημοσιογράφοι είχαν βρει πως η Μονρόε σαφώς υπερτερούσε, αφού μπορούσε και να τραγουδά και να χορεύει, τρυφερή, ζουμπουρλούδικη και αφράτη. Στις συνεργασίες της μάλλον δεν ήταν εύκολη. Το μεγαλύτερο ελάττωμα, αργούσε.
Τα γυρίσματα των «Αταίριαστων» είχαν μεγάλες καθυστερήσεις εξ αιτίας της, για μέρες κυνηγούσανε το χάραμα και η χήρα του Κλαρκ Γκέημπλ θεωρούσε υπεύθυνη την Μαίρυλιν για τον θάνατο του άντρα της. Αλλά και η θητεία τής Μαίρυλιν στο Άκτορς Στούντιο του Λη Στράσμπεργκ μάλλον δεν τής βγήκε σε καλό, αφού τής δημιούργησε εξάρτηση. Σήμερα συμπληρώνονται 55 χρόνια από τις 5 Αυγούστου του 1962, που η είδηση έσκασε σαν βόμβα. «Νεκρή από μεγάλη δόση βαρβιτουρικών η Μαίρυλιν Μονρόε». Ήταν ετών 36. Έχω δει τις σκηνές από την ταινία Something's gotta give που δεν είχε προλάβει να τελειώσει.
Έδειχνε ακόμα λαμπερή και αξιολάτρευτη. Και έτσι θα την θυμόμαστε, πάντα νέα κι αστραφτερή, αφού δεν πρόλαβε να γεράσει. Ούτε κι ο μύθος γέρασε. Για όλον τον πλανήτη, μία είναι η Μαίρυλιν. Έτσι. Με το μικρό της όνομα.
