H Ruth Copeland τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και παραγωγός, κάποτε ήταν ίσως γνωστή σε μάλλον πολύ μικρό κοινό διεθνώς (συλλέκτες δίσκων και κριτικοί ονομάζονται), σαν συνεργάτης των Parliament έχοντας κάνει συμπαραγωγή και γράψει αρκετά τραγούδια στο 1ο LP τους Osmium.
Είναι Αγγλίδα, αλλά όλες οι ηχογραφήσεις της έγιναν στην Αμερική χρησιμοποιώντας Αμερικανούς μουσικούς (κυρίως μέλη των Parliament και των Funkadelic συν κάποιους από τους κορυφαίους παίκτες της soul). Έκανε δύο πολύ καλούς έως άριστους δίσκους στο πέρασμά της από τον κόσμο της μουσικής. Στο ξεκίνημά της το 1965, είχε ένα single (I Need Him), ως Kelly Michaels στην Carla Records. Μετά από την σχέση της με τον Jeffrey Bowen (αργότερα σύζυγό της), που ήταν τραγουδοποιός και παραγωγός στη Motown, υπέγραψε με την νέα εταιρεία που φτιάχθηκε από τον σύντροφό της Invictus, με σκοπό όπως λέει η ίδια "να δημιουργηθεί μία νέα Diana Ross, αλλά λευκή". Στην Invictus υπέγραψαν και οι Parliament του George Clinton και αυτή ήταν η αρχή που η Ruth καταπιάστηκε με την πρώτη τους δουλειά. Ας πάμε όμως στην δουλειά της Copeland:
Self-Portrait (Invictus 10/70)
Το σόλο ντεμπούτο άλμπουμ της είναι μία εκκεντρική υπόθεση αλήθεια. Ανοίγει με ένα ειλικρινή, εγκάρδιο μονόλογο που ενορχηστρώνεται,
Prologue: Child of the North
πάει στην ψυχεδελική funk ("Your Love Been So Good To Me", "I Got A Thing For You Daddy"), μία μάλλον απόκοσμη συγχώνευση Κέλτικων και ψυχεδελικών στοιχείων ("The Silent Boatman"), η οποία εμφανίζεται και στο ντεμπούτο άλμπουμ των Parliament, Osmium,
The Silent Boatman
ένα acapella ("A Gift Of Me"), μέχρι και ένα απίστευτα όμορφο κομμάτι βασισμένο στη όπερα Madame Butterfly ("Puccini's 'Un Bel Di'") του Τζιάκομο Πουτσίνι με τη συμφωνική ορχήστρα του Detroit και επιπρόσθετη fuzz κιθάρα, καθώς και ένα παρατεταμένο σόλο στην κιθάρα, που μάλλον λίγα τραγούδια, έξω από αυτά των Funkadelic, έχουν γνωρίσει (ακούστε πώς παραλαμβάνουν το κομμάτι οι Parliament από την συμφωνική ορχήστρα του Detroit, ακούστε δυνατά από το 3.40-Eddie Hazel).
Puccini's Madame Butterfly "Un Bel Di"
Υπάρχουν επίσης μερικοί παράξενοι στυλιστικοί συνδυασμοί μέσα στα τρακς. Από μία πλευρά το soulful "The Music Box" έχει την Copeland να κλαίει και να οδύρεται δραματικά απέναντι σε μία παιδική χορωδία.
The Music Box
Γενικά είναι μακράν σχιζοφρενικό να ταιριάξουν αυτά τα κομμάτια μαζί, αλλά κάθε κομμάτι είναι ένα καλό παράδειγμα του στυλ που αντιπροσωπεύει και το πολύ σημαντικό είναι ότι αυτό το άλμπουμ είναι ένα από τα σχετικά ελάχιστα στα τέλη του '60/αρχές του '70 που επινοήθηκαν ολοκληρωτικά από γυναίκα. Η Copeland έκανε την σύνθεση και παραγωγή, έπαιξε ακουστική κιθάρα και έγραψε ή συν-έγραψε τα πάντα εκτός το θέμα του Puccini. Ε και το να παίζει κιθάρα ο grandmaster Eddie Hazel και ντραμς ο Tiki Fulwood, τι άλλο να πούμε...
Ανάσα... και πάμε παρακάτω:
I Am What I Am (Invictus 11/71)
Το 2ο άλμπουμ της διώχνει τα folk στοιχεία του 1ου, μαζί και τον άγριο πειραματισμό και εστιάζει σε rock και funk ρεπερτόριο. Είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ αποτελούμενο από θαυμάσια heavy ψυχεδέλεια στο "The Medal" με τον Eddie σε μεγάλη φόρμα
The Medal
και δύο δυναμικές και ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ διασκευές των κομματιών των Rolling Stones "Play With Fire" και "Gimme Shelter". (Στην πραγματικότητα τα κομμάτια απογειώνονται σε ύψη δυσθεώρητα σε σχέση με τα original).
Play With Fire
Gimme Shelter
Ακόμα μία φορά η Copeland κάνει παραγωγή και συνθέτει όπως επίσης συν-γράφει όλα τα original κομμάτια.
Cryin' Has Made Me Stronger
Το περίτεχνο τριπλό εξώφυλλο είναι αξιοσημείωτο. Ένα ολόκληρο φύλλο από αυτό είναι αφιερωμένο στον αφαλό της Ruth.
Τέλος ο 3ος και τελευταίος δίσκος της την βρίσκει να ερμηνεύει soul.
Take Me To Baltimore (RCA 1976)
Εδώ η δισκογραφική βεβαίως άλλαξε (RCA) με παραγωγό τον Daryl Hall (των Hall & Oates). Πολύ καλοί μουσικοί βρίσκονται πίσω από τον δίσκο αυτό.
Senses
Μετά από αυτό το LP, το οποίο δεν είχε απήχηση και επομένως δεν είχε πωλήσεις, η Ruth εγκατέλειψε και τα ίχνη της χάνονται, όσον αφορά στην μουσική.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
