Κάποτε μου έγραψε φίλος:"Μην ασχολείσαι με τον Barrett, γιατί δεν θα είσαι ο εαυτός σου"....
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ίσως κανένας cult rocker δεν ενέπνευσε μεγαλύτερη λατρεία ή αφοσίωση, όσο αυτοί που πέθαναν νέοι, αυτοί που έχασαν τα λογικά τους ή αυτοί που απέφυγαν την δημοσιότητα με τόσο ένθερμο πάθος που έφτανε να συνορεύει με την εμμονή. Ένα μεγάλο μέρος αυτού έχει να κάνει απολύτως με το μυστήριο που περιβάλει τις καταστάσεις των καλλιτεχνών. Επειδή δε, οι καλλιτέχνες έχουν πεθάνει, δεν μιλάνε στα μίντια ή απλά δεν είναι ικανοί να εκφραστούν κατανοητά σε ένα περιβάλον συνέντευξης, εγείρεται ένας διαρκής θόρυβος από φήμες μερικές φορές αληθινές, αλλά τις περισσότερες φορές λανθασμένες που εισάγουν τις φιγούρες τους σε ένα φαύλο κύκλο, που το μόνο που εξυπηρετεί είναι να ενισχύει το πέπλο του μυστηρίου που τους περιβάλει. Αυτοί οι καλλιτέχνες ήταν πάντα οι πιό ενδιαφέρουσες και οι πιό πολύπλοκες περιπτώσεις για να ερευνήσει κάποιος. Σε απουσία προσωπικής πρόσβασης με τους περισσότερους οι ερευνητές έπρεπε να μιλάνε με ανθρώπους που τους ήξεραν καλά και δούλεψαν μαζί τους πολύ στενά.
Αυτή η προσέγγιση αναπόφευκτα οδηγεί κατά ένα μεγάλο μέρος σε εικασίες. Έχουμε αναφερθεί από αυτό το blog στον Nick Drake, τον Roky Erickson, τoν Skip Spence, τον Lee Hazlewood. Αυτοί και άλλοι μουσικοί που ακολουθούν ήταν/είναι τόσο αινιγματικοί χαρακτήρες, που ακόμα και αυτοί που συνεργάστηκαν μαζί τους προσωπικά, μόνο να μαντέψουν μπορούν κάποια από τα κίνητρα ή τις εμπνεύσεις τους. Είναι όμως το λιγότερο πιό δίκαιο για τους καλλιτέχνες που έχουμε αναφερθεί ή θα αναφερθούμε στο μέλλον να παίρνουμε κάποιες παρατηρήσεις από ανθρώπους που τους ήξεραν καλά, παρά να συνεχίζουμε να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά των φημών με ρηχές "μαντεψιές" εγγυημένες ή όχι. O ανεξιχνίαστος Lee Hazlewood για παράδειγμα δεν είναι μόνο μία τραγική ιστορία ανάμεσα σε αυτές που έχουμε πει ή θα πούμε. Είναι μία από τις τραγικότερες ιστορίες στην ιστορία της rock. Δεν έχει σημασία ποιοί δαίμονες ή χημικά οδήγησαν τον Syd Barrett και τον Skip Spence στην τρέλα και χειρότερα. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι πίσω από το προσωπείο της παράνοιας, καρτερεί ένα πολύ ανθρώπινο πρόσωπο η ιστορία του οποίου αξίζει ευαίσθητης εκτίμησης από μία ακόμα και σήμερα αυξανόμενη παρέα οπαδών. Αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους σε νορμάλ όρους μιλώντας, έχουμε στο τέλος την μουσική τους, που μεταβιβάζει χαρά και συνδυασμό συναισθημάτων σε εντυπωσιακά ζωηρούς όρους που ελάχιστοι από τους λογικούς ανάμεσά μας μπορούν να ανταγωνιστούν.
Ας περάσουμε στην πιό συναρπαστική cult φιγούρα της rock.
Syd Barrett
Ακόμα έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια που κάποτε μου έγραψε διαδικτυακός φίλος: "Μην ασχολείσαι με τον Barrett, γιατί δεν θα είσαι ο εαυτός σου", εννοώντας ότι ξεφεύγω από τις προσωπικές μου πεποιθήσεις, όσον αφορά στο κοινότοπο της περίπτωσης. Πολλοί από κριτικούς και δημοσιογράφους μέχρι καλλιτέχνες και φαν έχουν κατά καιρούς αναλύσει την περίπτωση Barrett. Και έτσι με εμένα ή χωρίς, το ψυχόδραμα της πιό συναρπαστικής cult φιγούρας της rock συνεχίζεται. Το concept θα πρέπει να είναι κάπως έτσι: 'Το 90% του κοινού που γέμιζε στάδια για να παρακολουθήσει μία version των Pink Floyd του 1990, δεν είχε την παραμικρή ιδέα ποιός είναι ο Syd Barrett'. Πολλοί θα το έβρισκαν απίστευτο ότι ήταν ο lead singer τους, ο πρώτος τους τραγουδοποιός και ο lead guitarist όταν η μπάντα εκρηγνυόταν στην Αγγλική ψυχεδελική σκηνή το 1967. Για ένα σύντομο, συναρπαστικό διάστημα, ο Syd δεν ήταν απλά ο ηγέτης των Pink Floyd. Ήταν οι Pink Floyd, σίγουρα σε όρους ίδρυσης του μοναδικού αστρικού οραματισμού της μπάντας.
Pink Floyd - Candy and a Currant Bun (1967)
Μετά από ένα λαμπρό άλμπουμ και δύο λαμπρά single, ο Syd ήταν εκτός της μπάντας που είχε δημιουργήσει, ανίκανος είτε να δουλέψει με το γκρουπ ή εξίσου σημαντικά να δουλευτεί ο ίδιος μέσα από το γκρουπ. Ακολούθησαν δύο ασυνεπή αλλά περιοδικά συναρπαστικά σόλο άλμπουμ. Και μετά για τα επόμενα 36 χρόνια σιωπή. Όχι απλά να αποσυρθεί, αλλά μία σχεδόν ολοκληρωτική παραίτηση από τον πραγματικό κόσμο, μέσα στον οποίο σπανίως εντοπιζόταν ακόμα και στην γενέτειρά του το Κέμπριτζ. Η παλιά του μπάντα συνέχισε, περισσότερο επιτυχημένη οικονομικά από σχεδόν κάθε άλλο rock σχήμα στον κόσμο. Αλλά στα μάτια των hardcore ακολούθων του Syd, ποτέ δεν έφτασαν την παιχνιδιάρικη ευφυία του πρώτου άλμπουμ τους, του 1967 The Piper at the Gates of Dawn (που κυριαρχούσε ο Barrett).
Είναι μακρύ και για το μεγαλύτερο μέρος του τρομακτικό το ταξίδι, από τότε που ο Syd δημιούργησε την μπάντα στο Κέμπριτζ στα μέσα της δεκαετίας του '60. Οι Pink Floyd γρήγορα εξέλιξαν τον ήχο τους από τις συνήθεις R&B απομιμήσεις σε ένα πιό άγριο, πιό πειραματικό ηλεκτρονικό ήχο που ενσωμάτωνε στοιχεία αυτοσχεδιασμού και avant-garde. Στα τέλη του 1966, ήταν αντικείμενα λατρείας του underground Λονδίνου, παίζοντας αλλόκοτο οriginal υλικό στο κλαμπ UFO, που αποτελούσε την βάση του underground κινήματος. Ωστόσο δεν θα σήμαιναν πολλά στο ευρύτερο κοινό, χωρίς την ευρηματική γραφή του Barrett. Άρχισε να επινοεί τραγούδια που πάντρευαν τις, από το απώτερο διάστημα, συνθέσεις των Floyd με γοητευτικές, χαρούμενες, δημοφιλείς ιστορίες με ξεκάθαρα Αγγλική κλίση. Το "Arnold Layne"/"Candy and a Currant Bun" ήταν το εντυπωσιακό ντεμπούτο single τους (και μικρό Αγγλικό χιτ), που ο Barrett μετέδιδε την ιστορία ενός ακίνδυνου παρενδυτικού (δηλαδή ατόμου που του αρέσει να ντύνεται με ρούχα του άλλου φύλλου) στην πλευρά που η δισκογραφική ήθελε να παίζουν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί (the plug side) και μία απόκοσμη σχεδόν συνειρμική ωδή στην ψυχεδελική ευχαρίστηση στην άλλη πλευρά (the flip side). Ήταν ο ήχος μίας νέας ζωής στα άκρα, η όρεξή της για πειραματισμό, γεμάτος από μία ελαφριά τρελή χαιρεκακία. Ότι ελάχιστοι όμως αντιλήφθηκαν εκείνο τον καιρό ήταν ότι η τρέλα εκείνη γινόταν πολύ αληθινή.
Pink Floyd - Arnold Layne (1967)
Ο παραγωγός αυτού του single ήταν ο Joe Boyd, που έχει για τέσσερις δεκαετίες γευτεί μία τεραστίων διαστάσεων επιτυχημένη καριέρα, δουλεύοντας σε ηχογραφήσεις των Fairport Convention, των the Incredible String Band, των R.E.M., του Nick Drake, των John & Beverley Martyn και πολλών άλλων. Σαν παραγωγός στο στούντιο και σαν μουσικός διευθυντής στο προαναφερθέν κλαμπ UFO, ο Boyd είχε την ευκαιρία να παρατηρεί τον Syd και την μπάντα από πολύ κοντά στα τέλη του '66 και αρχές του '67, τους μήνες πριν κάνουν συμβόλαιο με την EMI records. "Κατά την διάρκεια όλης αυτής της περιόδου ο Syd ήταν μία απόλαυση", θυμάται. "Ήταν απόλυτα όμορφη η συνεργασία μαζί του. Ήταν ελαφρά ονειροπαρμένος, αλλά όχι πολύ. Ήταν πνευματώδης και αστείος και ενεργητικός και πραγματικά το επίκεντρο της μπάντας. Ο Roger (Waters, ο μπασίστας) ήταν κατά κάποιο τρόπο το στήριγμα, αυτός που θα οργάνωνε τις σκέψεις του γκρουπ ας πούμε. Αλλά ο Syd ήταν η λάμψη". Αν και το "Arnold Layne" (που είχε γίνει ανεξάρτητη παραγωγή) αμέσως καθιέρωσε τους Floyd σαν ένα μεγάλο νέο υποψήφιο, ο Boyd απομακρύνθηκε από την καρέκλα του παραγωγού από την EMI για χάρη του Norman Smith, ενός βετεράνου που είχε δουλέψει ως μηχανικός σε πολλά αρχικά session των Beatles. Αλλά το ντεμπούτο της μπάντας, The Piper at the Gates of Dawn, ήταν ένα άλμπουμ από αυτά που αποτελούσαν το επίκεντρο, τον πυρήνα της ψυχεδελικής μουσικής. Η ευφυία του Barrett δανείστηκε την παιδική αθωότητα, αλλά και τους παιδικούς φόβους ως πηγή έμπνευσης και συμβολισμού. Τα περισσότερα από τα τραγούδια του θα έμοιαζαν σαν παραμύθια, αν όχι σαν ασαφής απειλή που παραμονεύει κάτω από την επιφάνεια-οι θόρυβοι στο κατάστημα παιχνιδιών στο "Bike", οι μάγισσες και οι σατανικές γάτες του "Lucifer Sam", η μητέρα που αφηγείται ιστορίες στο κρεβάτι να διακόπτει απότομα αφήνοντας τον Syd να κρέμεται απεγνωσμένα από τα λόγια της στο "Matilda Mother".
Pink Floyd - Lucifer Sam (1967)
Παρά το διαστημικό image των Pink Floyd, τα τραγούδια του Barrett ήταν συνήθως πολύ μέσα στην Αγγλική pop παράδοση. Ο Boyd συσχετίζει το-από λίγους γνωστό-γεγονός ότι ο Syd είχε στην πραγματικότητα γράψει επιπρόσθετο υλικό για μία πολύ "ελαφρύτερη/παιχνιδιάρικη" μπάντα με την οποία ο παραγωγός είχε επίσης αναμιχθεί. "Ένας μεγάλος καημός που έχω είναι ότι δεν έχω τα demo που ο Syd μου έδωσε από έξι ή οκτώ τραγούδια που δεν είχε ηχογραφήσει" αποκαλύπτει.
"Ηχογραφούσα μία μπάντα που λεγόταν the Purple Gang και ψάχναμε υλικό και ο Syd μου έδωσε αυτά τα demo. Ήταν μερικά τρομερά τραγούδια, πολύ διαφορετικά από αυτά που τέλειωσαν μέσα στα σόλο άλμπουμ του. Δυνατά, μελωδικά, καλά τραγούδια". Η συνεισφορά των συντρόφων του, Waters, του keyboard player Rick Wright και του Nick Mason δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Μαζί με το ορμητικό τετραδιάστατο παίξιμο της κιθάρας του, η αιθέρια δουλειά του Wright προσέδωσε στο υλικό την υφή (και την μελωδικότητα) που χρειαζόταν για να ακούγεται στ'αλήθεια όχι από αυτό τον πλανήτη. Το "Astronomy Domine" όπως και το ορχηστρικό "Interstellar Overdrive" έδωσαν στα διαστημικά ενδιαφέροντα της μπάντας πλήρη εκτόνωση. Εκτελεσμένο με μία φρεσκάδα που δεν την αγγίζει ο χρόνος, το άλμπουμ πήγε στα Αγγλικά Top Ten όπως έκανε ένα παράλληλο single το "See Emily Play".
Pink Floyd - See Emily Play (1967)
Εκ των υστέρων, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι τον καιρό που αυτοί οι δίσκοι κυκλοφόρησαν, ο Syd που έγραψε τα τραγούδια δεν υπήρχε πιά. Είτε εξαιτίας μαζικής κατανάλωσης LSD, ή των πιέσεων του επερχόμενου rock superstar στάτους ή κάποιων αδρανών μέχρι τότε ψυχολογικών ασταθειών. Το πιό πιθανό να ήταν ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι στα μέσα του '67 η συμπεριφορά του Syd γινόταν ανησυχητικά τρομακτική. Ο Joe Boyd είδε από κοντά τον Syd για τελευταία φορά τον Ιούνιο του 1967, όταν οι Pink Floyd έπαιζαν στο κλαμπ UFO για τελευταία φορά. "Ήταν τελείως γεμάτο. Δεν μπορούσες να κουνηθείς. Η μπάντα έσπρωχνε με τους αγκώνες για να ανοίξουν δρόμο μέσα από το πλήθος και εγώ τους έσπρωχνα από πίσω για να μπορέσουν να μπουν, καθώς δεν υπήρχε είσοδος από πίσω. Και ήταν τότε που είδα τον Syd για πρώτη φορά μετά από διάστημα τριών μηνών. Τον είδα από απόσταση και οι άνθρωποι γύρω μου έλεγαν ότι θα είχε πάρει πολύ LSD. Έδειχνε τελείως αλλαγμένος, έμοιαζε σαν να μην υπάρχει τίποτα μέσα του. Απλά σταμάτησε να παίζει πάνω στη σκηνή". Μέσα στους επόμενους λίγους μήνες η επιδείνωση του Syd ήταν εκπληκτικά γρήγορη, σε σχέση με την σειρά από περιστατικά που είχε περάσει ο θρύλος των Pink Floyd. Στέκοντας όλη τη νύκτα στη σκηνή για να παίξει μία νότα ή και τίποτα απολύτως. Δίνοντας στον Pat Boone, τηλεοπτικό παρουσιαστή, σιωπηλή συνέντευξη κατά την διάρκεια της σύντομης καταστροφικής περιοδείας των Floyd στην Αμερική το 1967. Κλειδώνοντας μία κοπέλα του σε ένα διαμέρισμα, σπρώχνοντας φαγητό κάτω από την πόρτα για να την κρατάει ζωντανή. Ταίζοντας με LSD την γάτα του. Σπάζοντας ταμπλέτες Mandrax στα μαλλιά του για να δημιουργήσει ένα αυτοσχέδιο στυλ χτενίσματος μόλις πριν ανεβεί στη σκηνή στα τέλη του '67 σε περιοδεία στην οποία η μπάντα εμφανίστηκε με τον Jimi Hendrix.
Όμως το πιό ανησυχητικό για τους φίλους του και συνεργάτες ήταν ότι ο Syd Barrett που ήξεραν είχε εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω του ένα κουφάρι με το οποίο ήταν αδύνατον να επικοινωνήσουν. Ο Keith West ήταν ο lead singer των Tomorrow, μίας περίφημης Αγγλικής ψυχεδελικής μπάντας για την οποία έχουμε αναφερθεί ΕΔΩ, η οποία έκανε σύντομες περιοδείες με τους Pink Floyd στην Ευρώπη. "Θα τον έβλεπα στο κλαμπ (UFO) δύο ή τρεις μήνες πριν γίνουμε όλοι φίλοι. Τρεις μήνες αργότερα ήταν σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση, απλά καθόταν χωρίς να μιλάει σε κανένα, με παράξενη συμπεριφορά, να 'καρφώνει΄ με το βλέμμα του ανθρώπους, να γίνεται αντιπαθητικός και υπερόπτης. Όλοι απλά νόμιζαν ότι γινόταν αλαζονικός. Αλλά όχι δεν ήταν έτσι. Ποτέ δεν αντιληφθήκαμε τι πέρναγε μέσα του. Ο κόσμος θα συζητούσε πίσω από την πλάτη του ξέρεις, 'Νομίζει ότι είναι cool', αλλά δεν γνωρίζαμε πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα". Ένα single στα τέλη του '67 ("Apples and Oranges") "κρέμασε" και καθώς η μπάντα πάλευε να διατηρήσει κάποια εικόνα επαγγελματισμού στη σκηνή και στο στούντιο, άρχισε να βλέπει πόσο δύσκολο θα ήταν να συνεχίσουν με τον Barrett. "Θα έβλεπες την επίδραση που είχε η κατάστασή του στο υπόλοιπο γκρουπ", συνεχίζει ο West. "Δεν ήξεραν τι να κάνουν με αυτό, από κάποιο σημείο και μετά. Όλοι θα έβλεπαν ότι είχαν αγανακτήσει με την κατάσταση. Κάναμε δύο περιοδείες μαζί τους στην Ευρώπη και ο κόσμος θα έγραφε σημειώματα και θα τους τα έδινε επειδή ο Syd δεν μίλαγε για κάποιο λόγο εκείνες τις μέρες. Ήταν πολύ λυπηρό να τα βλέπεις αυτά".
Pink Floyd - Matilda Mother (1967)
Η έκβαση ήταν ότι ο Syd τελικά εκδιώχθηκε από την μπάντα που είχε ιδρύσει. Για λίγο ο κιθαρίστας Dave Gilmour έκανε τους Pink Floyd πενταμελές γκρουπ, αλλά η κατάσταση κράτησε μόνο για σύντομο διάστημα πριν ο Gilmour γίνει ο αντικαταστάτης του Barrett το 1968. Το περισσότερο από το δεύτερο άλμπουμ τους A Saucerful of Secrets ηχογραφήθηκε χωρίς τον Barrett και η διεύθυνση των Pink Floyd είχε τόσες αμφιβολίες ότι η μπάντα θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον Syd-ο οποίος έγραψε τα τραγούδια τους, τα τραγούδησε και ήταν ο lead guitarist-που άφησαν τους υπόλοιπους Pink Floyd στοχεύοντας να μανατζάρουν τον Syd σαν σόλο καλλιτέχνη. Βεβαίως οι Pink Floyd τους απέδειξαν ότι είχαν κάνει λάθος. Το A Saucerful of Secrets μπήκε στα Top Ten και πέντε χρόνια αργότερα με το Dark Side of the Moon, έγιναν ένα από τα μεγαλύτερα γκρουπ της rock. Για μία σημαντική μειοψηφία των φαν των Floyd ωστόσο, η μετά τον Barrett ενσάρκωση της μπάντας ποτέ δεν έφτασε στα ύψη του lineup με τον Syd Barrett. Όπως εξηγεί ο Boyd: "Ο Syd έγραψε τρίλεπτα pop τραγούδια. Ελαφρώς παράξενα pop τραγούδια, αλλά ήταν τρίλεπτες συνθέσεις. Το γκρουπ στις live εμφανίσεις θα έκανε επίσης αυτά τα μακρά instrumental και θα επέκτειναν τα τραγούδια του Syd με αυτά τα παρατεταμένα σόλο. Τους άκουσα να κάνουν το "Arnold Layne" version των 10 λεπτών. Αλλά ακόμα υπήρχε μία δομή και ένα τραγούδι. Όταν ο Syd σταμάτησε να είναι αυτός που έγραφε όλο το υλικό, η όλη δόμηση των πραγμάτων άλλαξε. Έγιναν κάτι πολύ περισσότερο από ένα instrumental γκρουπ, με τους στίχους και την ερμηνεία σαν εισαγωγή στην ορχηστρική δουλειά. Νομίζω ότι ο Roger σαν τραγουδοποιός και ο Dave Gilmour για αυτό το θέμα, δεν είχαν το πνεύμα που είχε ο Syd. Ο Syd ήταν πολύ αστείος και εφευρετικός τραγουδοποιός και αυτό στ'αλήθεια κανείς άλλος δεν το είχε. Αλλά έχουν κάτι που πιθανώς είναι πιό εμπορικό από ότι είχε ο Syd, ένα συγκεκριμένο είδος σχεδόν Βαγκνερικών chord progressions, που δίνουν στο ορχηστρικό τους υλικό έναν μοναδικό ήχο. Μπορείς να πεις ότι αυτοί που παίζουν είναι οι Pink Floyd από ένα μίλι μακριά. Είναι κάτι απολύτως χαρακτηριστικό. Το γεγονός ότι ήταν αρχικά ορχηστρικοί είναι ένας από τους λόγους που δεν έγιναν τόσο διάσημοι στη Βραζιλία και στη Ρωσσία όσο ήταν στην Αγγλία και στην Αμερική".
Syd Barrett - Wined and Dined (1970)
Η εκκεντρική συμπεριφορά του Syd ποτέ δεν αντιστράφηκε, αλλά η καριέρα του δεν είχε τελειώσει. Έχοντας κρατήσει χαμηλό μουσικό προφίλ στα τέλη του '60, εμφανίστηκε με δύο σόλο άλμπουμ το 1970, το Madcap Laughs και το Barrett. Ανομοιόμορφα αλλά γοητευτικά, με βασικές συνθέσεις (οι σύντροφοί του στην μπάντα έδωσαν υπολογίσιμη βοήθεια-ιδιαιτέρως ο Dave Gilmour που έκανε την παραγωγή στα περισσότερα session) τα τραγούδια παρόλα αυτά υπονοούν πρόχειρα σχέδια παρά πλήρως ανεπτυγμένες δουλειές. Το αυθόρμητο συναίσθημα όπως καταλήγει, δύσκολα μπορεί κανείς να το μελετήσει. Οι μουσικοί που συνοδεύουν τον Syd μερικές φορές θα αποφάσιζαν για να παίξουν ακόμα μία φορά για να προσεγγίσουν κάτι πιό τέλειο, καθώς ο Barrett συχνά αποδεικνυόταν απρόθυμος να κάνει πρόβες ή ακόμα να γνωστοποιήσει σε τι νότα ήταν τα τραγούδια. "Αυτό είναι αλήθεια", παραδέχεται ο Robert Wyatt τότε μέλος των the Soft Machine που επίσης εμφανίζονταν στο κλαμπ UFO) ο οποίος έπαιξε ντραμς σε κάποια από τα σόλο session του Barrett. "Αλλά εννοώ, εγώ μεγάλωσα μουσικά στα 50'ς. Αν θέλεις εκκεντρικότητα και αυτό το είδος της μη φραστικής επικοινωνίας και όλα αυτά τα παράξενα, ξέρεις δεν μπορείς να τα βάλεις με μουσικούς της jazz".
Σε σύγκριση τονίζει, "Δουλεύοντας με τον Syd Barrett ήταν πολύ εύκολο νομίζω. Τον βρήκα ευγενή και φιλικό". Λοιπόν ο Syd δεν ήταν δύσκολος στο να δουλέψεις μαζί του; "Απολύτως όχι. Όχι. Πολύ εύκολος. Τόσο εύκολος που δεν ήξερες απαραίτητα τι ήθελε ή εάν ήταν ευχαριστημένος ή όχι, επειδή έμοιαζε να είναι εντελώς ευτυχισμένος με ότι κι αν έκανες. Πιθανόν υπέφερε από την μετακίνησή του στην εμπορικότητα. Πρέπει να ήταν πολύ μπέρδεμα για αυτόν. Απλά σκέφτομαι ότι δεν ταιριάζουν όλοι στην μουσική βιομηχανία. Γνωρίζω από προσωπική εμπειρία, δεν είναι τόσο εύκολο".
Η σόλο δουλειά του Barrett λατρεύεται από τους πιστούς παρά την ασυνεπή της φύση, εν μέρει επειδή δεν περίμεναν τίποτα άλλο να έρθει. Μετά από μέτριες πωλήσεις, κριτική αναγνώριση και μερικές εμφανίσεις στο BBC και live, o Barrett σχεδόν εξαφανίστηκε από προσώπου γής. Μία προσπάθεια που έκανε για να σχηματίσει το τελευταίο του γκρουπ (που είχε το όνομα The Stars) με τον Twink (ντράμερ στους Tomorrow και στους the Pretty Things) και τον μπασίστα Jack Monck δεν ήταν κάτι καταστροφικό, μιάς και το νεοσσό σχήμα διήρκεσε μόνο για μερικές δημόσιες εμφανίσεις πριν διαλυθεί.
The Stars - Number Nine (Live, 1972)
Στα μέσα του '70, ο Barrett είχε ήδη αρχίσει να αποκτά μυθικό στάτους, ενισχυόμενο από περιστασιακές του θεάσεις, όπως τότε που εμφανίστηκε απρόσκλητος στο στούντιο με την ελπίδα να συνεισφέρει στο άλμπουμ των Pink Floyd, Wish You Were Here. Απίστευτα οι πρώην συνεργάτες του στην μπάντα, κυριολεκτικά δεν θα αναγνώριζαν με την πρώτη ματιά τoν υπέρβαρo άνδρα, που είχε αρχίσει να χάνει τα μαλλιά του. Προσπάθειες για ένα τρίτο άλμπουμ το 1974 δεν οδήγησαν πουθενά και σε κάθε περίπτωση ο Barrett έμοιαζε αδιάφορος για την μουσική. Ή ακόμα κάτι-έγινε ερημίτης στην γενέτειρά του το Κέμπριτζ, ανίκανος να εργαστεί, αφημένος να τον φροντίζουν συγγενείς που σέβονταν τις επιθυμίες του για περιορισμένες επαφές με τον έξω κόσμο. Μία φωτογραφία του 1990 που εμφανίστηκε στην βιογραφία των Pink Floyd του Nicholas Schaffner (Saucerful of Secrets) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά σοκαριστική. Ακόμα και από τους cult οπαδούς του που πήγαιναν να αποτίσουν φόρο τιμής στο Κέμπριτζ με την ελπίδα να εντοπίσουν τον ήρωά τους, ελάχιστοι θα είχαν αναγνωρίσει αυτόν τον συνηθισμένο, κοντόχοντρο μεσήλικα άνδρα, που έμοιαζε για τα καλά πέντε έως δέκα χρόνια μεγαλύτερος από τα 45 χρόνια του.
Syd Barrett - Terrapin (1970)
Οι cult οπαδοί του Syd Barrett συνεχίζουν να αυξάνονται και να αυξάνονται, εν μέρει λόγω της μοναδικής λαμπρότητας της δουλειάς του, εν μέρει λόγω του μυστικισμού γύρω από την περιθωριοποίησή του και εν μέρει λόγω της διαχεόμενης αίσθησης της αμφιβολίας ότι υπάρχει τόσο λίγη από την δουλειά του διαθέσιμη. Ένα "lost album" το Opel έγινε στα τέλη του '80 από σκόρπιες σόλο δουλειές και αποκάλυψε κάποιο ωραίο, μέχρι τότε ακυκλοφόρητο υλικό. Ότι ακολούθησε ήταν ένα σετ που παρουσίαζε όλα τα τρία σόλο άλμπουμ και εναλλακτικές version που ουσιαστικά ήταν μέρη από μέρη που δεν είχαν συμπεριληφθεί στα άλμπουμ, τέλος πάντων με το λυσσασμένο κοινό να ηδονίζεται με οτιδήποτε μπορούσε να βρεθεί από τον αγαπημένο του Syd. Bootlegs από αρχικές ραδιοφωνικές εκπομπές, εναλλακτικές μίξεις και άλλα, με πιστότητα που κυμαινόταν από εξαιρετική έως τραγική, εξακολουθούσαν να αλλάζουν χέρια. Μία καλή βιογραφία του Barrett εμφανίστηκε (Crazy Diamond) και διάφορα περιοδικά για φαν έχουν διατηρήσει την φλόγα να καίει για αυτές τις δεκαετίες.
O Iain Smith εκδότης του περιοδικού (Eskimo Chain) εικάζει γιατί ο Barrett συνεχίζει να βγάζει τόσο πειστική γοητεία μετά από τόσα χρόνια από την τελευταία του ηχογράφηση. "Όπως ο Nick Mason επισήμανε κάποτε, είναι το σύνδρομο του James Dean, ενός εξαιρετικά ταλαντούχου νέου που δεν εκπληρώνει το προσδοκώμενο. Οι άνθρωποι το έβρισκαν δύσκολο να πιστέψουν ότι ο Elvis Presley ή ο Jim Morrison ήταν πραγματικά νεκροί, έτσι με τον Syd το γεγονός ότι ήταν κάπου εκεί έξω έκανε την ιστορία του συναρπαστική. Επιπλέον, σίγουρα αν και η δουλειά του είναι τόσο περιορισμένη, ό,τι υπάρχει έχει μία μοναδική-από άλλους κόσμους-λαμπρότητα. Προσθέστε αυτά στον μύθο και έχετε έναν εξαιρετικά δυνητικό συνδυασμό".
Ας είναι ο Syd Barrett ο πιό φημισμένος μουσικός που έχω ασχοληθεί ή θα ασχοληθώ από τώρα και μετά σε αυτό το blog, όσο θα υπάρχει ακόμα.
Pink Floyd - Astronomy Domine (1967)
ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
The Piper at the Gates of Dawn (1967, Capitol)
Ένα από τα μεγάλα ψυχεδελικά άλμπουμ και ο ένας δίσκος στον οποίο τα ταλέντα του Barrett είναι ολάνθιστα. Επίσης τσεκάρετε για τα τρακ των αρχικών single των Floyd, "Arnold Layne", "Candy and a Currant Bun", "Apple and Oranges" και "See Emily Play", διαθέσιμα σε διάφορα compilation.
Crazy Diamond (1993, EMI)
Αν κολλήσεις, κόλλησες. Έτσι αν και ένα τριπλό CD και των δύο άλμπουμ και της συλλογής του Opel και ακόμα περισσότερων ίσως φαίνονται υπερβολικά, αυτό είναι το καθοριστικό compilation του Barrett, σε σόλο δουλειά, με εξαίρεση ορισμένων τρακ που μπήκαν στα the Peel Session.
Magnesium Proverbs (bootleg)
Το καλύτερο compilation από unofficial υλικό. Session των Floyd στο BBC το 1967, ενναλλακτικές versions, σόλο live εμφανίσεις και τέτοια πράγματα.
ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Crazy Diamond: Syd Barrett & the Dawn of Pink Floyd από τον Mike Watkinson & Pete Anderson (1991, Omnibus)
Καλή, σαφής βιογραφία με πληθώρα ανεκδότων από φίλους και συνεργάτες. Τίγκα με συναρπαστικές ιστορίες από τις εκκεντρικότητες του Barrett, αλλά με την προτεραιότητα δοσμένη στην θαυμάσια μουσική του. Η βιογραφία των Pink Floyd Saucerful of Secrets (Harmony) από τον Nicholas Schaffner επίσης περιέχει μία καλή δόση από ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον Barrett στα αρχικά του κεφάλαια.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
