Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα μου, μαθαίνοντας νωρίς σήμερα το πρωί για την 'αναχώρηση' του Γιάννη Σπάθα.
Για πρόσωπα που μεγάλωσα μαζί τους και που είναι τόσο οικεία σε μένα είναι πολύ δύσκολο να γράφω αυτά που θα περίμενε ο κόσμος να ακούσει και που λέγονται όταν φεύγει ένας φίλος από κοντά μας.
Με τα παιδιά μεγαλώσαμε μαζί, γνωριστήκαμε πριν από 50 χρόνια και τουλάχιστον για την δεκαετία του '70, μέχρι τους Plaza, ακολουθήσαμε αυτό που αγαπήσαμε, δηλαδή το πάθος μας για την μουσική σε ξεχωριστούς, αλλά παράλληλους δρόμους.
Αυτό που μας ένωσε ήταν η αγάπη μας για τον Hendrix και τους Cream που πολύ λίγα παιδιά τους γνώριζαν τότε και που παίξαμε τον ρόλο μας στο να έλθει αυτή η μουσική πιο κοντά στο Ελληνικό κοινό, εκείνοι παίζοντας τα κομμάτια τους στις συναυλίες τους και εγώ κυκλοφορώντας τους δίσκους τους στην τότε Ελλαδίσκ.
Καλό ταξίδι Γιάννη, θα θυμάμαι τις στιγμές που ζήσαμε εκείνα τα χρόνια ακούγοντας το Σαββατοκύριακο τα τραγούδια σου.
Γιάννης Πετρίδης
H φωτογραφία στο Πόρτο Χέλι
