Το ντεμπούτο άλμπουμ των Hunter Muskett, Every Time You Move, είναι ένα από τα πιο σπάνια, πιο φανατικά αγορασμένα άλμπουμ της progressive-folk περιόδου-ένα εύθραυστο, φθινοπωρινό, απόλυτης Αγγλικής ομορφιάς άλμπουμ, γεμάτο από μελαγχολικές αρμονίες, μπαρόκ συνθέσεις και πιο πολύ από όλα όμορφα, ποιητικά τραγούδια.
Midsummer Night's Dream
Το original γκρουπ δημιουργήθηκε το 1969, όταν τρεις μαθητές που έπαιζαν κιθάρα οι Chris George, Terry Hiscock και Doug Morter, βρέθηκαν μαζί στο Avery Hill College (τωρινό University of Greenwich) στο Eltham του Νοτιοανατολικού Λονδίνου. Το ασυνήθιστο όνομά τους (muskett= μουσκέτο, δηλαδή παλιό τυφέκιο) βγήκε, όπως ανακαλεί ο Hiscock "όταν καθόμασταν σε ένα μπαρ ψάχνοντας όνομα για το γκρουπ ένας τύπος από την Κορνουάλλη που λεγόταν Dave Luck συνέστησε το όνομα Hunter Muskett. Είπε ότι ήταν ένα παρατσούκλι που χρησιμοποιούσε περιστασιακά ένας εκκεντρικός κτηματίας κοντά στο Bodmin, όταν ήθελε να αποφύγει την κουβέντα. Μας φάνηκε εύστοχο, αν και αργότερα μια δισκογραφική ήθελε να αφήσουμε τσιγκελωτά μουστάκια (Αμερικανικός εμφύλιος) και να φορέσουμε σουέντ ρούχα. Πήγαμε λοιπόν σε ένα υπάρχον folk club στο Avery Hill, το οποίο αρκετά γρήγορα καταφέραμε να διευθύνουμε.
Πολύ γρήγορα γίναμε η μπάντα αυτού του club παρουσιάζοντας το πρόγραμμά μας, αλλά κάνοντας και την μπάντα στους Ralph McTell, Spencer Davis και Long John Baldry. Επίσης παίζαμε σε διάφορα club μέσα αλλά και γύρω από το Λονδίνο, συχνά χωρίς αμοιβή, απλά για να εντυπωσιάσουμε ίσως με την εμφάνισή μας και αργότερα να κανονίζαμε για εμφανίσεις επί πληρωμή. Εκείνες τις μέρες θυμάμαι να πηγαίνουμε στο Beckenham μια πραγματικά βροχερή Τρίτη βράδυ με την ελπίδα να παίξουμε σε μια παμπ που λεγόταν The Three Tuns, το οποίο μετά θα γινόταν Beckenham Arts Lab. Το πρόσωπο που διηύθυνε αυτήν την παμπ, ήταν ένας νεαρός, πολύ αδύνατος τύπος που τον έλεγαν David Bowie, ο οποίος έπαιζε σε μια άλλη παμπ τις νύχτες την The Tiger's Head. Στεκόμασταν για λίγο παρατηρώντας τον να παρουσιάζει το πρόγραμμά του. Αν και ήταν μόνο γύρω στα έξι άτομα στο κοινό, αυτός "έδινε" ένα τεράστιο απόθεμα ενέργειας σε αυτό παρουσιάζοντας ποίηση, μίμηση και μερικά τραγούδια... ωω νομίζω ήταν φανταστικός. Αφού τέλειωσε ήρθε κοντά μας και είπε ότι πολύ θα ήθελε να παίξουμε εκεί, έτσι κανονίσαμε να επιστρέψουμε μια ή δυο εβδομάδες αργότερα.
Αλλά σε αυτό το διάστημα το τελευταίο του single "Space Oddity" απογειώθηκε. Όταν πήγαμε στο The Three Tuns, αντί να δούμε μερικούς ανθρώπους, όπως την πρώτη φορά βρεθήκαμε μπροστά σε 200-300 ανθρώπους στριμωγμένους μέσα και άλλους απέξω. Φυσικά, αντί για οπαδούς της folk που πήγαιναν σε τέτοια club, μάλλον εκεί θα συναντούσες κυρίως παιδιά που έρχονταν να δουν τον pop star να παρουσιάζει το χιτ του. Οι περισσότεροι μουσικοί στη θέση του θα μας είχαν ακυρώσει κάνοντας σίγουρο ότι το κοινό θα ήταν μόνο γι'αυτούς, όμως αυτός έκανε ακριβώς το αντίθετο και επέμενε να παίξουμε. Αν και είχαμε μείνει έκπληκτοι, προσπαθούσαμε να κάνουμε το κοινό να μας ακούσει. Αλλά όλοι μίλαγαν μεταξύ τους, έτσι ο David ανέβηκε στη σκηνή και θυμωμένα τους είπε "Ε τι είναι αυτό; Βγάλτε το σκασμό και ακούστε τα παιδιά". Μετά από αυτό, φυσικά σταμάτησαν. Θα άκουγες καρφίτσα να πέφτει στο πάτωμα όταν παίζαμε και μετά από κάθε τραγούδι μας κερδίζαμε ένα ευγενικό χειροκρότημα. Δεν θα παρέμβαιναν παρόμοια πολλοί άνθρωποι, έτσι όταν μερικά χρόνια αργότερα μας είπανε μετά από μια εμφάνιση μας, ότι ο Bowie είχε παίξει μια εβδομάδα πριν και ήταν απόμακρος και πολύ "δύσκολος" ήμασταν στην πολύ ευχάριστη θέση να πούμε ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι..."
the Wait
Οι Hunter Muskett σιγά-σιγά απέκτησαν μια φήμη στο κύκλωμα της folk και σε ένα μικρό club στο Oxfordshire, ενθουσιάστηκαν όταν ανακάλυψαν τους Fairport Convention να είναι το πρώτο όνομα ("αργότερα στο σπίτι του Simon Nicol, ο Richard Thompson καθιστός στο πάτωμα έγραφε τραγούδια χωρίς να μιλάει σε κανένα" ανακαλεί ο Terry). Τον Φεβρουάριο του 1970 σταδιακά έφτασαν να κάνουν μερικές υψηλού κύρους εμφανίσεις στο Marquee και ηχογράφησαν μια demo κόπια που με συνέπεια πουλήθηκε σε δισκογραφικές εταιρείες. "Όλοι μας απέρριπταν" παραδέχεται ο Terry. "Το πιο κοινό που ακούγαμε ήταν ότι οι Simon & Garfunkel ήδη είχαν εξαντλήσει αυτή την αγορά και δεν υπήρχε χώρος για μια Αγγλική μπάντα που έκανε το ίδιο πράγμα. Αλλά αν και τα demo μας δεν δούλεψαν, καταφέραμε να κάνουμε ένα δισκογραφικό συμβόλαιο. Αφού παίξαμε στο Troubadour του Earl's Court (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Troubadour,_London) μας πλησίασε ο Kim Margolis που βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό. Ο Kim ήταν παραγωγός στην Decca και μας ζήτησε να κάνουμε μια δοκιμή για αυτούς. Η audition πρέπει να πήγε καλά επειδή μετά μας πρόσφερε μια ευκαιρία να κάνουμε ένα άλμπουμ". Ηχογραφημένο πάνω από δυο-τρία sessions το καλοκαίρι του 1970 το Every Time You Move, υποστηρίχτηκε από δυό "hired hands" όπως λέγονται οι μουσικοί που προσλαμβάνονται να βοηθήσουν στην διεκπαιρέωση ενός project. "Ο Kim νόμιζε ότι σαν ακουστικό τρίο χρειαζόμασταν ένα ενισχυμένο ήχο στο στούντιο. Έτσι έφερε τον Danny Thompson (των Pentangle) να παίξει ακουστικό μπάσο στα περισσότερα κομμάτια.
Ήμασταν όλοι φαν των Pentangle έτσι ενθουσιαστήκαμε να τον έχουμε να παίζει μαζί μας. Ήταν ένας επιδέξιος επαγγελματίας, που άκουγε τα κομμάτια μια φορά και μετά αμέσως δούλευε το τι θα παίξει. Συνήθιζε να μιλάει πολύ για τους Fairport Convention και τους Eclection, τους οποίους έμοιαζε να σκέφτεται ως ανταγωνιστές, έτσι ήμασταν και εμείς σε αυτή την πολύ όμορφη σκέψη ότι βρισκόμασταν στον ανταγωνισμό με τους μεγάλους εκείνης της εποχής". "Το άλλο πρόσωπο που ο Kim έφερε, ήταν ένας φίλος του o Richard Hewson, που είχε κάνει τον διακανονισμό για το άλμπουμ του James Taylor για την Apple. Πρώτα απ'όλα βάλαμε κάτω τα βασικά τραγούδια με τον Danny Thompson και μετά οι κόπιες δόθηκαν στον Richard που μας συνάντησε για να συζητήσουμε τις ιδέες του για τον διακανονισμό. Ήταν ένας ωραίος τύπος, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς δεν ενδιαφερόμασταν να έχουμε έγχορδα στο άλμπουμ, καθιερωθήκαμε ως folk τρίο και είχαμε την αίσθηση ότι το να έχουμε ενορχήστρωση σε ένα folk LP δεν θα ήταν αυθεντικό. Κοιτάζοντας πίσω ωστόσο, μπορώ να εκτιμήσω πόσο λαμπρή δουλειά έκανε".
Press Gang
Μια άλλη ανάμνηση του Terry από τα sessions του Every Time You Move ήταν ότι στο διπλανό στούντιο ηχογραφούσαν οι Moody Blues το A Question of Balance. "Ένας από αυτούς μπήκε μέσα ενώ ήμασταν σε ηχογράφηση και ευγενικά μας ζήτησε να του δανείσουμε μια πένα για κιθάρα. Ήμασταν φυσικά μεγάλοι φαν και σχεδόν σπρωχτήκαμε μεταξύ μας ποιός θα προσφέρει την πένα στους the Moody Blues. Άρα θα μπορούσε να είναι η πένα μας στο "Nights In White Satin". Αποτελούμενο από δώδεκα κομμάτια το Every Time You Move περιέκλειε την μετάβαση της folk στην επόμενη δεκαετία, με επιδέξια κιθαριστική δουλειά και κλασικές αρμονίες να δένουν αποτελεσματικά καθ'όλη την διάρκεια του. Πιθανώς το πιο ισχυρό όπλο τους ωστόσο ήταν η ποιότητα με την οποία έγραφαν. Ο Doug Morter παρείχε το φασματικό, υπέροχο "Snow", ενώ ο Chris George το με χροιά country-rock "Cardboard Man" και το ακαταμάχητο folk-pop "Hey Little Girl", δυό κομμάτια που ο σχεδόν παραισθησιογόνος συμβολισμός συγχωνεύτηκε με την αφηρημένη φύση της ψυχεδελικής περιόδου με ειδυλιακές αρμονίες, όπως αυτές των γκρουπ της Δυτικής Ακτής, σαν τους Crosby Stills Nash & Young.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα πολύ επιτυχημένο άλμπουμ που διατηρούσε το mood της εύθραυστης, φθινοπωρινής, απόλυτης Αγγλικής ήσυχης ομορφιάς, τόσο όσο και κάθε άλλο επιτυχημένο σύγχρονό του. Ολοκληρωμένο τον Οκτώβριο του 1970 το Every Time You Move απέσπασε προσεκτικές αλλά θετικές κριτικές. "Οι αρμονίες του τριμελούς γκρουπ είναι όμορφες, το ίδιο και το κιθαριστικό μέρος, τα τραγούδια είναι μουσικά και σε στίχους πολύ καλά αλλά λείπει αυτό το κάτι παραπάνω", ήταν η κριτική του Melody Maker, ενώ το Sounds θεωρούσε το άλμπουμ να είναι"ευγενές, όχι εντυπωσιακό υλικό με ζεστά τσέλο και κιθάρες και λυπητερούς, μάλλον νοσταλγικούς στίχους. Πράγματι οι στίχοι μοιάζουν να είναι ένα από τα δυνατά τους ατού". H Decca επέλεξε να μην κυκλοφορήσει single από το LP (κρίμα- το Hey Little Girl σίγουρα θα μπορούσε να έχει ανταγωνιστεί σαν outsider μια θέση στα chart). Με την μπάντα -μια ευρέως άγνωστη πρόταση- όσον αφορά σε πιθανούς πελάτες, το άλμπουμ δεν πούλησε καλά και τώρα είναι ένα από τα πιο σπάνια LP της Αγγλικής folk σκηνής των αρχών του '70.
Hey Little Girl
Οι πωλήσεις δεν βοηθήθηκαν εξαιτίας του γεγονότος ότι οι Hunter Muskett, σαν μαθητές, δεν ήταν στ'αλήθεια σε θέση να δώσουν υποσχέσεις για απερίσπαστη μουσική καριέρα. "ο Doug εγκατέλειψε σε εκείνο το σημείο αλλά ο Chris και εγώ ήμασταν στον τελευταίο χρόνο μας και έπρεπε να εστιάσουμε στις εξετάσεις μας", εξηγεί ο Terry. "Λόγω των σπουδών μας παίζαμε κυρίως μέσα και γύρω από το Λονδίνο και ακόμα κι έτσι μας δινόταν τόση δουλειά που μεγάλο μέρος το αφήναμε. O Roger Trevitt μας συνόδευσε στο μπάσο αμέσως μετά το άλμπουμ, αλλά δεν ήταν πριν το καλοκαίρι του 1971, χρόνος στον οποίο θα πήγαινα στο εκπαιδευτικό κολλέγιο για ολοκλήρωση των σπουδών μου. Θυμάμαι παίζαμε την πρώτη μας πληρωμένη εμφάνιση αφού ολοκληρώσαμε σε μια κατασκήνωση στο Μαρόκο - μη τα ρωτάς". Με το τελείωμα των σπουδών τους το όνομα Hunter Muskett ξεκίνησε να εμφανίζεται σε πιο συχνή βάση στον μουσικό τύπο όσον αφορούσε στις εβδομαδιαίες εμφανίσεις. Μετά από μια χρονική περίοδο επέκτειναν τον ήχο τους σε τελείως ηλεκτρικό αναμιγνύοντας μια αίσθηση Δυτικής Ακτής με μια παρόμοια μουσικά παλέτα, όπως αυτή των οικείων Άγγλων folk-rock αυθεντιών the Strawbs. Και πράγματι κατάφεραν να εμφανιστούν μαζί με τους the Strawbs και ακόμα έκαναν και μια demo ηχογράφηση με τον Rick Wakeman που έψαχνε να ξεκινήσει δική του δισκογραφική. Τίποτα δεν έγινε με τον Wakeman, αλλά το 1973 υπέγραψαν στην Bradleys, ένα παρακλάδι της τοπικής τηλεοπτικής εταιρείας ATV. Το ομώνυμο άλμπουμ τους σε παραγωγή του πρώην front-man των Yardbirds, Keith Relf με τον όγκο των κομματιών να παρουσιάζει τον πρώην ντράμερ των King Crimson, Mike Giles (που επίσης πήρε χρόνο κατά την guest παρουσία του στους the Shadows, για να παίξει με τους Hunter Muskett όταν εμφανίστηκαν στο Royal Festival Hall την 5η Μαρτίου του 1973).
John Blair
Αυτή η δευτερογενής προσπάθεια προωθήθηκε με διαφήμιση σε περιοδεία του Ralph McTell. Δυστυχώς η Bradleys δεν φημιζόταν για την ικανότητά τους να πουλάνε δίσκους και έτσι οι Hunter Muskett εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Όπως πράγματι έκαναν έχοντας ήδη βοηθήσει την Rosie Hardman στο άλμπουμ της του 1972 Firebird, παρείχαν το ορχηστρικό μέρος στο γυναικείο ντουέτο Raggerty (που ηγήθηκε η τότε γυναίκα του Roger Trevitt, Jenny) στο από ελάχιστους γνωστό άλμπουμ τους του 1975 Borrowed Time πριν διαλυθούν λίγο αργότερα.
She Takes the Wine
Ο Hiscock άφησε την μουσική σκηνή για να ξεκινήσει να διδάσκει, ενώ ο George έγινε ένας επιτυχημένος κατασκευαστής κιθάρων (αλήθεια είχε φτιάξει ο ίδιος τις κιθάρες που χρησιμοποίησαν στο Every Time You Move, πράγμα που οδήγησε στο παραπλανητικό credit της Decca "Guitars by Chris George" που στην πραγματικότητα σημαίνει "Guitars made by Chris George". O Trevitt στην συνέχεια έπαιξε με ένα αριθμό από C&W (country and western ή απλά country) γκρουπ, με πιο γνωστό τον Gordon Huntley, αν και επίσης εμφανίστηκε με τον Doug Morter στην pub-rock μπάντα Pekoe Orange. Και είναι ο Morter που αναμφισβήτητα είναι ο περισσότερο μουσικά ενεργός από τους Hunter Muskett. Μετά την διάλυση της μπάντας έγινε μέλος των Maddy Prior Band. Ακολούθησε ένα διάστημα με τον Michael Chapman, όπως και μια περίοδος με τους Albion Band πριν πάει στους Magna Carta. Πάνω από σαράντα χρόνια συνεχίζει να είναι μουσικά ενεργός.
Rosie
Αλλά το ενδιαφέρον των συλλεκτών παραμένει εστιασμένο στο πως αυτός και η παρέα των Hunter Muskett ακούγονταν πίσω εκεί στη χαραυγή του 1970.
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
