Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Juveniles – Without Warning
Ο δεύτερος δίσκος του ηλέκτρο-ποπ γκρουπ από τη Ρεν της Γαλλίας, μετά το ομότιτλο ντεμπούτο, είναι γεγονός. Ξεκίνησαν αρχικά ως τρίο, εξελίχτηκαν σε ντουέτο, με τον τραγουδιστή Jean-Sylvain να είναι το κεντρικό πλέον πρόσωπο με μια κολεκτίβα μουσικών να τον περιτριγυρίζει με σημείο συνάντησης το ιδιόκτητο στούντιό του στη γενέτειρα του. Η παραγωγή του δίσκου έγινε στην Νέα Υόρκη, όπου συνεργάστηκαν με ντόπιους μουσικούς και με τον επίσης γάλλο, παραγωγό, ρεμίξερ και dj, Joakim Bouaziz, στο στούντιο ηχογραφήσεων που διατηρεί στο μεγάλο μήλο. Με μια 80ς αίσθηση, ποπ μελωδίες και γεμάτο επιρροές από τα φαντάσματα των omd, human league, erasure, πρώιμων dépêche mode, αλλά και από τον απόηχο της acid house κουλτούρας και της σκηνής του Μάντσεστερ, ο δίσκος ευτυχεί στα περισσότερα σημεία του.
Ακούστε τα: Someone better, Love Me For Ever (Yuksek Mix), Comfort Girl, Under one name
Blay Ambolley – Ketan
Το είδος της Highlife τζαζ έχει τη γενέτειρά του στην αφρικάνικη ήπειρο και δη στην Γκάνα. Πήρε το όνομα της από το ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην ανώτερα οικονομικά τάξη της χώρας την δεκαετία του ’20, όταν ήταν ακόμη αποικία των βρετανών. Το είδος θα γίνει σιγά σιγά δημοφιλές και στον υπόλοιπο πληθυσμό και η επιρροή του θα επεκταθεί και σε άλλες χώρες της δυτικής Αφρικής, όπως στη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία φτάνοντας και στη Νιγηρία. Επηρεασμένη σαφώς από την μουσική παράδοση της χώρας και χρησιμοποιώντας δυτικά όργανα θα μας δώσει ένα ιδιαίτερο ρυθμικό είδος όπου κιθάρες και πνευστά οδηγούν, με την καλύψο να μπαίνει από το παράθυρο. Όλα αυτά αποτέλεσαν τη βάση του Yasaase – Gyedu Ambolley για να τα συνδυάσει πρωτοποριακά με ραπάρισμα στη διάλεκτο των fante, της εθνότητας των Akan, η κύρια φυλή στη στην χώρα του, στην πρώτη του κιόλας δουλειά, το σωτήριο έτος 1973. Το τραγούδι σταθμός και σήμα κατατεθέν του το Simigwa-Do. O Fela Kuti και ο Μanu Dibango είναι μόνο κάποιοι από αυτούς που συνεργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια. 2017 29 δίσκους μετά κυκλοφορεί η νέα του δουλειά. Εκπληκτικό μπάσο, φανκ ήχοι και η αγαπημένου του τζαζ σε ένα μεθυστικό μείγμα γεμάτο ενέργεια και φρεσκάδα με κερασάκι στην τούρτα τη βαθιά υποβλητική φωνή του, συνοδευόμενα με πολιτικοποιημένο και κοινωνικής προέκτασης στίχους. Είναι τόσο άμεσα κατανοητό γιατί έκανε ζωντανή εμφάνιση και στο εμβληματικό Apollo Theatre…
Ακούστε τα: Ketan, Afrika Yie, I Get Myself To Blame, It’s Alright, I Don’t Know Why
Kris Berry – Berry Street
Ένας φίλος της που έγραφαν μαζί μουσική, ένας χωρισμός και ένα τραγούδι του Pharoahe Monch, το Βroken Αgain, ήταν οι μικρές αποφάσεις της μοίρας για να συναντηθεί η ολλανδέζα τραγουδίστρια από το Άμστερνταμ με το δίδυμο των παραγωγών Chris & Jesse (Chris Soper, Jesse Singer), που μαζί με τον Nick S.S. Banns, αποτελούν την δημιουργική ομάδα Lion’s Share με βάση το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Καρπός της συνεργασίας τους είναι η δεύτερη δισκογραφική δουλειά της υπέροχης Kris μετά το Marble του 2012. Ένας δίσκος που βαδίζει στα χνάρια της Roberta Flack, Erykah Badu και της Jil Scott, . Η 35χρονη εκ του Κουρασάο τραγουδίστρια φιλτράροντας την ολοφάνερη αγάπη της για την μαύρη μουσική, τη φολκ και τη τζαζ φτιάχνει ένα βελούδινο υβρίδιο που θα σας συντροφεύσει σαγηνευτικά για τα 45 λεπτά του δίσκου. Οι οιωνοί για το μέλλον της είναι θετικοί όπως ήταν και το ότι ο δρόμος που οδηγούσε στο στούντιο ηχογραφήσεων, τόσο μακριά από την πατρίδα της, είχε το επίθετό της…
Ακούστε τα: Ninja, No Axe To Grind, Perfect Storm, Rocking Chair, Hold On, Breakfast Closes At Nine
Thomas Azier – Rouge
Ο δεύτερος Ολλανδός στη σημερινή λίστα, που και αυτός κάνει καριέρα εκτός της χώρας του. Κάτοικος Βερολίνου για πάνω από δέκα χρόνια ανδρώθηκε με τους ηλεκτρονικούς ήχους της πόλης.
Κυκλοφόρησε την πρώτη του δουλειά το 2014 με τίτλο Hylas προσδιορίζοντας το πλαίσιο των ηχητικών καταβολών του και το νέο του πόνημα είναι αισίως κοντά μας. Αυτή τη φορά με ορμητήριό του το Παρίσι προχωράει τον ήχο του, με καλύτερη παραγωγή είναι αλήθεια στα μονοπάτια που είχαν αφήσει να εννοηθούν πριν από τρία χρόνια τα Golden Wave, Angelene και το Futuresound. Οι μελωδίες αναβλύζουν από κάθε τραγούδι πλουσιοπάροχα και ενώ μπορεί οι συνθέσεις μέσα στην ποπ αισθητική τους να φαίνονται απλοϊκές, εντούτοις ακούγονται φρέσκες και συχνά πυκνά αξιομνημόνευτες.
Υποθέτω ότι λόγω της μορφής του εγχειρήματος θα υπάρχουν εκ διαμέτρου κριτικές που είτε θα το θάβουν είτε θα το εκθειάζουν και αυτό γιατί υπάρχει πάντα μια σχεδόν αδιόρατη και εύκολα να την προσπεράσει ο καλλιτέχνης γραμμή του μινιμαλιστικού ως πρόταση με το αδιάφορο, εδώ πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με το πρώτο. Ο κύριος Azier συνδυάζει τα παραπάνω με μια αξιοζήλευτη εκφραστικότητα στην ερμηνεία του, σε βαθμό που το κάνει να φαίνεται εύκολο, ένας εκπαιδευμένος ακροατής ξέρει ότι δεν είναι…
Ακούστε τα: Talk To Me, Sandglass, Sometimes, Berlin, Babylon, Gold, Call
Captains – Captains
Επόμενος σταθμός η Ισπανία και η συνεργασία του παραγωγού David Baldo και της γερμανίδας τραγουδίστριας Fee Reega. Το περίεργο ντουέτο έδωσε δείγματα γραφής πέρσι με τα ανεξάρτητα Noisy και Heavy Metal Works για να φτάσουμε στο 2017 στην πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Φίλοι μας από το παρελθόν έχουν προσκληθεί στο πάρτι τους, Devo, Joy Division, Siouxsie and the Banshees και τα λοιπά και μη εξαιρετέα ονόματα από ένδοξες και όχι ξεχασμένες προηγούμενες δεκαετίες. Η έμπνευση αποκτάει και στοίχους κυρίως γραμμένους στα αγγλικά αλλά και στις μητρικές τους γλώσσες. Τα ώρες-ώρες ασθενικά φωνητικά της Reega πατάνε πάνω στο δυναμικό μουσικό χαλί δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα αντίθεση, ενώ τα echo και τα distortion δίνουν μια ονειρική αίσθηση.
Ακόμη και στις μελωδικές του στιγμές, How He Desapears, ο δίσκος δε σε προδίδει. Από ένα γκρουπ που φαίνεται να έχει το μυαλό του στην ανάγκη για προσωπική έκφραση, ένα ενδιαφέρον πρώτο βήμα.
Ακούστε τα: I’m Your Ship, Noisy, Heavy Metal Works, Touch Me I’m Driving
