Το γκρουπ με το παράξενο όνομα, που θα παιδευτείς λίγο για να το προφέρεις σωστά, ξεπήδησε κατά την έκρηξη της progressive rock στις αρχές της δεκαετίας του 70, αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να κερδίσει κάποια φήμη, παρά το γεγονός ότι μοιράστηκαν την σκηνή με διάσημους εκπροσώπους του γένους. Υπήρξε κάποιος λόγος γι'αυτό;
Same Dreams (1972)
Ας αρχίσουμε από το όνομα, μία παράφραση του επωνύμου των ιδρυτών του γκρουπ, αδελφών Goldring με ένα έξτρα ΄ο΄ ριγμένο κάπου μέσα. Μοιάζει σαν ένα ατυχές όνομα για γκρουπ. Χωρίς βέβαια να αποτελεί αυτό, τον κύριο παράγοντα της αποτυχίας. Το βασικό πρόβλημα με το γκρουπ είναι πιθανώς τα αδύναμα φωνητικά. Ενώ μουσικά υπάρχει ένα όχι προφανές, αλλά τεράστιο βάθος, που κατακτάς με περισσότερο από ένα ακούσματα, που θυμίζει Van Der Graaf Generator, όπως και East of Eden, τα φωνητικά του Colin Goldring είναι πολύ ιδιαίτερα.
In Spite of Harry's Toenail (RCA SF 8261) 5/72
Ένα παράξενο, διχασμένο, αφηρημένο άλμπουμ. Αν και μουσικά, ακούγεται εντελώς ορίτζιναλ, κάποιοι από τους στίχους στα τραγούδια είναι αμήχανοι, σαν να τους επινόησαν παιδιά, κάνοντας το να μοιάζει ασυνεπές.
Η αλήθεια είναι ότι θεωρούνταν μία εξαιρετική μπάντα στα live τους.
Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους παρουσιάζουν φλογέρες, σαξόφωνο, φλάουτο και όμποε πάνω σε μία rock βάση.
In Spite Of Harry's Toenail (1972)
Οι συνθέσεις είναι τυπικές ενός συγκεκριμένου είδους Αγγλικής μουσικής εν έτει 1972, με εξαιρετική μουσικότητα, πολύπλοκες δομές, ξαφνικές αλλαγές στο χρόνο, δίχως μελωδίες, με την κιθάρα να φαλτσάρει και αδύναμα φωνητικά.
Scull (1972)
Λέγοντας αυτά, υπάρχουν κάποια έντονα περάσματα, ιδιαιτέρως στο "Snails", ενώ το hard-rock ομότιτλο κομμάτι δείχνει ότι η μπάντα ήταν ικανή να κάνει τρομερή μουσική σε ένα καθαρά rock παλμό.
Lady Lake (RCA SF 8322) 12/72
Η μουσική που παίζουν είναι rock του 1972 απλά. Ο σαξοφωνίστας είναι μία προσθήκη για αυτό το άλμπουμ.
Υπάρχει μία δυνατή, ατέλειωτη jazz αίσθηση και η χρήση σαξοφώνου, όμποε, φλάουτου και κόρνας τους δίνει μία μελωδική έκταση πέρα από τα συνηθισμένα.
Δεν υπάρχει αρκετή funk για μένα στο άλμπουμ και σε ορισμένα σημεία βρίσκω την φωνή του Colin Goldring στριγκιά και όχι πολύ ευχάριστη, αλλά γενικά το άλμπουμ είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά σε παραγωγή άλμπουμ που βγήκαν εκείνη την χρονιά.
Ship (1972)
Πλην δύο μικρότερων σε διάρκεια κομματιών (την ακουστική μπαλάντα "A Dog With No Collar" και το pop θέμα "Same Dreams" με το πιάνο), αποτελείται από τέσσερα μεγάλα σε διάρκεια progressive κομμάτια που είναι λιγότερο σκληρά από το ντεμπούτο τους, αλλά χωρίς να κάνουν περισσότερο αίσθηση.
I Could Never Be A Soldier (1972)
Ανοίγει με το 11 λεπτο και βάλε "I Could Never Be A Soldier", με χαρακτηριστικό φλάουτο, φλογέρα και κιθάρα. Το "Ship" είναι πιο κοντά στην συμβατική rock, με κιθάρα και σαξόφωνο, ενώ το ομότιτλο κομμάτι αρχίζει μάλλον άσκοπα αλλά χτίζεται με ένταση, με απειλητικό ήχο από παράφωνα πνευστά και το "Social Embarrassment" περιλαμβάνει κάποια καλά σόλο στην κιθάρα.
Lady Lake (1972)
Τα φτωχά φωνητικά παραμένουν ένα πρόβλημα καθόλη την διάρκεια και αν και υπάρχουν καλές στιγμές μέσα εδώ, κανένα από τα τρακς δεν είναι κοντά στα καλύτερα του γένους της progressive. Το γκρουπ αμέσως μετά από το δεύτερο μέσα στον ίδιο χρόνο άλμπουμ διαλύθηκε εξαιτίας της έλλειψης εμπορικής επιτυχίας. Ύστερα από 27 χρόνια παύσης τα μέλη επανενώθηκαν το 1999, για να κάνουν ένα τρίτο στουντιακό άλμπουμ που έχει τίτλο Gnosis.
Reach for Tomorrow (1999)
Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει ότι συνέβη στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να αναγνωρίσουμε την αξία όσων αγνοήθηκαν τότε.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
