Σεργιανώντας στο γαλλικό Hit Parade των άλμπουμ

Σεργιανώντας στο γαλλικό Hit Parade των άλμπουμ

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Yves Duteil – Respect

Είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο μιας δισκογραφικής παρουσίας που μετράει, πάνω από τέσσερεις δεκαετίες και πλέον δεκαπέντε στούντιο δίσκους. Οι παλιότεροι ίσως τον θυμάστε από την επιτυχία του 1977 Prendre Un Enfant, από το δίσκο Tarentelle. Αν είστε ή έχετε περάσει την πέμπτη δεκαετία σας και παρακολουθούσατε το γαλλικό τραγούδι είναι αρκετά πιθανό να σας είχαν αγγίξει τραγούδια όπως τα Virages, J'attends, Le soleil sur l'agenda, Mélancolie, Au parc Monceau, Le cœur gris, le cœur gros, από τις αρχές του ΄70 με αρχές του 80, δείγματα από ένα εκπληκτικό παλμαρέ τραγουδιών που επεκτείνεται και στις επόμενες δεκαετίες. Οι επανακυκλοφορίες και οι πολυάριθμες συλλογές έδωσαν όπως στην περίπτωση μου, νεότερος γαρ, να τον γνωρίσουν και άλλες γενιές και να βουτήξουμε σε ένα αφοπλιστικά μελωδικό σύμπαν. Πέντε σχεδόν χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη δουλειά του, Flagrant Delice. Ο τροβαδούρος και τέως δήμαρχος στο Precy-Sur-Marne στη βορειοκεντρική Γαλλία, επέστρεψε με την τελευταία του δουλειά που επηρεάζεται από τα τρομοκρατικά γεγονότα του Παρισιού. Τα μαλλιά μπορεί να έχουν από καιρό κοντύνει και ασπρίσει αλλά η ιδιαίτερη προσέγγιση στη μουσική μας δίνει ακόμη αφορμές για μουσική απόλαυση, οπλισμένη σχεδόν μόνο με τα απαραίτητα. Απτή απόδειξη ότι μπορεί και να σε προσέξει κάποιος χωρίς να φωνάζεις αλλά μόνο ψιθυρίζοντας. Είναι ευχάριστο να βλέπεις ότι μπορεί να κυκλοφορήσουν σε έναν κυνικό κόσμο ακόμη τέτοιοι δίσκοι..
Ακούστε τα: Respect, Mohammed, Aïcha, Argentine, Le Passeur De Lumière

Le Passeur De Lumière

Respect

Shaka Ponk – The Evol’

Ο πέμπτος δίσκος της εξαμελής μπάντας από το Παρίσι κυκλοφόρησε στα μέσα του περασμένου Νοεμβρίου. Όπως έχει γίνει και με τους τελευταίους τρεις δίσκους γνωρίζει επιτυχία στην πατρίδα τους αλλά και στις αγορές Βελγίου και Ελβετίας. Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια η μουσική τους ένα μίγμα από πανκ, ροκ, ηλεκτρόνικα, φανκ, φτιάχνει ένα συμπαγές ήχο, που έχει φαντάζομαι και μια θετική ανταπόκριση στις ζωντανές τους εμφανίσεις, αφού η ενέργεια ξεχειλίζει σε κάθε στιγμή του δίσκου. Τι θα συναντήσετε στο νέο πόνημα των Shaka Ponk; Ατελείωτα πιασάρικα εθιστικά κιθαριστικά ριφ, μπάσα σπουδαγμένα από την κληρονομιά των ‘70ς και σπαραχτικές ερμηνείες, σαν η διάρκεια του τραγουδιού που τις φιλοξενεί να τις χωρίζει από το επερχόμενο τέλος του κόσμου. Μια μπάντα που το 2014 κατάφερε να βγάλει δύο δίσκους την ίδια χρονιά, έχει για μέλος μια εικονική μαϊμού, τη/τον Goz, δύο δυναμικές φωνές, το ιδρυτικό μέλος Frah και από το 2011 και την Samaha Sam, και μπορεί να βγάζει στην εποχή του αδιάφορου / πεθαμένου ροκ όπως πολλοί ισχυρίζονται, για να εξηγούμαστε όχι εγώ, μια δουλειά που καταφέρνει να συνδυάζει στον ίδιο δίσκο ηλεκτρονικούς ήχους, δυναμικό power funk και speed metal, χωρίς να ακούγονται ξένα μεταξύ τους, εξασφαλίζει για τα δικά μου κριτήρια μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα ακρόαση. Όταν τελείωσε η πρώτη μου γνωριμία με το δίσκο για να συνειδητοποιήσω πώς οι Γάλλοι με καθήλωσαν την τελευταία ώρα ακίνητο στη θέση μου ακούγοντας από την αρχή έως το τέλος το The Evol’, έπρεπε να πατήσω ξανά το play… ίσως «αναγκαστείτε» να κάνετε και εσείς το ίδιο.

Ακούστε τα: Slam & Slam'Ed, Summer Camp, Faking Love, Fear Ya, Rusty Fonky, Gung Ho, Killing Hallelujah

Rusty Fonky

Faking Love

Brigitte – Nues

Οι Aurélie Maggiori και Sylvie Hoarau, ιδιαίτερα πετυχημένες στη χώρα τους, επιστρέφουν με τον τρίτο δίσκο τους. Χρειάστηκαν ένα χρόνο ηχογραφήσεων μεταξύ Λος Άντζελες και Παρισιού για το νέο εγχείρημά τους που βγήκε στην αγορά τον Νοέμβριο του 2017. Εδώ και τέσσερις μήνες σχεδόν παραμένει στα δημοφιλέστερα της χώρας, έχοντας βγάλει και 2 σινγκλ. Η πρότασή τους είναι πολυσυλλεκτική και αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα. Μακριά από τον κόσμο της τεχνολογίας αναμιγνύουν τζαζ, φολκ, ποπ, ντίσκο, ροκ με φωνητικά βγαλμένα από άλλες δεκαετίες και μελωδία που συντονίζει στις ακουστικές στιγμές του δίσκου αβίαστα τις πιο ευαίσθητες χορδές του ακροατή. Όμως και στις πιο δυναμικές συνθέσεις του το Nues δεν τα πηγαίνει άσχημα, όπως στο Palladium, η πρόγευση του δίσκου από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ή στο Zelda, με το φάντασμα του Planet Claire να επιβλέπει. Ακόμη και στην ήδη δηλωμένη αγάπη τους για την αναβίωση των 70ς (όπως στα Oh La La στο ντεμπούτο τους το 2012 και το J’sais pas δύο χρόνια αργότερα), χτίζει, υπόγεια αυτή τη φορά, τους αγαπημένους ήχους, στο Paris. Όπως δηλώνει και ο τίτλος, γυμνές χωρίς προστασία από τεχνάσματα και σύγχρονα φτιασιδώματα καταθέτουν αυτά που τους αρέσουν από τη Carole King μέχρι τoυς Chic. Ευχαριστώ για την πρόσκληση … θα πάρω ξανά και ξανά και ξανά...

Ακούστε τα: Carnivore, Le goût du sel de tes larmes , Mon intime étranger , Palladium, Paris, Zelda, Insomniaque

Le goût du sel de tes larmes

Paris

Louane – Louane

Ο δεύτερος δίσκος της φιναλίστ στο γαλλικό Voice, του 2013. Ιδιαίτερη επιτυχία φυσικά σε Γαλλία, Βέλγιο αλλά και σε Ελβετία, Γερμανία. Από τον Νοέμβριο το ομότιτλό της έχει βγάλει ήδη δύο χρυσά σινγκλ στη γενέτειρα της. Ποπ με ηλεκτρονικές επιρροές και στίχο στην μητρική της γλώσσα αλλά και αγγλόφωνα τραγούδια, το ένα μαζί με τους διεθνείς The Chainsmokers, στο It Won’t Kill Ya. Συχνά στην ακρόαση του δίσκου της σκεφτόμουν, ευτυχής έκβαση ενός talent show…

Ακούστε τα: Si t’etais la, Midi sur Novembre, Nuit Pourpre, Non-sens Jour De Pluie, Ecchymoses

Si t’étais là

Nuit pourpre

The Liminanas – Shadow People

Ο πέμπτος δίσκος του ντουέτου Lionel & Marie Limiñana κυκλοφόρησε στα τέλη του Ιανουαρίου. Δυνατές κιθάρες, surf rock επιρροές, καθηλωτικές γραμμές μπάσου και μυσταγωγικά φωνητικά συνεργάζονται με τη γκαράζ ροκ αισθητική για να σου προσφέρουν μια δυνατή ακουστική εμπειρία. Aπό το ορχηστρικό εισαγωγικό Ouverture οι νότες κάνουν αισθητή την παρουσία τους και ανοίγουν το δρόμο για μια ακρόαση πλήρως προσηλωμένη στον πομπό, χωρίς να είναι δυνατόν να αποσπαστεί η ακοή σου από κάτι άλλο. Στο Instabul Is Sleepy, αναβιώνουν οι Velvet Underground, σε έναν ήχο που ακούγεται απίστευτα επίκαιρος. Στο ομότιτλο θα μπορούσε κάποιος να βάλει έναν δεύτερο τίτλο, η πεντάμορφη και το τέρας. Ο σκληρός ήχος σφιχταγκαλιάζεται με τα ονειρικά φωνητικά της γυναίκας του Roman Polanski, τραγουδίστριας και ηθοποιού, βλέπε Frantic και The Ninth Gate, Emmanuelle Seigner. Ο Peter Hook των New Order, προσφέρει ριφ βοηθείας στο μπάσο και το The Gift γίνεται όνομα και πράγμα με τη radio friendly, new wave a la Cure προσέγγιση του, για το αδιάφορα συχνά πυκνά σημερινό μέσο. Το Motorizatti Marie πρέπει να απαγορευτεί να ακούγεται δυνατά εν ώρα οδήγησης γιατί είναι σίγουρο ότι το γκάζι θα ακολουθήσει τον καταιγιστικό πανκ ρυθμό του με το πιάνο να σιγοντάρει στο όλο εγχείρημα. Τα ροζ φλαμίνγκο βουτάνει στην ψυχεδέλεια πενήντα χρόνια μετά από τους πρώτους διδάξαντες, με απίστευτη συνέπεια στα χαραγμένα μονοπάτια τους, έτσι ώστε μετά από 2 λεπτά και 45 δεύτερα να είσαι πεπεισμένος ότι τα ταξίδια στο χρόνο είναι πέρα για πέρα εφικτά. Το Trois Bancs μοιάζει με ένα μεθυστικό θεραπευτικό ταξίδι που σε έβαλε ανυποψίαστο ένας σαμάνος και είναι αδύνατο να ξεφύγεις από την γοητεία των επαναλαμβανόμενων δεύτερων φωνητικών. Όταν τοποθετήσει και τις τελευταίες πινελιές ο επίλογος, το κινηματογραφικό De la part des copains, σε κάτι λιγότερο από 40 λεπτά από την ώρα που πάτησες το play, το αγγλόφωνο και γαλλόφωνο ροκ έχουν δημιουργήσει ένα πανέμορφο γαϊτανάκι, μια ολοκληρωμένη δουλειά που και τι δε θα έδινα για να είναι ο νέος δίσκος των U2 αν με έναν μαγικό τρόπο είχαν παραμείνει νέοι. Από τους καλύτερους της χρονιάς…

Ακούστε τα: The Gift (Feat. Peter Hook), Ouverture, Shadow People, Motorizatti Marie, Pink Flamingos, Trois Bancs, De la part des copains

Shadow People (feat. Emmanuelle Seigner)

The Gift (feat. Peter Hook)