Βλέπουμε, ακούμε, μιλάμε με κάποιο πρόσωπο, αλλά συχνά δεν ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από το χαμόγελο ή τα ανέμελα τραγούδια του.
Εκτός από την προσωπική ζωή του καθένα μας που συνήθως έχει τα πάνω και τα κάτω της και σε φυσιολογικές καταστάσεις 'τα πάνω' επικρατούν, η ζωή των αστέρων της μουσικής δεν είναι πάντα ειδυλλιακή.
Η ανάγκη συχνής επαφής με το κοινό ανεξάρτητα της ψυχολογικής κατάστασης που βρίσκεται ο κάθε καλλιτέχνης, συχνά τον οδηγεί στο να χρησιμοποιεί όχι και τόσο αθώες ουσίες που βοηθούν την διάθεση και ενεργητικότητα του.
Καταστάσεις όπως αυτή του Chris Cornell βιώνουν βέβαια και οι απλοί άνθρωποι, απλά τις διαβάζουμε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων.
Ο Cornell κατά την διάρκεια του τελευταίου του σώου, είπε στο κοινό 'ότι λυπάται γι' αυτούς που περίμεναν να δουν το επόμενο σώου του συγκροτήματος'.
Προφανώς για να χρησιμοποιήσει και το In My Time Of Dying που έμαθε από τους Led Zeppelin, θα είχε σκεφτεί την αυτοκτονία του.
Διαβάσαμε στο βιβλίο του Bruce Springsteen για την κατάθλιψη που τον βασάνιζε χρόνια και σίγουρα δεν θα έχει ξεφύγει εντελώς από αυτήν, η ηλικία δεν βοηθάει ιδιαίτερα.
Χρειάζεται να αξιολογούμε ψύχραιμα την κατάσταση των ανθρώπων που είναι στο περιβάλλον μας και να εντοπίζουμε εγκαίρως τα σημάδια που πάντα μας δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ροκ σταρ για να έχει ψυχολογικά προβλήματα, αλλά στους ροκ σταρ, ή σε όσους έχουν σχέση με τον κόσμο, η πίεση είναι μεγαλύτερη.
Η επιτυχία σε κάθε τομέα πάντα είναι εφήμερη, ανεξάρτητα αν κρατήσει 1-5-10-40 χρόνια και πάντα το τέλος αφήνει τα σημάδια του.
Elvis Presley, Prince, Michael Jackson και δεκάδες άλλοι έπεσαν θύματα της επιτυχίας τους στην προσπάθεια να εισχωρήσουν 'πιο βαθιά στο όνειρο', κάτι που είναι αδύνατο για τον καθένα, αφού τα όνειρα είναι άπιαστα και εφήμερα.
Κώστας Ζουγρής
