Καταμεσήμερο Τετάρτης και ατελείωτες οι ουρές στα θέατρα γύρω από την Times Square, το ίδιο συμβαίνει σ'αυτή τη περιοχή λίγο πριν ξεκινήσουν οι παραστάσεις στα θέατρα,, είτε είναι μεσημέρι, είτε βράδυ.
Είναι αγαλλίαση να βλέπεις τόσο πλήθος να περιμένει για διαφορετικές παραστάσεις κινδυνεύοντας να μπλέξει στις ουρές και εκεί που περιμένεις για τις 'Μικρές Αλεπούδες' να βρεθείς στις 'Γάτες'.
Θα σταθώ σε δύο μιούζικαλ εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους που είδα χθες.
DEAR EVAN HANSEN
Είναι ένα σχετικά καινούργιο μιούζικαλ που δείχνει πως το Αμερικάνικο θέατρο δίπλα στα κλασικά έργα παρακολουθεί ταυτόχρονα και τις σύγχρονες εξελίξεις.
Η υπόθεση αναφέρεται στην καταλυτική επιρροή των New Media στην ζωή μας που περιπλέκονται γύρω από τον βασικό χαρακτήρα του έργου, τον Evan Hansen που υποδύεται καταπληκτικά ο Ben Platt που τον έχουμε δει στον κινηματογράφο δίπλα στην Meryl Streep στην ταινία Ricki and The Flash.
Το μεγάλο ατού του έργου είναι η μουσική και οι στίχοι των Benj Pasek και Justin Paul που πρόσφατα βραβεύτηκαν με δύο όσκαρ για την ταινία La La Land.
Η σκηνοθεσία του Michael Greif (Rent, Angels In America) επαναστατική καθώς με ένα μοναδικό τρόπο παρακολουθούμε μέρος της υπόθεσης μέσα από το Facebook, το YouTube και το Twitter.
Όλα αυτά βέβαια δεν υπήρχαν όταν ο γίγαντας της μουσικής Irving Berlin έκτιζε αυτό το υπέροχο θέατρο που λέγεται The Music Box πριν 100 περίπου χρόνια το 1921.
Σκεφτόμουν ότι σ'αυτό το χώρο θα περιφέρονται τα φαντάσματα μεγάλων ηθοποιών που έχουν ανέβει στην σκηνή του.
Εδώ έκανε την πρώτη του εμφάνιση ο Marlon Brando εδώ παίχτηκε για πρώτη φορά το '50 το Πικ νικ και το Bus Stop και εδώ αποθεώθηκαν σε ερμηνείες τους η Geraldine Page και η Jessica Tandy.
Και κάτι ακόμα, παρ' όλο που το θέμα του έργου είναι τόσο καινούργιο και που όπως φυσικά ένα μεγάλο μέρος του κοινού ήταν κάτω των 30, μου έκανε εντύπωση ότι επίσης ένα μέρος του κοινού ήταν πάνω από 60 ετών, κάτι που δείχνει πως το εκπαιδευμένο θεατρικό κοινό της Νέας Υόρκης παρακολουθεί μία παράσταση που δεν το αφορά και τόσο, επειδή θέλει να δει το πως εξελίσσεται το μιούζικαλ, και να μην ξεχνάμε βέβαια και τους συνθέτες.
Το άλμπουμ με το original cast αυτής της παράστασης πριν μερικές εβδομάδες εμφανίσθηκε στα 10 πρώτα της Αμερικής, γεγονός σπάνιο για άλμπουμ με μουσικής θεατρικής στην εποχή μας, με εξαίρεση το Hamilton.
SUNDAY IN THE PARK WITH GEORGE
Είμαι τυχερός που βρέθηκα αυτό το καιρό στην Νέα Υόρκη για να δω την αναβίωση, για λίγες μόνο παραστάσεις του έργου του 1984 Sunday In The Park With George που έχει γράψει ο Stephen Sondheim με πρωταγωνιστή τώρα τον Jake Gyllenhaal.
Πιστεύω ότι αρκετοί από εσάς θα γνωρίζουν τι σημαίνει Stephen Sondheim. Ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του μουσικού θεάτρου, βραβευμένος με όσκαρ και 8 Τόνι, τα περισσότερα από κάθε άλλο συνθέτη.
Αυτό το έργο είναι ένα από τα ελάχιστα που κέρδισαν το 1985 το βραβείο Pulitzer.
Έχει γράψει μεταξύ άλλων στίχους για το West Side Story και το Gypsy και μεταξύ των ολοκληρωμένων έργων του είναι : Follis, Sweeny Todd (ταινία από τον Tim Burton), Into The Woods ταινία με την Meryl Streep, A Little Night Music από όπου ξεκίνησε ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια του περασμένου αιώνα, το Send In The Clowns. Ακούστε το με την Judy Collins και θα καταλάβετε.
Έχει γράψει ελάχιστα μουσικά score για τον κινηματογράφο και η Madonna έχει το προνόμιο να τραγουδήσει ένα από αυτά που πήρε μάλιστα και βραβείο όσκαρ, Sooner Or Later από το Dick Tracy.
To SUNDAY IN THE PARK WITH GEORGE ήταν ένα έργο πολύ μπροστά από την εποχή του όταν βγήκε το 1984 και ακόμα είναι στην παράσταση που είδα χθες.
O Sondheim επηρεασμένος από Stravinsky και Brahms και από συνθέτες που χρησιμοποιούν πολυφωνικές χορωδίες στα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων ήταν δύσκολο με μία αριστουργηματική μουσική που έγραψε γι' αυτό το έργο, να πάρει το βραβείο Tony που ήταν υποψήφιος και το έχασε από την πιο ευκολοχώνευτη μουσική, αλλά καλή για το είδος της στην τότε παράσταση La Cage aux Folles.
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε δύο διαφορετικές εποχές, στο Παρίσι του 1884, η πρώτη πράξη και η δεύτερη 100 χρόνια μετά το 1984, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Jake Gyllenhaal είναι ο βασικός χαρακτήρας του έργου και πραγματικά χαίρεται να βλέπει κανείς την εξέλιξη αυτού του ηθοποιού που μας είχε εντυπωσιάσει από την αρχή με το ξεχωριστό Donnie Darko.
Δίπλα του η βραβευμένη με Tony, εξ ίσου καλή σ'αυτό το έργο Annaleigh Ashford
Υπάρχουν μερικές στιγμές στην παράσταση όπου ο κόσμος χειροκροτεί με μανία, ιδιαίτερα στην έναρξη της δεύτερης πράξης, όταν ζωντανεύει ένας πίνακας που είχε ζωγραφίσει ο George 100 χρόνια πριν.
Γιάννης Πετρίδης
