Mark Fry: "Για μένα ζωγραφική και μουσική πάντοτε βάδιζαν πιασμένες χέρι-χέρι"...
Music <=> Painting
"Για μένα ζωγραφική και μουσική πάντοτε βάδιζαν πιασμένες χέρι-χέρι"
Mark Fry
Ο καθένας που αναζητά τον πραγματικό ορισμό του όρου "acid folk" δεν χρειάζεται να ψάχνει περισσότερο, παρά μόνο να ακούσει αυτό τον μαγικό δίσκο. Με την χρήση κιθάρας, σιτάρ, φλάουτου και σε μεγάλο μέρος εφέ αντίλαλου στα φωνητικά, ο Fry παρουσιάζει ένα ονειρικό mood, στο οποίο ντελικάτες μελωδίες φιδογυρίζουν τον δρόμο γύρω από πολύχρωμους στίχους στους οποίους κατοικούν άγιοι, πόρνες, πλανόδιοι καλλιτέχνες, ο διάβολος, η Σαλώμη, η Κλεοπάτρα ακόμα και ένα αλμπίνο άλμπατρος. Τα "Song for Wilde", 'Roses for Columbus" και "Down Narrow Streets" είναι πανέμορφες-ονειρικές μπαλάντες, ενώ το "The Witch" είναι ένα από τα πιό ανατριχιαστικά τραγούδια που έχετε ακούσει, καλύπτοντας ευρέως όλο το ψυχεδελικό φάσμα με το σιτάρ να έχει εξέχοντα ρόλο, παρέα με το φλάουτο και τα τύμπανα και το "Mandolin Man" μεταφέρει ένα groove που συναρπάζει. Όλα τα τραγούδια συνδέονται με αποσπάσματα του απόκοσμου ομώνυμου κομματιού, μία τεχνική που διατηρεί αποτελεσματικά την μοναδική και συναρπαστική ατμόσφαιρα αυτού του στοιχειωτικού LP.
Roses for Columbus (1972)
Dreaming With Alice 6/72 [Italy]
Ο Mark Fry άφησε το σχολείο για να πάει στην Ιταλία και να σπουδάσει ζωγραφική, όμως όπως ο ίδιος λέει, πήρε μαζί του και την κιθάρα του και το αποτέλεσμα ήταν η ηχογράφηση του Dreaming With Alice στην Ρώμη. Ο Mark ήταν τότε μόλις 19 χρονών.
The Witch (1972)
Επιστρέφοντας πίσω στην Αγγλία το 1973, έφτιαξε μία μπάντα μαζί με ένα φίλο του, τον Ben. Για δύο χρόνια πίστευαν ότι απείχαν ελάχιστα από ένα συμβόλαιο, όμως η μουσική βιομηχανία έγινε πολύ σκληρή, πιέζοντας για εμπορικό ήχο, κάτι που έκανε τον Mark να αισθανθεί ότι έχανε τον δρόμο του.
Dreaming With Alice (1972)
"And life is like walking on an endless mile, each step another lesson"
Το 1975 αποφάσισε να ταξιδέψει στον Καναδά, μία εποχή που άπαντες άκουγαν Beach Boys, πράγμα ασυμβίβαστο για τα λιβάδια και τα ψηλά βουνά. Γύρω στα Χριστούγεννα πήγε στην Καλιφόρνια, όπου έγραφε τραγούδια, ηχογραφούσε demos, έκανε κάποιες εμφανίσεις και έδινε κασσέτες με δουλειές του σε οποιοδήποτε πρόθυμο αυτί. Μέχρι κι ο Phil Everly άκουσε και όπως του είπε:"Ακούγεται υπέροχο, συνέχισε". Αυτό και έκανε ο ήρωάς μας.
Down Narrow Streets (1972)
Το 1977 η μπάντα που είχε δημιουργήσει με τον φίλο του είχε διαλυθεί. Επέστρεψε λοιπόν στην αγαπημένη του ζωγραφική, αν και ποτέ δεν έπαψε να γράφει τραγούδια.
Song for Wilde (1972)
Αρχές του 1980 ξεκίνησε να ταξιδεύει ξανά και πέρασε έξι μήνες στο Μάλι. Εκεί στους Αφρικανικούς ήχους ανανεώθηκε η αγάπη του για την μουσική. Συνήθιζε να αγοράζει κασσέτες από πλανόδιους σε σκονισμένους δρόμους και έτσι έπεσε πρώτη φορά πάνω σε μουσικούς όπως ο Ali Farka Toure, o Baba Mall και ο Youssou N'Dour. Επειδή είχε μαζί πάντα την κιθάρα του, τον πέρναγαν για περιπλανώμενο τροβαδούρο και του ζητούσαν να παίξει όπου κι αν βρισκόταν.
A Norman Soldier (1972)
Μία βραδυά προσκλήθηκε να παίξει για μία ομάδα Τουαρέγκ που ήταν στρατοπεδευμένοι στις όχθες του Νίγηρα νοτίως του Τιμπουκτού. Έπαιξε όπως λέει μέχρι που τα δάκτυλά του μάτωσαν και είχαν μείνει μόνο τέσσερις χορδές στην κιθάρα του. Τα αγαπημένα τους τραγούδια ήταν το "Johnny B Goode" και το "Rock Island Line", αλλά επίσης τους άρεσε το "All My Life".
Mandolin Man (1972)
Το μεγαλύτερο μέρος του 1980 το πέρασε ανάμεσα στο Λονδίνο και την Νέα Υόρκη. Στα τέλη της δεκαετίας ένας εκτιμητής τέχνης ενδιαφέρθηκε για την δουλειά του στη ζωγραφική. Ξαφνικά βρέθηκε να έχει μία πολύ καλή γκαλερί που ήθελε τους πίνακές του.
Άρχισε να περνάει πολύ χρόνο στην Γαλλία και ήταν εκεί ακριβώς που ξεκίνησε να ζωγραφίζει με ήρεμο και συγκεντρωμένο τρόπο. Δια μέσου της τέχνης της ζωγραφικής, άρχιζαν πάλι να του έρχονται τραγούδια στο μυαλό του.
Lute and Flute (1972)
Το 2006, το σύμπαν άρχισε να συνομωτεί για να ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις. Έγραψε περισσότερα τραγούδια. Με κάποιο τρόπο γαντζώθηκε από την ψηφιακή τεχνολογία. Έφτιαξε ένα μικρό home studio και άρχισε τη δουλειά. Παλιοί και νέοι φίλοι τον ωθούσαν και τον ενθάρρυναν να συνεχίσει. Ένα νέο άλμπουμ άρχισε να σχηματίζεται.
Rehtorb Ym No Hcram (1972)
Όπως κατέληξε, η επανέκδοση στην Sunbeam του Alice τον Νοέμβριο του 2006, αποδείχτηκε καταλυτική. Όπως περιγράφει ο ίδιος "να ξυπνάς ένα πρωί και να βρίσκεσαι σε κάτι που είχες κάνει τόσα χρόνια πριν ήταν μία παράξενη, αλλά μαγική εμπειρία. Αισθάνθηκα ότι θα το μετάνιωνα αν δεν ακολουθούσα το μονοπάτι του Alice για να δω που θα με οδηγούσε πάλι".
Walking in Paradise (2008)
Από την στιγμή που το Shooting the Moon κυκλοφόρησε το 2008, έπαιξε σε όλα τα μέρη, Λονδίνο, Παρίσι, Σικάγο και Τόκυο και είδε ακόμα τρία άλμπουμ να κυκλοφορούν-το I Lived in Trees, Live in Japan και το 2014 το South Wind, Clear Sky. Το να συναντιέται και να δουλεύει με άλλους μουσικούς ξανά, ήταν μία θαυμάσια αντίθεση στην μοναχική ζωή του στο στούντιο ζωγραφικής.
Even the Sky Goes Blue (2011)
Όπως λέει "θα μπορούσες να πεις ότι όταν ζωγραφίζω είμαι ζωγράφος και όταν γράφω και παίζω μουσική είμαι μουσικός, αλλά για μένα είναι τόσο δεμένα μαζί στην δημιουργική διαδικασία που το βρίσκω πολύ δύσκολο να τα ξεχωρίσω. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Το θέμα είναι να συνεχίζεις και να βλέπεις τι θα συμβεί".
Long Way Down (2014)
Μία περίπτωση λοιπόν που ο καλλιτέχνης δεν έχει ιδέα για το cult κοινό που παίρνει διαστάσεις όσον αφορά σε μία δουλειά που έκανε σε πολύ τρυφερή και δημιουργική ηλικία. Όσο ο ίδιος ζωγράφιζε και έγραφε μουσική, χωρίς να γνωρίζει ότι έχει δημιουργήσει φαν που λάτρευαν την πρώτη δουλειά που είχε κάνει. Από το 1972 μέχρι και το 2006 όλα αυτά κρατούνταν ανάμεσα στους κύκλους των συλλεκτών ως επτασφράγιστο μυστικό. Εσείς κρατάτε μυστικό;
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
