Είναι πια γεγονός αναμφισβήτητο ότι ταινίες και τηλεοπτικές σειρές ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα τραγούδια από τις δεκαετίες του '60, '70 και '80.
Εκείνο που δεν μπορώ να εξηγήσω είναι πώς blockbuster όπως το Guardians Of the Galaxy που κυρίως απευθύνεται σε ένα κοινό κάτω των 35 ετών, δεν χρησιμοποιεί τραγούδια που ανήκουν και στην γενιά αυτών που βλέπουν συνήθως και την ταινία.
Και το δεύτερο Guardians χρησιμοποιεί κυρίως τραγούδια της δεκαετίας του '70 και τα προβάλει με τέτοιο τρόπο που σίγουρα το soundtrack θα γνωρίσει μια ανάλογη ίσως επιτυχία, όπως αυτό της πρώτης ταινίας.
Για τις δύο προηγούμενες εβδομάδες το Soundtrack του Guardians είναι στα 10 πρώτα των ΗΠΑ και μετά το ρεκόρ εισπράξεων που άρχισε να κάνει η ταινία από προχθές στην Αμερική, σίγουρα θα οδηγηθεί στα 5 πρώτα.
Θα σταθώ σε 3 από τα τραγούδια από τα πολλά υπέροχα που ακούγονται στο φιλμ.
Στην ιστορία της μουσικής υπάρχουν τραγούδια που αγαπήθηκαν στον καιρό τους και έγιναν Νο 1, αλλά μετά από χρόνια πέρασαν στην αιωνιότητα περιμένοντας κάποιος να τα ανακαλύψει ξανά.
Αυτό συμβαίνει και με το Brandy, ένα τραγούδια από το καλοκαίρι του 1972 που έγινε Νο 1 στην Αμερική τον ίδιο καιρό που ακουγόταν από την ίδια θέση και το Alone Again (Naturally) του Gilbert O' Sullivan.
To Brandy δεν μπήκε καν στα 70 της Αγγλίας και έτσι από κάποια μικρή επιτυχία που έκανε σε ελάχιστες Ευρωπαϊκές χώρες, αγνοήθηκε στην Ευρώπη.
Το '72 δεν υπήρχε Ποπ Κλαμπ και έτσι δεν ακούστηκε στην χρονιά του, δεν θυμάμαι καν αν κυκλοφόρησε στην Ελλάδα-υπάρχει όμως σε μετέπειτα συλλογές- το έπαιξα όμως αρκετά όταν ξεκίνησα το ποπ Κλαμπ και ίσως οι πρώτοι ακροατές θα το θυμούνται.
Το τραγούδι ήταν ένα από αυτά που μου άρεσαν τότε και μου αρέσει και σήμερα με ένα διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν φτάνω βέβαια στην υπερβολή του ιδιαίτερα συμπαθούς ηθοποιού Kurt Russell, βρίσκω μία από τις πιο ροκ οικογένειες του σινεμά, αυτόν την γυναίκα του και την κόρη της, που λέει στην ταινία στον Chris Pratt ότι το Brandy είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΓΗ.
Το τραγουδά με τον δικό του τρόπο στην ταινία όπου ακούγεται 3 φορές.
Μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του φιλμ παρελαύνουν πολλά συγκροτήματα, από Fleetwood Mac, ELO κα για να φτάσουμε στο μοναδικό τραγούδι του τέλους της ταινίας που είναι το συγκλονιστικό Father and Son από το 1971 με τον αξεπέραστο Cat Stevens, απ' την ίδια δηλαδή χρονιά που είναι και η φωτογραφία μας στο Zonar's του Συντάγματος.
Στο φιλμ αναφέρεται επίσης, εκεί σε έναν άλλο γαλαξία, ότι ο Sam Cooke είναι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής που πέρασε από την Γη, άλλος ένας άλλος μαύρος που αγνοήθηκε στην χώρα μας στην εποχή του, όπως και ο James Brown που τον έλεγαν καρεκλά, για να φτάσουμε σε ένα σημείο, να γράφονται σήμερα θετικά σχόλια και για τους 2 και για δεκάδες άλλους γίγαντες της μαύρης μουσικής, ετεροχρονισμένα.
Χάρηκα που άκουσα στο φιλμ και το Wham Bam Shang-a-lang των Silver-ο ένας από αυτούς πήγε αργότερα στους Grateful Dead-το τραγούδι ήταν από αυτά που ακουγόταν συχνά στον πρώτο χρόνο του Ποπ Κλαμπ, εξαφανίστηκε τα επόμενα χρόνια και επέστρεψε 40 χρόνια μετά στα 10 πρώτα της Αμερικής με το σάουντρακ του Guardians Of The Galaxy.
Γιάννης Πετρίδης
