Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Young Fathers - Cocoa Sugar
Το γκρουπ από το Εδιμβούργο το ξέρουν όσοι ασχολούνται με τη μουσική επικαιρότητα από τα βραβεία Mercury του 2014. Με αφορμή τη βράβευση του ντεμπούτο δίσκου τους είχε ασχοληθεί μαζί τους και το site, https://www.apotis4stis5.com/news-f/7036-get-up-young-fathers-mercury. Τον Μάρτιο του ΄18 κυκλοφόρησαν την τρίτη δισκογραφική τους δουλειά. Στην ετικέτα της Ninja Tune αυτή τη φορά, συνεχίζουν την εναλλακτική τους πρόταση για το τι είναι rnb και χιπ χοπ, που τους βρίσκει πάλι πίσω από την κονσόλα του παραγωγού. Οι Alloysious Massaquoi, Kayus Bankole και Graham 'G' Hastings προειδοποιούν άμεσα τον ανυποψίαστο ακροατή ότι εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά, με το παραμορφωμένο πρόσωπο που φιλοξενείται στο εξώφυλλο του δίσκου. Στο ηλεκτρονικό τους σύμπαν μπαινοβγαίνουν γκόσπελ φωνητικά με σκοτεινές trip hop επιρροές, έχουν συνεργαστεί με Tricky και Massive Attack στο παρελθόν, και με την αίσθηση ενός concept δίσκου μπορείς εύκολα να χαθείς σε πολλαπλές ακροάσεις αναζητώντας κάθε φορά ένα νέο κομμάτι του εθιστικού άλμπουμ του γκρουπ. Όσο και να μην το παραδέχεται η άλλη πλευρά του ατλαντικού βάζω στοίχημα θα έδιναν πολλά μέλη της χιπ χοπ κοινότητας και το δεξί τους χέρι για να γράψουν ένα κομμάτι σαν το Holy Ghost ή σαν το στα όρια του αιρετικού για το είδος, παρόμοιο με το Wire κομμάτι. O γλυκόπικρος τίτλος του άλμπουμ αντιπροσωπεύει εκτός από τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τη ζωή, και την πιο προσιτή μέχρι σήμερα δουλειά τους. Γλυκός ελκυστικός ήχος με λούπες, σύνθι και φανκ γραμμές στο μπάσο, αλλά σε έναν μη αναμενόμενο συνδυασμό με κερασάκι στίχους στιγμές-στιγμές προβοκατόρικους, με θέματα αγάπη, θρησκεία, φυλετικές διακρίσεις και πολιτική. Αβίαστα και όχι επιτηδευμένα παραβλέπουν την εύκολη εμπορική επιτυχία και παραμένουν σε ένα δύσκολο αλλά απείρως πιο ενδιαφέρων μονοπάτι, αυτό της καλλιτεχνικής πρόκλησης.
Ακούστε τα: Fee Fi, Holy Ghost, Toy, Tremelo, See How, Turn, Border Girl, Lord
Toy
In My View
Sugaray Rayford – The World That We Live In
Ο τέταρτος προσωπικός δίσκος μιας πληθωρικής φωνής βουτηγμένης στο μπλουζ και τη σόουλ και βασισμένη στον δάσκαλο που λέγεται γκόσπελ με την οποία μεγάλωσε. Ο 49χρονος τεξανός γεμίζει τα ηχεία με συναίσθημα από την πρώτη νότα και σχεδόν απαιτεί να τον προσέξεις. Σε μεταφέρει σε μια εικονική πραγματικότητα ενός καπνισμένου μαγαζιού όπου ο ερμηνευτής τραγουδάει σαν η ζωή του να εξαρτιέται από αυτό με τους μυημένους θαμώνες να ακούν εκστασιασμένοι. Η σιγουριά του δρόμου που έχουν δείξει ο BB King, o Sam Cooke και ο Al Green είναι η πορεία που ακολουθεί, ταξιδεύοντας από την έδρα του το Λος Άντζελες μέχρι την Ιταλία για να ηχογραφήσει με τη βοήθεια των αδελφών ψυχών, The Italian Royal Family. Το αποτέλεσμα ένα άλμπουμ συμπαγές που δεν σε προδίδει σε καμιά στιγμή του ακόμα και όταν o ερμηνευτής χαλαρώνει και η house band πηγαίνει μπρος acid jazz μονοπάτια, βλέπε boogey man. Ο δίσκος του είναι υποψήφιος για τέσσερα βραβεία στα 39α Blues Music Awards του Blues Foundation που θα δοθούν τον ερχόμενο Μάιο. Μαζεύω το σαγόνι μου, βάζω ένα ποτό και πατάω replay…
Ακούστε τα: Keep Moving, Don't Regret A Mile, Dig A Little Deeper, The World That We Live In, Home Again
Don’t Regret A Mile
Keep Moving
Son Little – New Magic
Μια ακόμη κυκλοφορία που έχει μερικούς μήνες στην πλάτη της. Πρόκειται για τον δεύτερο μεγάλης διάρκειας δίσκο του Aaron Livingston. Φόλκ, σόουλ και μπλουζ και μια ζεστή φωνή προσφέρουν ένα ελκυστικό πακέτο που αστοχεί σπάνια και κρατάει τον ακροατή του ικανοποιημένο καθ’ όλη τη διάρκεια που ξεδιπλώνονται οι έντεκα συνθέσεις του άλμπουμ. Κλασσικοί ήχοι από τον καλλιτέχνη από τη Φιλαδέλφεια που από το 2014 που εμφανίστηκε έχει συνεργαστεί με The Roots και Portugal The Man, έκανε περιοδεία με Leon Bridges και Mumford & Sons, ενώ η παραγωγή του είναι αξιοσημείωτη στο EP της μεγάλης Mavis Stples, Your Good Fortune το 2015, που της έδωσε και γκράμμι για καλύτερη ερμηνεία παραδοσιακής μουσικής για την επανεκτέλεση του See That My Grave Is Kept Clean. Θα ξαφνιάσει ίσως μερικούς που η «νέα» Rhythm and Blues του έχει ρίζες στη δηλωμένη του επιρροή από το ραπ και της δημιουργικότητας που το περικλείει, μια που είναι οι ήχοι της νιότης του με σκηνικό τη Νέα Υόρκη και πιο συγκεκριμένα το Χάρλεμ και την Τζαμάικα στο Queens. Η περιοδεία που έκανε μεταξύ άλλων χωρών για την προώθηση του ομότιτλου πρώτου του δίσκου το οδήγησε στην Αυστραλία και είναι εκεί που άρχισε να χτίζει τα τραγούδια που αποτελούν την Νέα Μαγεία. Μαγεία μέσω απλότητας, να κάτι σπάνιο σήμερα ειδικά από νέους καλλιτέχνες…
Ακούστε τα: Blue Magic (Waikiki), O Me O My, Mad About You, The Middle, ASAP
Blue Magic (Waikiki)
The Middle
Kitty, Daisy & Lewis – Superscope
Το timing λένε είναι το παν, πάντα όμως πίστευα ότι αν κάτι έχει αξία διαχρονική τότε θα δικαιωθεί αργά ή γρήγορα ανεξαρτήτου συγκυριών, τόπου και χρόνου. Δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί στην περίπτωση του οικογενειακού αγγλικού τρίου που επιστρέφει με την τέταρτη δουλειά του. Άγνωστοι στο ευρύ κοινό, συμπεριλαμβανομένου και ‘μένα που τους ανακάλυψα με το συγκεκριμένο άλμπουμ τους από τον Σεπτέμβριο του ’17, έχουν διαλέξει να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν που το ημερολόγιο έχει σταματήσει εδώ και τριάντα τουλάχιστον χρόνια. Η αγγλοινδικής καταγωγής, λονδρέζικη οικογένεια των Durham, που στις ζωντανές εμφανίσεις πλαισιώνεται από τους γονείς της, παίζει ταγμένα και παθιασμένα αφτιασίδωτη ροκ, rhythm and Blues, Blues, Surf Rock. Ίσως αυτή η ρετρό ατμόσφαιρα φαίνεται δύσκολο να περάσει σε ένα ευρύ κοινό αλλά ευελπιστώ σε έναν ολοένα αυξανόμενο πυρήνας οπαδών της μπάντας. Οι καιροί και οι ακροατές μπορεί να είναι πιο δεκτικοί σε ραπ και ηλεκτρονικούς ήχους από νεοεμφανιζόμενα ονόματα παρά σε μια χούφτα νέους μουσικούς που έχουν ενδώσει στη μαγεία του κλασσικού αλλά υπάρχει χώρος για όλα. Η καλή μουσική μπορεί να έρχεται από οπουδήποτε και αυτό αν και φαντάζει εριστικό θέλω να πιστεύω ότι είναι μια απόλυτα φυσιολογική θέση για όλους εμάς που ανήκουμε στην παρέα του site…
Ακούστε τα: You’re So Fine, Black Van, Slave, Love Me So, Broccoli Tempura, Down On My Knees
Down On My Knees
Black Van
Isolde – Cartes Postales
Ξεκίνησε ως μέλος, ντράμερ, του βελγικού συγκροτήματος Daan που διαβάζω ότι έχουν από το 2002 εννιά δίσκους στο ενεργητικό τους. Από το 2013 ξεκίνησε το project, Isolde et Les Bens, ενώ αυτή είναι η πρώτη της 100 % προσωπική δισκογραφική δουλειά. Κινηματογραφικές πινελιές, ονειρική ποπ, ροκ, σε έναν πολυσυλλεκτικό ήχων δίσκο, σα μια συλλογή καρτ ποστάλ τραγουδιών που μαζεύτηκαν στο πέρασμα των δεκαετιών του προηγούμενου μισού και αιώνα του γαλλικού τραγουδιού. Η Isolden Lasoen εκτός από μια φωνή, που στιγμές θυμίζει Claudine Longet, στο ντεμπούτο της δίσκο έχει αναλάβει τα κρουστά, παίζει βιμπράφωνο, ενώ κάνει και τα δεύτερα φωνητικά. Ολοκληρώνοντας την ακρόαση του άλμπουμ για πολλοστή φορά, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το όμορφο μπλέξιμο των πνευστών με τα έγχορδα σε μια ‘60ς παραζάλη θα αναγκάσει να εμφανιστεί από την κρυψώνα του ο ομοεθνής της Alex Callier των Hooverphonic για να δώσει και αυτός με τη σειρά του τη θετική του ψήφο.
Ακούστε τα: Pas D’Amour, Pas De Retour, Somewhere Far Away, Long Time Love, Les Belles, Hurt, Road No1, Reine Des Plages,
Pas D’amour, Pas De Retour
Somewhere Far Away
