One Shot Was All They Got (Part 4)
Για αρκετές δεκαετίες ο Ry Cooder και ο Taj Mahal έχουν αναγνωριστεί ως δύο από τους καλύτερους και πιο εκλεκτικούς Αμερικανούς κιθαρίστες που πέρασαν ποτέ. Και οι δύο master των blues και του blues-rock και οι δύο είχαν πειραματιστεί σε κάθε φόρμα roots music που ήταν γνωστή σε άνθρωπο, ιδιαίτερα στην calypso και reggae o Μahal και στην Hawaian , African και Tex-Mex o Cooder. Η ιδέα οι δύο αυτοί να υπήρξαν στην ίδια μπάντα είναι κάτι το συναρπαστικό. Πώς θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο και πόσο θα μπορούσε να διαρκέσει; Απίστευτα λοιπόν, αυτό συνέβη πριν ο καθένας τους γίνει διάσημος. Και όχι, δεν διήρκεσε, πράγμα που ευθύνεται πιθανώς για το ότι δεν έχετε ακούσει ποτέ για τους the Rising Sons, το γκρουπ που κυκλοφόρησε μόνο ένα single και κανένα άλμπουμ στα μέσα του '60, πριν διαλυθεί λόγω-όπως αποδείχτηκε κατόπιν-πολιτικών της δισκογραφικής εταιρείας.
By & By (Poor Me) (1966)
Επιπρόσθετα του Mahal και του Cooder, η μπάντα επίσης παρουσίαζε (σε διαφορετικό χρόνο) ντράμερ που θα γνώριζαν δόξα σε επακόλουθα γκρουπ, όπως τον Ed Cassidy ιδρυτικό μέλος των Spirit και τον Kevin Kelley μετέπειτα στους Byrds στην country-rock περίοδό τους.
Επίσης περιλαμβάνοντας τον τραγουδιστή-τραγουδοποιό Jesse Kincaid και τον μπασίστα Gary Marker οι the Rising Sons ήταν ένα από τα πρώτα σχήματα που έπαιξε πειστικά blues-rock στην Αμερική. Με την μίξη ηλεκτρικής-ακουστικής κιθάρας, όπως επίσης και την fusion των ήχων από την roots music με την ψυχεδέλεια πρόλαβαν να κάνουν καινοτομίες που μετά από 1-2 χρόνια ακολούθησαν μπάντες της Καλιφόρνια, όπως οι Moby Grape και οι Buffalo Springfield.
Κάποιος θα πίστευε ότι ένα γκρουπ με τόσο μεγάλο ταλέντο δεν θα μπορούσε να "χάσει", αλλά αντίθετα οι περισσότεροι άνθρωποι έξω από το Λος Άντζελες δεν άκουσαν ποτέ ότι υπήρξε αυτό το γκρουπ.
2:10 Train (1966)
Οι the Rising Sons σχηματίστηκαν γύρω από τον πυρήνα των κιθαριστών Kincaid και Mahal. Ο Taj συνάντησε τον Jesse, που τότε έπαιζε 12χορδη ακουστική στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης το 1964. Το ζευγάρι σχημάτισε ένα ακουστικό ντουέτο λίγο πριν πάνε στο Λος Άντζελες, όπου πρόσθεσαν τον έφηβο κιθαρίστα-φαινόμενο Ry Cooder, ο οποίος είχε ήδη συνοδεύσει την πρώιμη folk-rocker Jackie DeShannon. Συμπλήρωσαν την πρώτη version της μπάντας ο jazz μπασίστας Gary Marker και ο jazz ντράμερ Ed Cassidy, ήδη στα σαράντα του και για να γίνει ο πιό μεγάλος σε ηλικία ντράμερ στην rock (τίτλο που πιθανώς διατηρούσε μέχρι τον θάνατό του). Όπως άλλα πρωτοπόρα γκρουπ της Καλιφόρνια, όπως οι Byrds οι μουσικοί δεν είχαν ιδέα πρακτικά από επαγγελματική rock εμπειρία. Αλλά σαν τους Byrds ήξεραν ότι η ηλεκτρική rock ήταν αυτό που ερχόταν μετά την έλευση των Beatles και ήταν αποφασισμένοι να το κάνουν να δουλέψει.
Δεν ήταν απλώς μερικοί folkies που πήγαιναν στον ηλεκτρικό ήχο ωστόσο. "Ο σκοπός ήταν να παίξουμε blues προσανατολισμένη μουσική" λέει με έμφαση ο Kincaid. "Πιο συγκεκριμένα ότι αποκαλούσαμε Δέλτα, blues του Μισσισσιππή, ένα κιθαριστικό ας πούμε πράγμα με λίγο ακουστική κιθάρα και ίσως λίγη φυσαρμόνικα. Ήμουν ο τραγουδοποιός, ωστόσο και πάντα ενδιαφερόμουν για τους Beatles. Έτσι πάντα έριχνα λίγη pop στα blues". H ένταση μεταξύ των ενστίκτων της pop και των blues σύντομα θα γινόταν προβληματική, αλλά οι the Rising Sons γρήγορα τάραξαν τα νερά στο σούπερ-ανταγωνιστικό κύκλωμα των κλαμπ του Λος Άντζελες. Ήταν μία διαφυλετική μπάντα σε εποχή που τέτοια γκρουπ απλά δεν υπήρχαν, πριν ακόμα και τους Love. Παίξανε blues-rock σε χρόνο που ουσιαστικά κανείς στο Λος Άντζελες δεν είχε σκεφτεί να συνδυάσει, με την εύλογη εξαίρεση του εμβρυικού ακόμα Captain Beefheart. Ήταν ένα δυναμικό live σχήμα που ενέπνευσε τον David Crosby, μετά από τους Byrds να σαλτάρει σε ένα τραπέζι στο κλαμπ Troubadour και να οδηγήσει το πλήθος να φωνάζει "Long live the Rising Sons". Ο Crosby μετέδωσε τον ενθουσιασμό του στον Billy James (υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων των Byrds) και με παρότρυνσή του, η Columbia θα ήταν αυτή που θα κέρδιζε αρκετές εταιρείες που ενδιαφέρονταν να υπογράψουν με την μπάντα. Η Columbia ζούσε τότε την πρώτη της αληθινή επιτυχία στην αγορά της rock με τους Byrds, των οποίων το "Mr. Tambourine Man" έκανε κούρσα για το νο1, όταν οι the Rising Sons υπέγραφαν με την εταιρεία στα μέσα του 1965.
Οι the Rising Sons ανατέθηκαν στον παραγωγό των Byrds, Terry Melcher, ο οποίος είχε επίσης τότε και τους pop-rockers Paul Revere & the Raiders. Από μία σίγουρη άποψη, η λογική μοιάζει να είναι ότι η εταιρεία εμπιστεύτηκε τις τύχες των γκρουπ σε έναν από τους ελάχιστους παραγωγούς που είχε κάποια αίσθηση για το rock 'n' roll. Ωστόσο σαν εταιρεία, θα αποδυκνειόταν καταστροφική για όλους όσους αφορούσε. "Πριν τους Beatles και την Αγγλική εισβολή" σημειώνει ο Kincaid "η Columbia ήταν ένα είδος οργανισμού ας πούμε για εύκολα ακούσματα αλα Mitch Miller. Δεν τους άρεσε το rock 'n' roll και δεν ήξεραν πολλά για τα blues επίσης. Όταν αρχίσαμε να ηχογραφούμε για αυτούς, ο σκοπός ήταν να έχουμε ένα χιτ single. Και τότε θα μπορούσες να προχωρήσεις σε άλμπουμ σαν follow up. Δεν ήταν εταιρεία των άλμπουμ όπως μερικές folk εταιρείες σαν την Folkways ή την Vanguard. Ενδιαφερόταν για χιτ single. Και μας ανέθεσαν σε ένα παραγωγό που ήταν η κορυφή για την παραγωγή single. Σαν να ήταν το παιδί-θαύμα που επρόκειτο να κάνει τα χιτ. Και απλά δεν μπορούσε να το κάνει μαζί μας, επειδή για οποιονδήποτε λόγο δεν βγάζαμε αυτό τον ήχο του single. Έτσι στη συνέχεια τίποτα δεν κυκλοφόρησε. Δεν έκαναν ούτε ένα άλμπουμ για την μπάντα μας". Σχεδόν τίποτα δεν κυκλοφόρησε για να είμαστε ακριβείς. Τον Φεβρουάριο του '66, βγήκε ένα single που περιείχε το "The Devil's Got My Woman" του Skip James και το "Candy Man" του Reverend (Αιδεσιμότατου) ή Blind (τυφλού) Gary Davis.
The Devil's Got My Woman (1966)
Αν η Columbia προσπαθούσε να βρει κάτι εμπορικό η επιλογή αυτών των κομματιών ιδιαιτέρως ήταν κατά κάποιο τρόπο περίεργη. Ελάχιστοι ή και κανείς τότε δεν διασκεύαζε προπολεμικά κλασικά blues εκείνη την εποχή. "Ο Terry μπήκε μέσα και νόμιζε ότι επρόκειτο να προσπαθήσει να κάνει κάτι όπως οι Beach Boys ή οι Byrds", λέει ο Marker. "Kαι δεν τό'κανε. Σαν να ήθελε από εμάς να είμαστε μία blues μπάντα ή μία pop μπάντα. Δεν ήταν σίγουρος. Δεν ήμασταν σίγουροι. Η μπάντα ήταν τόσο σχιζοφρενική τελοσπάντων. Ήταν απλά πιθανώς η χειρότερη απόπειρα να προσπαθήσουμε να βγάλουμε pop δίσκους. Επειδή ο καθένας είχε την γνώμη του και ήθελε να γίνει το δικό του. Ο Ryland (Ry Cooder) ακόμα και σε αυτή την ηλικία ήταν το θεμέλιο ολόκληρης της μπάντας. Αν οποιουδήποτε ο ενισχυτής χαλούσε, θα καθόταν εκεί και θα έπαιζε τις μπασογραμμές και
οτιδήποτε άλλο και το μέτρο δεν θα ταλαντευόταν, η ενέργεια δεν θα έπεφτε καθόλου".
Ο Jimmy Page τότε session κιθαρίστας συνάντησε τον Cooder ενώ επισκεπτόταν την Καλιφόρνια. Ο Marker θυμάται ότι ο Page εντυπωσιάστηκε τόσο με μια σύνθεση του Cooder στην 12χορδη που του ζήτησε να του την γράψει.
Η μετάβαση του Cooder στον ηλεκτρισμό, αλήθεια, δεν ήταν δουλειά μιάς νύχτας σύμφωνα με τον Marker. "Ο Ryland πάντα έσπαγε χορδές. Προσπαθούσε να παίζει δυνατότερα παρά να δυναμώνει την ένταση". Στο μεταξύ η Columbia έμενε σχεδόν σε ένα άλμπουμ από τα τέλη του '65, μεγάλο μέρος από το οποίο έδειχνε το γκρουπ σε πλεονεκτικότερη θέση από ότι στο ντεμπούτο single τους. Ο Κincaid έκανε μερικές διστακτικές επιδρομές στην pop των Beatles, όπως στο "The Girl With Green Eyes", όμως ήδη υπήρχαν επίσης blues-rock προσαρμογές από καλλιτέχνες όπως ο Sleepy John Estes και ο Willie Dixon. Υπήρχε επίσης μία hard rock version από μια ακυκλοφόρητη σύνθεση του Bob Dylan "Walkin' Down the Line", μια ενορχήστρωση της παραδοσιακής folk μπαλάντας "Corrine, Corrina" και μερικά αυτόνομα blues από την πένα του Kincaid, όπως το "I Got a Little".
Walkin' Down the Line (1966)
Κατά την διάρκεια των κομματιών η αλληλεπίδραση της κιθάρας ήταν φανταχτερή, επιτυγχάνοντας μία ασυνήθιστη ποικιλία, ακουστική, fingerpicking, hard rock jangle, ακόμα και μαντολίνο και μπάντζο. Αλλά τις μέρες πριν το LP πετύχει προτεραιότητα έναντι των 45 στροφών, το ρεπερτόριο της μπάντας θα ήταν πολύ ποικιλόμορφο για μια mainstream δισκογραφική.
Το "Statesboro Blues" μια σύνθεση του Blind Willie McTell, ήταν ένα ιδιαίτερα αγαπημένο της μπάντας, παιγμένο σε τέμπο γρηγορότερο από την ταχύτητα του φωτός που φημολογείται ότι έσπασε τον καρπό του Ed Cassidy κατά την διάρκεια μιάς live απόδοσής του.
Statesboro Blues (1966)
Ο Cassidy, πράγματι έφυγε τον καιρό που το γκρουπ άρχιζε να ηχογραφεί το υλικό από τα τέλη του '65 έως αρχές του '66, που τελικά έβγαλε η Columbia το 1992 σε CD. Ο αντικαταστάτης του ήταν ο πολύ νεώτερος Kevin Kelley. "Κατά την γνώμη μας, ο Ed είχε jazz αίσθηση", εξηγεί ο Kincaid. "Ενδιαφερόμασταν περισσότερο για διαφορετικό είδος περισσότερο rock προσανατολισμένο, κατά τρόπο σκληρότερο. Έτσι απλά αλλάξαμε". Υπήρχε και μία ακόμα ρεαλιστική θεώρηση σε όλο αυτό. "Ο Kevin είχε ένα βαν. Και κάναμε πρόβες στο σπίτι της μητέρας του τώρα που το σκέφτομαι". Η αναζήτηση για ένα χιτ single οδήγησε τον Melcher να τους φέρει ένα τρακ των Carole King-Gerry Goffin το "Take a Giant Step". Ηχογραφημένο τον Μάρτιο του 1966, ήταν η επιτυχία του γκρουπ στα top 40, το μόνο που είχαν, με τα hard rock κιθαριστικά μέρη, τις εκλεπτυσμένες αλα Beatles-Byrds αρμονίες και τους έξυπνους στίχους. Ένας φίλος της μπάντας ο Barry Hansen (ο οποίος αργότερα θα γινόταν διάσημος σαν ραδιοφωνική προσωπικότητα) βοήθησε με την ενορχήστρωση. Ακόμα κι αν προερχόταν από μία πηγή διαφορετικού χώρου, το γκρουπ έμοιαζε να το διασκεδάζει, ο Taj Mahal το ηχογράφησε ξανά σε ένα από τα πρώτα σόλο άλμπουμ του.
Take a Giant Step (1966)
"Όποτε ο Jesse εμφανιζόταν με κιθαριστικά μέρη ή άλλες συνθέσεις υπήρχε μία αίσθηση ότι τον περιπαίζαμε", παρατηρεί ο Marker. "Παρ'όλα αυτά αυτός εμφανιζόταν με μπόλικο υλικό. Για παράδειγμα, όταν ήρθε ο καιρός για να προστεθεί πάνω στην αρχική ηχογράφηση ένα σόλο κιθάρας στο "Take a Giant Step" ο Cooder δεν είχε απολύτως καμία ιδέα τι να κάνει. Μετά από μιά ώρα περίπου χασομέρι με overdubs ζορίστηκε. "Δώσε μου αυτή την κιθάρα" είπε ο Jesse. Όρμησε στο στούντιο και με δυό προσπάθειες είχε δύο τρομερά ψυχεδελικά σόλο γραμμένα στην κασσέτα. Σε δέκα λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Διάλειμμα για δείπνο. Ο Cooder είχε μείνει άναυδος. "Χμ, νομίζω αυτό ακούγεται γαμ...να καλό", είπε με ένα αμήχανο μειδίασμα. Η εκτίμησή του προς τον Kincaid ανέβηκε λιγάκι τότε νομίζω". Το τραγούδι θα γινόταν χιτ αλλά όχι για το είδος των the Rising Sons. Οι Monkees μεταχειριζόμενοι το τραγούδι πολύ πιο ελαφρά, το έβαλαν στην δεύτερη πλευρά του ντεμπούτο single τους (και νο1 smash) "Last Train to Clarksville". Οι the Rising Sons έκαναν lip-sync για το σόου "Where the Action Is" του Dick Clark, αλλά το single μυστηριωδώς δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Ο Marker λέει ότι ακούστηκε λίγο στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά θυμάται ότι αποσύρθηκε, επειδή η Columbia δεν μπορούσε να προσδιορίσει επακριβώς τι επρόκειτο να γίνει με ένα τέτοιο εκλεκτικό σχήμα. "Το θέμα με τους Byrds είναι ότι όλοι πήγαιναν προς την ίδια κατεύθυνση". σχολιάζει ο Melcher στις εσωτερικές σημειώσεις του CD the Rising Sons Featuring Taj Mahal and Ry Cooder. "Εδώ υπήρχαν τύποι που έπρεπε να βρίσκονται σε δύο διαφορετικά γκρουπ. Αν μπορούσα να το ξανακάνω εγώ, θα έβαζα τον Kincaid σε ένα γκρουπ τύπου Beatles και θα είχα σε άλλο γκρουπ τον Ry και τον Taj". "O Taj ήταν ο πιο ταλαντούχος παρουσιαστής στο γκρουπ σαν frontman" εξηγεί ο Kincaid. "Και τα τραγούδια που έγραφα ήταν πολύ pop προσδιορισμένα. Αλλά δεν μου άρεσαν ιδιαιτέρως τα τραγούδια μου επειδή δεν τραγουδούσα πολύ τότε αλλά και σαν τραγουδοποιός ήμουν στο ξεκίνημα. Έτσι ξεκίνησε η σύγκρουση. Υπήρχαν δύο παλμοί δυνατοί στην μπάντα. Ο ένας ήταν η ευαισθησία στην pop μουσική και ο άλλος η ευαισθησία στα blues. Εγώ ήμουν βασικά ο pop τύπος. Ο Taj ήταν βασικά ο blues τύπος, μαζί με τον Ry. Ο Terry δεν είχε τη δύναμη να ξεχωρίσει και να κάνει δύο μπάντες από αυτό το γκρουπ.
Είχε δύο κατευθύνσεις μέσα στην μπάντα που και οι δύο έμοιαζαν να είναι δυνατές και να δουλεύουν. Όμως ποτέ δεν τα βρήκε με καμία από τις δύο. Προσωπικά εκ των υστέρων νομίζω ότι η Columbia ήταν ένα μεγάλο λάθος. Επειδή ότι έκαναν ήταν να προσπαθούν να κάνουν ένα χιτ single, πράγμα που δεν τό'χαμε. Και ποτέ δεν εξερεύνησαν τις ακουστικές υφές μέσα στην μπάντα με οποιονδήποτε τρόπο, μέχρι τα τελευταία sessions. Αυτά ήταν και τα αγαπημένα μου. Ήταν σαν ο Taj και εγώ να κάνουμε αυτά που ξέραμε από πριν μας κάτσει στο σβέρκο αυτή η μπάντα, σαν δυαδικό σχήμα, πράγμα που πραγματικά μου άρεσε". Προσθέτει ο Marker "Μόλις είχαμε όλοι μας κάνει την μεγάλη αλλαγή από το παίξιμο με ακουστικά όργανα. Με το που πήγαμε σε αυτή την rock φόρμα με τα ηλεκτρικά όργανα, η αλληλεπίδραση μεταξύ Taj και Jesse πήγε περίπατο. Ο Taj δεν έπαιζε κιθάρα στη σκηνή, σπανίως ίσως. Πράγμα λυπηρό επειδή είναι πολύ σωστός κιθαρίστας". Τα τελευταία κομμάτια της μπάντας τον Μάιο του 1966 (τώρα διαθέσιμα στην επανέκδοση στο CD) είναι πραγματικά από τα καλύτερά τους. Το "By and By" ήταν διασκευή τραγουδιού του Charlie Patton. Το εξόχως λυπητερό και folky "2:10 Train" γραμμένο από την τοπική τραγουδοποιό Linda Albertano, θα διασκευαζόταν από την Linda Ronstadt στο πρώτο της άλμπουμ με τους Stone Poneys. Το "Sunny's Dream", το "Spanish Lace Blues" και το "11th Street Overcrossing" είναι όλα κλασικά του Kincaid με εξαίσια τεχνική slide στην κιθάρα και εξαιρετικό μαντολίνο και μία τόσο ελαφριά διαστημικά ψυχεδελική λυρική επιρροή.
Spanish Lace Blues (1966)
Όλα προορίζονταν για το ντεμπούτο άλμπουμ τους που αν και ήταν έτοιμο να παραχθεί, ποτέ δεν είδε το φως της ημέρας. Οι the Rising Sons κουρασμένοι να δουλεύουν τόσο σκληρά χωρίς να μπορούν να το δείξουν πουθενά, διαλύθηκαν στα τέλη του '66. "Νομίζω πιαστήκαμε στις πολιτικές της Columbia" λέει ο Kincaid. "O Terry (Melcher) και ο Billy (James) ήθελαν να διευθύνουν την μπάντα και στο τέλος βασικά μας ανάγκασαν να δεχτούμε κάτι τέτοιο. Εμείς δεν θέλαμε να το κάνουν. Αυτό σκίασε τα πάντα και ο Terry μας παράτησε, δεν ήθελε να ασχοληθεί μαζί μας πια. Ήθελε μέρος της δράσης γενικά, υποθέτω. Αλλά μάλλον παλεύαμε για το τίποτα μιας και η δράση ποτέ δεν ήρθε. Το τέλος ήταν λίγο δυσάρεστο. Είχαμε τον Terry και τον Billy να λένε ¨αν δεν υπογράψετε με μας δεν πρόκειται να δουλέψετε ξανά¨. Μετά ο Taj και ο Ry περιπλανήθηκαν ο καθένας στην δική του περιοχή. Ήταν τελείως αρνητικό από την δική μου πλευρά. Ήταν σαν να διαλυόμασταν μέσα από μία πάλη. Πράγμα για το οποίο δεν ήμουν έτοιμος". Ο Marker λέει με έμφαση ότι οι συμφωνίες αυτού του είδους ως χειραφέτηση για διεύθυνση και παραγωγή ήταν στάνταρ την εποχή εκείνη στον χώρο. "Σίγουρα το τελεσίγραφο από τον Melcher και τον James πρέπει να έδρασαν καταλυτικά στην διάλυσή μας. Αλλά πιστεύω ήταν γραφτό να γίνει τελοσπάντων-και πολύ γρήγορα".
44 Blues
O Marker συνεχίζει να δίνει άλλη μία ευκαιρία στο αδιέξοδο της Columbia. "O Billy James συνέχιζε να μας διαφημίζει σαν τους Αμερικανούς Rolling Stones, επειδή αυτό χρειάζονταν να ακούσουν. Όταν μας έριξαν μιά ματιά όμως είπαν: "Oh shit, αυτό είναι ένα γκρουπ απελευθερωμένο από φυλετικές διακρίσεις. Τι θα κάνουμε με αυτό το χαρούμενο γκρουπ;" Ήταν σαν παραίσθηση να βλέπουν τέσσερις λευκούς να παίζουν και να τραγουδάει ένας νέγρος. Είναι γελoίο να το σκεφτόμαστε τώρα, αλλά ήταν τεράστιο θέμα τότε πραγματικά. Συνήθως άκουγα ιστορίες ότι το εσωτερικό όνομα των the Rising Sons είναι, δύο λευκοί Αγγλοσάξωνες προτεστάντες (WASPs), δύο Εβραίοι και ένας ευδιάκριτος νέγρος. Και όλοι πίσω στην Νέα Υόρκη έξυναν τα κεφάλια τους λέγοντας ΄Πώς να τους πλασάρουμε αυτούς;' Εγώ είπα 'Καλά, αφού είμαστε μια Αμερικανική μπάντα'. Όταν ο Taj άκουσε αυτό το παρατσούκλι αναφώνησε υστερικά: 'Ποιός είναι ο ευδιάκριτος νέγρος;'" Η Columbia τελικά έβγαλε το άλμπουμ των the Rising Sons με ακυκλοφόρητο υλικό το 1992, αλλά παρά την υψηλή ποιότητα της μουσικής, ο Marker αισθάνεται ότι δεν αντιπροσωπεύει την μπάντα στα καλύτερά της. 'Αλήθεια είμαι αντίθετος περίπου στο 90% αυτού του άλμπουμ.
Πολλά από τα τραγούδια ήταν live demos που κάναμε για να βλέπουμε αν θα άξιζε κάτι για να ασχοληθούμε στο μέλλον. Πολύ υλικό, τον Taj να παίζει πιάνο και κιθάρα σε άλλα μέρη δεν τα ακούς καλά-καλά καθώς απλά δεν υπάρχουν. Τα έβγαλαν έξω, δεν βρήκαν τα original οκτώ κομμάτια ή δεν ήξεραν ότι ο Taj έπαιζε εκεί". Ο Taj Mahal σύντομα θα έκανε δική του καριέρα στην Columbia σε πιο blues προσδιορισμένη βάση, που πάντα ήταν προφανής στην δουλειά του με τους the Rising Sons. "Νομίζω ότι γι'αυτό κυκλοφόρησαν το single με εμένα να τραγουδάω μέσα, αντί να τραγουδάει ο Taj", λέει ο Kincaid. "Επειδή προσπαθούσαν να γυρίσουν τον Taj σε pop τραγουδιστή (ενώ ήταν στους the Rising Sons). Ήθελαν από τον Taj να γίνει pop τραγουδιστής στο "Take a Giant Step". Μπορώ να θυμηθώ να τον καθοδηγούν, να παρεμβαίνουν στο τραγούδι του ώστε να τον κάνουν να ακούγεται pop. Στο τέλος ακουγόταν πολύ περίεργα στα αυτιά μου. Αλλά πιθανώς "έπνιξαν" το blues στοιχείο. Καλύτερα να ήμασταν στην Vanguard ή κάτι τέτοιο, ή στην Elektra κάπου που να ήξεραν τα μουσικά στυλ". Ο Cooder μετά από μία σύντομη στάση στην μπάντα του Captain Beefheart και το άλμπουμ του Safe As Milk ξεκίνησε σόλο καριέρα σαν session μουσικός παίζοντας στο Let Ιt Bleed των the Rolling Stones (οι οποίοι είχαν τσεκάρει τον Ry με τους the Rising Sons χρόνια πριν). Στα 1970 απαριθμούσε μιά σειρά από άλμπουμ με εξαιρετικές κριτικές, ενώ έκανε καινοτόμες παραγωγές με συνεργασίες όπως με τον Αφρικανό κιθαρίστα Ali Farka Toure το Talking Timbuktu. Ο Kelley πήγε στους the Byrds την περίοδο του Sweet Heart of the Rodeo.
O Ed Cassidy ήταν τότε ήδη σταρ ως ο ντράμερ και ιδρυτής της ψυχεδελικής μπάντας του Λος Άντζελες Spirit. Ο Marker έκανε ένα jazz-rock άλμπουμ ως μέλος των Fusion, ενώ αργότερα εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και ως δημοσιογράφος. Ο Kincaid έκανε μερικά single για την Capitol σαν σόλο καλλιτέχνης (ένα από αυτά το "She Sang Hymns Out of Tune" θα διασκευαζόταν από τον Harry Nilson. Σήμερα ζει διδάσκοντας μουσική, λαμβάνοντας μέρος σε διαγωνισμούς βιολιού, γράφοντας τραγούδια μην έχοντας καθόλου πίκρα για το σούπεργκρουπ που ήταν κάποτε. "Αυτό που κοιτάμε εδώ είναι η ατομικότητα όχι η μπάντα", συμπεραίνει ο Kincaid. "Ήμασταν όλοι διαφορετικοί άνθρωποι από διαφορετικά μέρη και διαφορετικά backgrounds, με διαφορετικές απόψεις. Οι δύο δυνατότεροι χαρακτήρες συνέχισαν για να κάνουν μία καλή καριέρα. Νομίζω είχε τον σκοπό του να είναι αυτοί οι δύο τύποι μπροστά και να παίζουν, όχι σαν μπάντα απαραιτήτως. Νομίζω μετά από λίγο οι περιορισμοί στην μπάντα έφθειραν τον Taj και τον Ry. Αποφάσισαν να συνεχίσουν μόνοι τους. Η μπάντα ήταν επαρκώς επιτυχής ώστε να εγγυηθεί ότι ο Taj και ο Ry θα είχαν μία σόλο πετυχημένη καριέρα. Νομίζω οι the Rising Sons έκαναν ότι έπρεπε να κάνουν".
Corrine Corrina (1966)
ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
The Rising Sons featuring Taj Mahal and Ry Cooder (1992, Columbia/Legacy)
Πάνω από 25 χρόνια μετά τα session τους του 1965-66 το πρώτο και μόνο άλμπουμ των the Rising Sons τελικά εμφανίστηκε. Έχει το μοναδικό τους single και είκοσι ακόμα κομμάτια. Δεν είναι ο τρόπος που η μπάντα θα προτιμούσε να συνθέσει τον δίσκο της. Όμως είναι καινοτόμος, συνεπής και πολύ μπροστά από τον καιρό του. Και σίγουρα του άξιζε η κυκλοφορία πίσω στο 1966.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
