Ο Γιώργος Παπαστεφάνου θυμάται τους Platters (Γιώργο είσαι ένας θησαυρός!)

Ο Γιώργος Παπαστεφάνου θυμάται τους Platters (Γιώργο είσαι ένας θησαυρός!)

Μιλώντας σας προχθές για την Ρηνιώ Παπανικόλα και τον «Ικαρο», βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο με ιστορία, θυμήθηκα ένα ακόμη περιστατικό από την εποχή που ο Ίκαρος λειτουργούσε και ως δισκάδικο, τότε που το βινύλιο ήταν ακόμα πολύ φρέσκια υπόθεση και τα πικάπ αντικαθιστούσαν λίγο-λίγο τα γραμμόφωνα.

Τότε ήταν πολύ στη μόδα οι Πλάτερς, που με τα δικά τους σλόου-ροκ συναγωνίζονταν τα ροκ εν ρολ του Έλβις, του Λιτλ Ρίτσαρντ, του Μπιλ Χάλεϋ, αλλά και τα γλυκερά τραγούδια του Πατ Μπουν. Το Only you που μάς τους γνώρισε, το είχαμε πρωτακούσει απ'τους Χιλτόπερς, τραγούδι της βδομάδας στο «Μουσικό μου λεύκωμα» της Τόνιας Καράλη, αλλά με τους Πλάτερς το αγαπήσαμε, όταν το ξαναπαρουσίασε λίγο αργότερα η Τόνια.

Οι Πλάτερς ήταν κουιντέτο, τέσσερα αγόρια, ένα κορίτσι, η Ζόλα Ταίηλορ. Ωστόσο, όλα παίζονταν γύρω απ'το αηδόνι Τόνυ Γουίλιαμς. Τουλάχιστον έτσι ήταν όταν τους γνωρίσαμε, γιατί στη συνέχεια το γκρουπ έζησε δίκες, διαμάχες, διαζύγια, που αλλάξανε πολλές φορές τη σύνθεσή του. Στο τέλος της δεκαετίας του '50 γνώριζε ακόμα δόξες. Και τότε είναι που ήρθαν οι Πλάτερς στην Αθήνα, καλεσμένοι από τους εκφωνητές του ελληνικού ραδιοφώνου για τον ετήσιο χορό των εκφωνητών, κοσμικό γεγονός της εποχής. Ήρθαν λοιπόν, νομίζω στα Αστέρια της Γλυφάδας και το πρόγραμμά τους μεταδόθηκε ζωντανά απ'το ραδιόφωνο. Σκέτη απογοήτευση. Ίσως να έφταιγε ο ήχος. Δεν έπαψα ωστόσο να τους θαυμάζω σαν συγκρότημα, άλλωστε για το χατίρι τους είχα υποστεί αρκετή ταλαιπωρία: οι Πλάτερς, έλεγε η διαφήμιση, θα μάς περίμεναν στον Ίκαρο για να τους δούμε από κοντά και να μάς δώσουνε αυτόγραφα. Πήγα πράγματι Βουλής 4 στο Σύνταγμα, όμως βρήκα κατεβασμένα τα ρολά, γιατί γινότανε χαμός.

Αμέτρητα τα πλήθη, και οι Πλάτερς πουθενά! Ετοιμαζόμουν πια να φύγω, όταν είδα μία κυρία, πραγματικά πανέμορφη, να μού κάνει με το χέρι της νοήματα πίσω απ'τα ρολά να πλησιάσω. Ήταν η Αιμιλία Πατσιφά, η γυναίκα του Αλέκου. Μόνο μια φορά την είχα ξαναδεί, μαζί με την Τόνια Καράλη στην Πλατεία Κάνιγγος. Τυχαία τις είχα συναντήσει ένα μεσημέρι καθώς πήγαινα, θυμάμαι, στο Βαρβάκειο, τους είχα δείξει μάλιστα το τρανζιστοράκι που κουβαλούσα στην σχολική μου τσάντα για να ακούσω στο διάλειμμα το Μουσικό μου λεύκωμα. Όπως μού εξηγούσε τώρα ψιθυριστά η Αιμιλία, για λόγους ασφαλείας είχαν φυγαδεύσει τους Πλάτερς στα υπόγεια του κτηρίου και, πάντα συνωμοτικά, μού έδειξε ποια διαδρομή έπρεπε να ακολουθήσω, αν ήθελα στ'αλήθεια να τους δω. Έκανα ό,τι μού είπε. Πέρασα από καταπακτές και μισοφωτισμένους διαδρόμους, συνωστισμός παντού. Προφανώς το μυστικό είχε διαρρεύσει.

Κάποια στιγμή, ο κόσμος ορμητικός άρχισε να με σπρώχνει. Και δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα ξαφνικά να κρατάω την Ζόλα Ταίηλορ απ'το χέρι, πίσω μας ακολουθούσαν μες στον πανικό οι άλλοι Πλάτερς και όλοι μαζί, τρέχαμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Με την Αιμιλία Πατσιφά ξανασυναντήθηκα λίγους μήνες αργότερα στα γραφεία της Ραδιοφωνίας στη Ρηγίλλης. Τώρα πια ήμασταν συνάδελφοι, στο ίδιο γραφείο μουσικοί παραγωγοί, αφού από τον Φεβρουάριο του '60 είχα αρχίσει κι εγώ να δουλεύω στο ραδιόφωνο. Αργότερα, πάλι μαζί, στην τηλεόραση, στο τμήμα ψυχαγωγικών εκπομπών. Οι δυο μας μοιραστήκαμε πολλά, πάρα πολλά και μείναμε αγαπημένοι φίλοι ως το τέλος. Η Αιμιλία έφυγε από κοντά μας φέτος, στις 11 Απριλίου. Καθώς πάντα την σκέφτομαι, ξανάφερα στο νου μου και τους Πλάτερς.