Plastic People of the Universe: Απλά αγαπούσαμε το rock 'n' roll και θέλαμε να γίνουμε διάσημοι...
From the Continent (part 5)
Ο κριτικός της rock Robert Palmer έγραφε στο Rock & Roll: An Unruly History:
"Δεν μπορώ σοβαρά να φανταστώ την μουσική που μου αρέσει να γίνεται επικίνδυνη για τον καθένα. Και όταν σταματήσεις και σκεφτείς να ζητήσεις από το rock 'n' roll να μας σώσει από την πολιτική ή την κοινωνική καταπίεση, του ζητάς πάρα πολλά. Πρέπει να επωμιστούμε εμείς οι ίδιοι τέτοια καθήκοντα".
Στην Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη η άποψη του Palmer είναι αλήθεια σε ένα πολύ μεγάλο μέρος. Αλλά στην Τσεχική Δημοκρατία των '90'ς η κυβέρνηση ήξερε πολύ καλά πόσα όφειλε στην δραστηριοποίηση του κόσμου, υπό την επιρροή της rock μουσικής. Όταν ο πρόεδρος Vaclav Havel, δραματουργός, φαν του Frank Zappa και πολιτικός, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, ανέλαβε μετά την πτώση του κομμουνισμού, σημάδεψε την αποκορύφωση μιας πάλης 20 χρόνων για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ένα σύστημα που αρνείτο της προσωπικής και δημιουργικής έκφρασης. Ο Havel ήταν επίσης ένας φαν και είχε σχέσεις με τους the Plastic People of the Universe, το rock γκρουπ που βοήθησε στο να ωθήσει τον σχηματισμό του Charter 77, τον οργανισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα που ήταν ουσιαστικής σημασίας στην υποκίνηση διαφωνιών και διάστασης απόψεων στην πρώην Τσεχοσλοβακία. Μόνο και μόνο γι'αυτό οι Plastic People έκαναν περισσότερα από σχεδόν κάθε άλλη μπάντα της rock για να αλλάξουν την ροή στην ιστορία του κόσμου.
Toxika (1974)
Οι PPU (όπως συχνά για συντομία οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται) δεν σχηματίστηκαν με τον σκοπό να αλλάξουν τα πολιτικά δρώμενα. Απλά τολμώντας να παίξουν δημιουργική rock μουσική στην Τσεχοσλοβακία το '70 και το '80, ωστόσο, ήταν μια πολιτική πράξη σε ένα καθεστώς όπου η δημιουργία μουσικής, χωρίς την επίσημη σφραγίδα της κρατικής έγκρισης ισοδυναμούσε με επανάσταση. Για τις αρτιστικές τους φιλοδοξίες οι Plastics υπέφεραν περισσότερη παρενόχληση από σχεδόν κάθε άλλη rock μπάντα στην ιστορία. Απαγορευμένοι να εμφανίζονται δημόσια, έπρεπε να καταφύγουν να δίνουν τα κονσέρτα τους στα κρυφά ή να χρησιμοποιούν γάμους σαν δικαιολογίες για να παίξουν δημόσια τα τραγούδια τους. Όταν αρνήθηκαν να σταματήσουν να παίζουν τη μουσική τους, κάποια από τα μέλη χτυπήθηκαν και φυλακίστηκαν για πρόκληση φασαρίας. Μία ολόκληρη κοινότητα Τσέχων αντιφρονούντων συσπειρώθηκαν γύρω από την μπάντα.
Οι PPU και οι φαν τους ήταν ουσιαστικής σημασίας για να κρατήσουν την φλόγα της Τσέχικης αρτιστικής κουλτούρας και του πολιτικού ακτιβισμού ζωντανά. Όλα όσα έτειναν να ρίξουν στο σκοτάδι την πραγματική μουσική τους, μια αλλόκοτη προσαρμογή των πειραματισμών των Velvet Underground, του Captain Beefheart και του Frank Zappa, εμπλουτισμένη με κλασικές και Κεντροευρωπαικές επιρροές. Πήραν το όνομά τους από το τραγούδι των the Mothers of Invention "Plastic People". Η μπάντα διασπάστηκε στα τέλη του '80 εξαιτίας επαγγελματικών και αρτιστικών διαφορών. Μια επανένωση τον Ιανουάριο του 1997 ήταν έξω από το σενάριο, που ακόμα και το Χόλυγουντ θα απέρριπτε ως τόσο απίστευτο, με τον Havel να προσκαλεί την μπάντα να παίξουν σε μια συγκέντρωση για την 20η επέτειο του Charter 77 στο Ισπανικό σαλόνι του Κάστρου της Πράγας, τον ακριβή τόπο όπου λάμβαναν χώρα όλα τα συνέδρια του Κομμουνιστικού κόμματος. Οι PPU προέρχονταν από τους Primitives, το πρώτο ψυχεδελικό γκρουπ της Πράγας, κάπου εκεί στον καιρό που τα σοβιετικά άρματα εισέβαλαν στην πόλη για να συντρίψουν την "Άνοιξη της Πράγας".
Jednou Nohou (1974)
Αλλά σύμφωνα με τον μπασίστα και ιδρυτικό μέλος των PPU Milan Hlavsa, ο οποίος θα έγραφε πολύ υλικό για την μπάντα, "Οι PPU ξεπετάχθηκαν όπως εκατοντάδες άλλες μπάντες-απλά αγαπούσαμε το rock 'n' roll και θέλαμε να γίνουμε διάσημοι. Ήμασταν τόσο νέοι να έχουμε μια καθαρά αρτιστική φιλοδοξία. Όλα ότι κάναμε ήταν καθαρά ένστικτο, κανένα πολιτικό κίνητρο ή φιλοδοξίες απολύτως". "Αν και το γκρουπ ιδρύθηκε την εποχή της εισβολής του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία δεν είχε καμιά επιρροή στην γένεση της μπάντας. Δεν αντανακλούσαμε τα αίτια και τα αποτελέσματα της εισβολής, απλά το δεκτήκαμε σαν μια σκληρή πραγματικότητα. Ακόμα περισσότερο ο φίλος μας Ivan Jirous και άλλοι που ήταν λίγο πιο εξοικειωμένοι με την πολιτική, μας διαβεβαίωναν ότι τα πράγματα δεν θα ήταν το ίδιο για περισσότερο από πέντε χρόνια και ότι θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε ακόμα και υπογείως. Λοιπόν, έπεσαν έξω δυο δεκαετίες αλλά νομίζω ότι εμείς τα πήγαμε πολύ καλά ακόμα και υπογείως". Ο Jirous ήταν ένας ιστορικός τέχνης που είχε γίνει ο τεχνικός διευθυντής των Primitives και έκανε το ίδιο για τους Plastics. Έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στην έκθεση του γκρουπ στην άγρια, σατιρική και εξωφρενικά πειραματική rock του Captain Beefheart, των Fugs και του Frank Zappa-καλλιτέχνες που απολάμβαναν σχετικά μικρή έκθεση στα media ακόμα και στη Δύση. "Ο Zappa ήταν καλά γνωστός στην Τσεχοσλοβακία εκείνο τον καιρό" σημειώνει ο Hlavsa, "ίσως χάρη στην διάχυτη ειρωνία του, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Τσέχικης νοοτροπίας". Αλλά ο Hlavsa είχε την δική του προσωπική έμπνευση ανακαλύπτοντας το ντεμπούτο άλμπουμ από ένα ακόμα σκοτεινό, συγκρουσιακό γκρουπ στα τέλη του '60, που δεν θα επιτύγχανε διεθνή προβολή, γιά πάνω από δέκα χρόνια μετά την διάλυσή του. Τους Velvet Underground.
Zacpa (1974)
"Οι τάσεις των ημερών ήταν ο Jimi Hendrix, οι Rolling Stones, οι Beatles", εξηγεί ο Hlavsa που ανακάλυψε το άλμπουμ με την μπανάνα το 1967, κατά την επίσκεψή του σε ένα φίλο που έπαιρνε δίσκους από συγγενείς του στο εξωτερικό. "Ο φίλος μου Stevich και εγώ ήμασταν λίγο απογοητευμένοι επειδή όλο και περισσότερο μας φαινόταν απίθανο να επιτύχουμε τέτοιες ποιότητες και έτσι κάπως, δεν μας ένοιαζε και πολύ. Είχαμε σχεδόν αποφασίσει να τελειώσουμε με την μπάντα που είχαμε εκείνο τον καιρό. Eυτυχώς επισκέφτηκα τότε εκείνο τον φίλο μου και έπαιξα εκείνο τον δίσκο σπίτι του. Ήμουν ολοκληρωτικά, απόλυτα υπνωτισμένος. Ήταν ότι ακριβώς δεν μπορούσα να βρω σε άλλα γκρουπ και τίποτα άλλο. Ήταν ωμός, καθαρός, διάφανος. Χάρη σε αυτή τη συνάντηση δεν πέταξα την κιθάρα μου στο σκουπιδοτενεκέ. Εμπιστεύτηκα πραγματικά τους Velvets και ακόμα τους εμπιστεύομαι. Ξέρω πως ότι έκαναν το έκαναν από την καρδιά τους, χωρίς υπολογισμούς. Μπορούσα αμέσως να ταυτιστώ με την μουσική τους. Όταν ο Lou Reed ήταν στην Πράγα ως ρεπόρτερ του Rolling Stone (1990) κάναμε ένα πάρτυ γι'αυτόν, όπου οι Pulnoc (μετά τους PPU) έπαιξαν. Αφηγηθήκαμε την ιστορία μας σε αυτόν, την οποία ήξερε στο περίγραμμά της. Όταν του είπαμε ότι αν δεν τους είχαμε ακούσει το '60, η μπάντα μας δεν θα υπήρχε ποτέ, εντυπωσιάστηκε πολύ και είπε ότι κατά πάσα πιθανότητα οι Velvet Underground ήταν πολύ περισσότερο γνωστοί στην Πράγα, παρά στην Αμερική". Η επιρροή των Velvets επεκτάθηκε και στα live των PPU, στα οποία θα είχαν ψυχεδελικά φώτα, make up και εξωφρενικά ρούχα ώστε να δημιουργήσουν παρόμοιο happening όπως οι Velvets είχαν κάνει στα πρώτα κονσέρτα τους ως μέρος του Plastic Inevitable του Andy Warhol. Όπως οι Velvets έτσι κι αυτοί εισήγαγαν ένα ασυνήθιστο για τη rock όργανο, την βιόλα, για να δώσουν στην μουσική τους ένα πιο οξύ άκουσμα.
Magorův šém (2009)
Ήταν όμως πολύ όλο αυτό για την κυβέρνηση της Τσεχίας, που ανακάλεσε την άδεια της μπάντας στις αρχές του '70. Αυτό ήταν πολύ περισσότερο από μια ενοχλητική επουσιώδη λεπτομέρεια. Οι PPU δεν θα μπορούσαν να βγάζουν χρήματα από συναυλίες ή να χρησιμοποιούν τα όργανα ή να κάνουν πρόβες. "Αντιμετωπίσαμε την επιλογή να υποκύψουμε στις συνθήκες της κοινωνικοπολιτικής εξουσίας, που είχε θεσπιστεί από το τότε καθεστώς και εφαρμοζόταν σε όλες τις rock 'n' roll μπάντες ή στα ερασιτεχνικά γκρουπ" λέει ο Hlavsa. "Ποτέ δεν είδαμε τους εαυτούς μας σαν μουσικούς με την αρμόζουσα αίσθηση του όρου, έτσι δεν είχαμε πρόβλημα να αποχαιρετήσουμε το full-time παίξιμο αν και είχε μερικά πιο σοβαρά επακόλουθα". Για κάποιο διάστημα το γκρουπ κινήθηκε σύμφωνα με τους κανόνες της κυβέρνησης παρέχοντας τη μουσική σε διαλέξεις με τον Jirοus, ο οποίος ήταν μέλος της ένωσης καλλιτεχνών. Ο Jirous θα έδειχνε slides του Andy Warhol, οι Plastic People θα "επιδείκνυαν" τραγούδια των Velvet Underground σαν ακομπανιαμέντο. Στην πραγματικότητα αυτά ήταν κονσέρτα των PPU και όχι διαλέξεις με το slide σόου να κρατάει δέκα λεπτά και τη μουσική δύο ώρες. Αλλά σύντομα η κυβέρνηση αντιλήφθηκε τι τρέχει και απαγόρευσε εντελώς και αυτές τις εκδηλώσεις. Ο Καναδός δάσκαλος των Αγγλικών Paul Wilson που τραγούδαγε με τους PPU εκείνο τον καιρό, (εν μέρει επειδή μπορούσε να μεταφράσει τους στίχους των Velvets και του Zappa), υπολόγισε ότι μεταξύ 1970 και 1972 η μπάντα έπαιξε μόνο γύρω στις 15 φορές. "Κάποιοι από εμάς ξεκίνησαν να δουλεύουν στην δασοκομία για να ζήσουν" ανακαλεί ο Hlavsa. "Αλλά αυτά δεν είχαν αντίκτυπο στην μουσική μας καθόλου.
Ποτέ δεν καταφύγαμε να εκτονώσουμε την ενόχληση μας μέσα από τα τραγούδια μας και να επικρίνουμε το καθεστώς που χρησιμοποιούσε ανορθόδοξο τρόπο για να μας διασπάσει υπογείως. Για αρκετά χρόνια παίξαμε όχι underground αλλά σαν ερασιτεχνικό γκρουπ κάτω από την ταμπέλα διαφόρων οργανώσεων (soccer clubs, εθελοντές πυροσβέστες), που ήταν σπόνσορες σε κονσέρτα κάθε τόσο. Δεν πιεστήκαμε υπογείως μέχρι το 1976 όταν η αξιομνημόνευτη δίκη έλαβε χώρα κατά της μπάντας και των οπαδών της". Η προσθήκη του
σαξοφωνίστα Vratislav Brabenec αρχές του '70 ώθησε την μπάντα περισσότερο στις παρυφές του πειραματικού art-rock, με avant-garde jazz και κλασικές επιρροές. Εκείνο τον καιρό άρχισαν να τραγουδούν μόνο στα Τσέχικα και να παίζουν μόνο δικό τους υλικό. Κάποιο από αυτό έμεινε στο Egon Bondy's Happy Hearts Club Banned, τίτλος παρωδία του γνωστού άλμπουμ των Beatles, ηχογραφημένο γύρω στο 1973-74, αν και δεν κυκλοφόρησε (και μετά ήταν διαθέσιμο μόνο στην Δύση) μέχρι το 1977. Αν και οι πρωτόγονες τεχνολογικά συνθήκες τους έκαναν να ακούγονται σαν garage avant-garde μπάντα, η αυθεντικότητα του οράματός τους μεταδόθηκε διαμέσου ενός φθηνού ηλεκτρικού πιάνου, απειλητικά γρατζουνίσματα στο βιολί, τραχειά φωνητικά και παράφωνες μελωδίες. Κατά κάποιο τρόπο ήταν μία ανάμειξη των ευαισθησιών των Velvet Underground και του Frank Zappa, ένας ειρωνικός καίριος ισχυρισμός, αναλογιζόμενοι ότι οι Velvets είχαν δεχτεί σε αρκετές περιπτώσεις "χαστούκια" από τον Zappa κατά την διάρκεια συνεντεύξεων του. Οι στίχοι πάρθηκαν από τον αντιφρονούντα ποιητή Egon Bondy.
Slavná nemesis (1979)
Οι PPU θα ηχογραφούσαν ακόμα περισσότερα άλμπουμ κατά τα επόμενα δώδεκα ή κάτι τέτοιο χρόνια, αλλά το Egon Bondy παρέμεινε το προσωπικά αγαπημένο άλμπουμ του Hlavsa. Οι PPU εν συντομία κέρδισαν πάλι το επαγγελματικό τους στάτους γύρω στον καιρό που ηχογραφούσαν το Egon Bondy. Δύο εβδομάδες μετά ανακαλέστηκαν ξανά με την κατηγορία ότι ήταν "νοσηρό" και θα είχε αρνητικό κοινωνικό αντίκτυπο. Μέσα στα επόμενα χρόνια η μπάντα θα κατέφευγε να παίζει σε γάμους φίλων που θεωρούνταν ιδιωτικές περιστάσεις παρά δημόσια. Ένα διαζευγμένο ζευγάρι σύμφωνα με δημοσίευμα του Option το 1989, πραγματικά συμφώνησε να ξανα-παντρευτεί προκειμένου να δώσει στη μπάντα την ευκαιρία να κάνει μια πολύτιμη συναυλία. Τα μέρη των συναυλιών παρέμεναν μυστικά, μέχρι μία ημέρα πριν την συναυλία. Πληροφορίες σχετικά με το πως θα πάει κάποιος εκεί δίνονταν μόνο από στόμα σε στόμα μεταξύ φίλων, απαιτώντας το κοινό να περπατάει μίλια από την κοντινότερη στάση του τρένου ή του λεωφορείου σε μακρινές φάρμες ή αχυρώνες βαθιά στα δάση. Αυτό δεν εμπόδισε την αστυνομία να βρει ορισμένα από αυτά τα events χτυπώντας τους φαν σε ένα κονσέρτο το 1974, στο οποίο οι PPU δεν έπαιξαν ποτέ. Αυτό με τη σειρά προκάλεσε τα Music Festivals της "Second Culture" (μερικές φορές αναφερόμενης και ως "Other Culture" για τους PPU και άλλες underground μπάντες.
Μετά από το δεύτερο από αυτά τα φεστιβάλ το 1976, η αστυνομία συνέλαβε αρκετούς μουσικούς και φίλους τους, μέσα σε αυτούς και όλους τους Plastic People. Πάνω από 100 φαν ανακρίθηκαν από τις αρχές. Όλος ο εξοπλισμός, οι κασσέτες, τα φιλμ και τα σημειωματάρια των PPU κατασχέθηκαν. Ο Paul Wilson απελάθηκε από τη χώρα. Στην δίκη τους έξι μήνες αργότερα οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες ελευθερώθηκαν (εν μέρει εξαιτίας της διεθνούς διαμαρτυρίας) αλλά τέσσερις μουσικοί καταδικάστηκαν σε φυλάκιση μεταξύ των οποίων οι Brabanec και Jirous. Το επίσημο κατηγορητήριο, κατηγορούσε τους στίχους για "ακραία αισχρότητα με αντισοσιαλιστικό και αντικοινωνικό αντίκτυπο, που εξυμνούσαν τον μηδενισμό, την παρακμή και την παπαδοκρατία". Ο Brabanec μετά από ανακρίσεις και χτυπήματα στα χέρια της αστυνομίας εξορίστηκε στον Καναδά στις αρχές του 1980. Εκ των υστέρων η απέλαση του Wilson, δεν θα ήταν η δυνατότερη στρατηγική κίνηση στην οποία η Τσεχική κυβέρνηση θα προέβαινε. Δια μέσου διπλωματικών καναλιών, τα περισσότερα ασφαλή (με την βοήθεια του Vaclav Havel), όπως λέει ο Hlavsa, οι ηχογραφήσεις των PPU στάλθηκαν στον Wilson στον Καναδά, ο οποίος κανόνισε για την κυκλοφορία του υλικού των PPU στην Βόρεια Αμερική και Ευρώπη.
Ο Havel τότε δραματουργός, είχε συναντήσει τους PPU το 1976, όταν ο ίδιος και άλλοι άρχισαν μια καμπάνια υποστήριξης των γκρουπ μετά την σύλληψή τους. Αυτό το δίκτυο των υποστηριγκτών σύντομα εξελίχθηκε στον οργανισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα Charter 77, με το Havel να ισχυρίζεται ότι οι PPU αμύνονταν "του εγγενούς πόθου της ζωής να εκφράζεται ελεύθερα με τον δικό της αυθεντικό και ηγεμονικό τρόπο". Ο Havel επίσης θα άφηνε το σπίτι του στην μπάντα για να ηχογραφήσουν. "Όταν ο σαξοφωνίστας μας Vrata Brabenec εξορίστηκε" προσθέτει ο Hlavsa, "χάσαμε τον μοναδικό μας τραγουδοποιό, έτσι ζητήσαμε από τον Vaclav Havel αν θα μπορούσε να γράψει στίχους για το
επόμενο άλμπουμ και αυτός επέλεξε το υλικό για το Midnight Mouse. Ο ίδιος δεν έγραψε τίποτα, η συνεισφορά του ήταν μάλλον ανθρωπιστική παρά αρτιστική".
Modrý autobus (1993)
Ο Hlavsa είναι προσεκτικός να μην προσάψει υπερβολική σπουδαιότητα στην πολιτική επιρροή των Plastic. "Οι ιστορικοί βλέπουν την σύλληψη και ποινή των Plastic σε άμεση σχέση με την δημιουργία του Charter 77. Φυσικά βλέπω ττην σχέση, αλλά μόνο στο ότι η δίκη έφερε κοντά ανθρώπους που τους ενδιέφερε η μοίρα του τόπου μας. Ο Vaclav Havel ήταν το έναυσμα στις προσπάθειες. Η μπάντα δεν είχε πολιτική φιλοδοξία και δεν σκοπεύαμε να καταστρέψουμε τον κομμουνισμό με την μουσική μας, αλλά εάν βοηθούσαμε θα ήμασταν ευτυχείς". Την ίδια ώρα ο Hlavsa επισημαίνει ότι "στον μαρασμό της εδραίωσης και κανονικότητας, η κοινότητά μας που πιθανόν ανακριβώς αναφερόταν ως underground, ήταν πολύ νορμάλ, επικοινωνιακή και η χαρά της ζωής για να γίνω πομπώδης για λίγο". "Εάν δεν ήταν οι PPU πιθανώς δεν θα υπήρχαν φεστιβάλ της Other Culture. Το βαρύ χέρι των μπολσεβίκων έπεφτε σε όλους τους δρόμους της ζωής στα 1970 και μια συγκεκριμένη κοινότητα άρχισε να σχηματίζεται γύρω από την μπάντα. Οι άνθρωποι με αισθήματα παρόμοια με τα δικά μας έρχονταν στα κονσέρτα μας αν και οι μουσικές τους προτιμήσεις δεν ήταν απαραίτητα παρόμοιες. Αλλά η μουσική δεν ήταν τόσο σπουδαία, όσο το να συναντάς ανθρώπους και να είσαι μαζί τους σε ένα νορμάλ περιβάλλον για λίγο. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα συνέβαινε τότε αν οι PPU δεν υπήρχαν". Τον ενοχλεί ότι οι Plastics πιθανώς έγιναν γνωστοί στη Δύση για τα αποτελέσματα στην πολιτική και στην κουλτούρα παρά για τη μουσική; "Πιστεύω είναι εντελώς σωστό, επειδή η μπάντα έγινε γνωστή, ειδικά έξω μόνο μετά την σύλληψή μας και τη δίκη. Εάν κάποιος σε αυτό το πλαίσιο ήθελε να μάθει περισσότερα για την μουσική που κάναμε τόσο το καλύτερο. Αν όχι, επίσης καλά, γιατί όχι; Αλλά οι άνθρωποι θα πρέπει να μάθουν ότι οι φιλοδοξίες μας δεν ήταν με κανένα τρόπο πολιτικές".
Garden is Open (1993)
Στο μεταξύ οι PPU συνέχισαν να κάνουν μουσική ηχογραφώντας ιδιωτικά σε σπίτια με ολοένα και καλύτερο εξοπλισμό. Σύμφωνα με τον Hlavsa "Δεν κάναμε τις περισσότερες ηχογραφήσεις τα πρώτα χρόνια με την προοπτική ενός μετέπειτα άλμπουμ, αλλά μόνο για την ευχαρίστησή μας και για μερικούς φίλους και αυτό εξηγεί την τεχνική τους ποιότητα". Το Passion Play ένα από τα άλμπουμ που ηχογράφησαν στην κατοικία του Havel ήταν γύρω από την Σταύρωση Του Χριστού, μια πηγή πιθανών αντιθέσεων οπουδήποτε στον κόσμο. Οι επακόλουθοι δίσκοι τους βρήκαν να προσεγγίζουν ένα πιο στάνταρ είδος της Δυτικής art-jazz-rock ανάμειξης. Η μπάντα μεγάλωσε αποκτώντας οκτώ μέλη, με περισσότερα πνευστά και δεύτερο βιολί.
Οι συνθέσεις με λόγια του Hlavsa "ήταν πιο εκλεπτυσμένες με λιγότερους αυτοσχεδιασμούς". Τα άλμπουμ πρέπει να σημειωθεί δεν είχαν τεράστια απήχηση ακόμα και στο Δυτικό underground. Πούλησαν σε μικρό ακραία ιδιαίτερο κοινό, με τη μουσική (πέραν του γεγονότος ότι τραγουδάνε σε τελείως ασυνήθιστη γλώσσα) να είναι τόσο "δύσκολη" και προκλητική ακόμα και για πολύ ψαγμένους ακροατές της rock. Ο Hlavsa περιγράφει το σενάριο που οδήγησε στην διάλυση των PPU: "Οι PPU αιτήθηκαν να λάβουν μέρος σε ένα rock φεστιβάλ το 1987. Έμοιαζε πολλά υποσχόμενη κίνηση και υπήρχε μεγάλη ελπίδα οι Plastics να επιστρέψουν στην σκηνή. Αλλά η μυστική αστυνομία άσκησε μεγάλη πίεση μια εβδομάδα πριν το φεστιβάλ και "έδεσε" τα χέρια των οργανωτών με αποτέλεσμα η μπάντα να μην γίνει αποδεκτή καθόλου στο φεστιβάλ. Μερικές εβδομάδες αργότερα είχαμε μια πρόταση από ένα κλαμπ στο Μπρνο με την προυπόθεση ότι το όνομα της μπάντας δεν θα εμφανιζόταν σε πόστερ, αλλά η μόνη διαφήμιση θα ήταν "ένα γκρουπ από την Πράγα". Κάποιοι από τους Plastics αντέδρασαν και δεν εμφανιστήκαμε υπό τέτοιες συνθήκες. Ήμουν απογοητευμένος. Αισθάνθηκα την κατάσταση να ωριμάζει για να με ωθήσει όλο και περισσότερο, βλέποντας την διστακτικότητα στα πρόσωπα των υπολοίπων, να ιδρύσω μία νέα μπάντα. Έκανα ξεκάθαρο ότι τα μέλη της πρώτης μου μπάντας θα κρατούσαν το όνομα PPU. Είπα επίσης και μερικές άσχημες λέξεις εκείνες τις ταραγμένες μέρες, για τις οποίες θα μετάνιωνα μετά και μισώ το να τις θυμάμαι".
Pulnoc - Kanárek (1991)
Οι Pulnoc σχηματίστηκαν με ένα line up που περιελάμβανε τον Hlavsa, τον βιολονίστα Jiri Kabes και τον keyboard player Josef Janicek όλοι τους έχοντας παίξει με τους PPU από τα τέλη του '60. Σχολιάζει ο Hlavsa "Αισθάνθηκα κάπως ενδιαφέρον για μια rock μπάντα να χρησιμοποιεί γυναικεία φωνητικά σε κάποια έκταση. Μου αρέσουν η Νico, η Laurie Anderson ή η Marianne Faithfull και απλά αισθάνομαι την ανάγκη το συναίσθημα να γίνεται πραγματικότητα. Όλοι είπαν ότι οι Pulnoc ήταν πιο επιθετικοί και πιο rock από τις τελευταίες δημιουργίες των Plastic". Ωστόσο, "όχι μόνο μερικά μέλη των PPU ενοχλήθηκαν με τους Pulnoc, αλλά επίσης πολλοί φαν των PPU. Καταλαβαίνω τα αισθήματά τους σε κάποιο βαθμό ή για να είμαι πιο ακριβής τους κατανοώ αλλά αδυνατώ να το καταλάβω. H μεγαλύτερη αγανάκτηση και πικρία ήρθε από τους εξόριστους, στους οποίους οι PPU ήταν ένα σύμβολο αντίστασης και είδαν τους Pulnoc σαν προδοσία στην ιδέα. Αλλά όπως είπα δεν ήθελα να διαλύσω τους Plastics και ήλπιζα ότι κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη σκυτάλη, πράγμα που δεν συνέβη". Το 1989 οι Pulnoc περιόδευσαν στην Αμερική.
Ο φημισμένος κριτικός της rock Robert Christgau εντυπωσιάστηκε τόσο που έκανε τους Pulnoc νο1 προτίμηση, κατά την ψηφοφορία του The Village Voice στο τέλος της χρονιάς. "Το κοινό αντέδρασε αυθόρμητα και διασκέδασαν πολύ" θυμάται ο Hlavsa με ευχαρίστηση."Πίσω στην πατρίδα συχνά έμοιαζε ότι το 80% του κοινού είναι κριτικοί που κοιτάνε μόνο για ελαττώματα. Ανακαλούμε κάποιες ωραίες ιστορίες: Ένας μας ήρθε στο Σιάτλ και είπε ότι ήξερε μόνο τους Pulnoc και τους Dvorak από την Τσέχικη μουσική και πως και οι δύο είναι καταπληκτικοί. Άλλη μια ωραία στιγμή ήταν όταν παίζαμε στο άνοιγμα της νεκροψίας (έκθεση του Andy Warhol) σε μια έκθεση στο Παρίσι. Ο Lou Reed με τον John Cale έκαναν το Songs for Drella εκεί και επειδή ο Sterling Morrison και η Maureen Tucker ήταν επίσης εκεί, συμφώνησαν να παίξουν το "Heroin". Ήταν μία από τις στιγμές που ο καθένας θα θεωρούσε τύχη το να έχει ζήσει". Οι Pulnoc ηχογράφησαν ένα άλμπουμ για την Arista στην Αμερική, που αν και πιο "στιλπνό" από τα live τους, τράβηξε την προσοχή των κριτικών ως ένα είδος μοντέρνων Velvets, ιδιαιτέρως όταν η Michaela Nemcova τραγούδησε σε στυλ Nico.
Pulnoc - Dopis (1991)
"Η τραγουδίστρια και ο ντράμερ ανακοίνωσαν ότι άφηναν την μπάντα αμέσως μετά την κυκλοφορία του, πραγματικό σοκ τόσο για την Arista όσο και για τον μάνατζερ μας. Επειδή όλες οι κριτικές ήταν υπέρ μας και όλα έδειχναν ένα καλό ξεκίνημα, ακόμα μια περιοδεία τέθηκε υπό σκέψη. Αλλά και οι δύο είχαν προσωπικούς λόγους. Πήραμε καινούριο ντράμερ και τραγουδίστρια, δεν ήταν καθόλου κακοί αλλά οι Pulnoc είχαν ήδη χάσει την ενέργειά τους. Παίξαμε ακόμα στην Βοημία για ένα χρόνο ή δύο μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν το σημείο που έπρεπε να διαλυθούμε ως γκρουπ". Τον Μάρτιο του 1997 ο Hlavsa ήταν απασχολημένος με μια νέα μπάντα τους Fiction. Επίσης εργαζόταν στην συλλογή διασκευών παλιών τραγουδιών των PPU με ένα μέλος των Fiction. Και μετά ήταν μία σχεδιασμένη περιοδεία των PPU που επιτέλους έφερε στην Αμερική το γκρουπ (πέντε μέλη). "Ίσως αν δεν ήταν ο Vaclav Havel να μην ήταν ποτέ δυνατόν να μαζευτεί πάλι η μπάντα" παραδέχεται ο Hlavsa. "Τα προβλήματα που κουβαλάγαμε μέσα μας, διογκωμένα σε βάθος χρόνου που δεν είχαμε μεταξύ μας επικοινωνία (περιστασιακά έλεγα διάφορα άσχημα πράγματα για την μπάντα και στην πραγματικότητα προσπάθησα να "κάψω" όλες τις γέφυρες με το παρελθόν), απλά ξεχάστηκαν. Πιστεύω ότι αν οι PPU είχαν κάνει καριέρα στην Αμερική θα ήταν μεγάλη ικανοποίηση για μένα και το Αμερικανικό κοινό θα τους αγκάλιαζε χωρίς να είναι προκατειλημμένο".
ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Ως Plastic People of the Universe
Egon Bondy's Happy Hearts Club Banned (1977, Bozi Mlyn)
Το πρώτο και πιο πρωτόγονα ηχογραφημένο άλμπουμ τους. Μια πιο grunge εκδοχή των Mothers of Invention.
Ως Pulnoc
City of Hysteria (1991, Arista)
Αν και δεν είναι οι PPU, αυτό το άλμπουμ τείνει να γίνεται πιο ευήκοο για τους rock φανς και είναι πιο εύκολο να βρεθεί για αγορά. Μερικοί συλλέκτες προτιμούν το πιο γήινο Live at P.S. 122, αν και θα χρειαζόταν σύνδεση με κύκλους συλλεκτών, για να βρει κάποιος μία κόπια.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
