Από την προσωπική σελίδα του Γιώργου στο facebook
Γιώργος Παπαστεφάνου
Και σήμερα θα σάς μιλήσω για τον φίλο μου τον Λουκιανό. Όχι όμως για τον τραγουδοποιό Κηλαηδόνη ή τον Λουκιανό των συναυλιών. Αλλά για τον ακροατή Λουκιανό. Τον παθιασμένο φίλο του ραδιοφώνου, που άκουγε τις εκπομπές μας, του Πετρίδη, του Κογκαλίδη, τόσων άλλων και δεν δίσταζε να μάς παίρνει στο τηλέφωνο για να ρωτάει ποιό ήταν το τάδε κομμάτι που τού άρεσε, να ψάξει κι εκείνος να το βρει. «Γιώργο, ποιός τραγουδούσε χτές βράδυ στην εκπομπή σου την Luciille;». «Ο Κένυ Ρότζερς, Λουκιανέ». Η χαρά του δεν περιγράφεται όταν τού λυνόταν η απορία. Άλλωστε, ακριβώς επειδή ήξερα ότι παρακολουθούσε φανατικά τον Κύριο Έντισον, γι'αυτό τού ζήτησα να μού φτιάξει μαζί με την Μαριανίνα Κριεζή το σήμα τής εκπομπής.
Μόνος του ρύθμισε τα πάντα. Στούντιο, ορχήστρα, ηχογράφηση, μού έφερε έτοιμο το σήμα, τελειωμένο. Το ίδιο έκανε αργότερα και για τις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ. Τού ζήτησα ένα, μού έφερε πέντε σήματα. Έτσι, θυμάμαι τον Λουκιανό. Πάντα γεμάτο ενθουσιασμό για ό,τι τού άρεσε. Από το Preservation Hall της Νέας Ορλεάνης είχα περάσει και εγώ. Ε, δεν χόρταινε ο Λουκιανός να μού μιλάει για το διάσημο αυτό στέκι με τους ξύλινους πάγκους και τους βετεράνους μουσικούς, που μοιράζονταν το παιχνίδι του αυτοσχεδιασμού συχνά και με νεότερους, ή επίσης και με ξένους.
Μιλούσαμε με τον Λουκιανό και για την Μπέρμπον Στρητ, που από τις ανοιχτές πόρτες των μαγαζιών ξεχύνονταν πλήθος μουσικές σε ένα τρελό κονφούζιο. Κάποια ταμπέλα σε ένα τοίχο μάς θύμιζε πως από δω είχε κάποτε περάσει ο Τζακ Τιγκάρντεν. Και κοιτώντας προς τη μεριά του Στόρυβιλ, της θρυλικής γειτονιάς με τα Κόκκινα Φανάρια, έλεγες πως θα ακουστεί και πάλι η τρομπέτα του Λούη Άρμστρονγκ ή του Τζέλυ Ρολ Μόρτον το πιανάκι. Όλα αυτά ο Λουκιανός δεν άργησε να τα παντρέψει σε έναν ωραίο συνδυασμό: «Νέα Κυψέλη-Νέα Ορλεάνη». Όμως εκτός από την τζαζ, ο Λουκιανός αγαπούσε και την κάντρυ.
Και κάποιο βράδυ, που άκουγε στο Δεύτερο Πρόγραμμα τον Έντισον, μού τηλεφώνησε να μάθει ποιός είναι αυτός που τραγουδούσε για ένα δάκρυ που έσταξε καθώς εκείνη έκλεινε πίσω της την πόρτα για να φύγει. «Είναι ο Μπερλ Άιβς, Λουκιανέ. Αυτός που έπαιζε τον πατέρα του Πωλ Νιούμαν στην Λυσσασμένη γάτα».
Εκτός από σπουδαίος ηθοποιός του σινεμά και του θεάτρου, ο Μπερλ Άιβς (1909-1995) υπήρξε και δημοφιλής τραγουδιστής, φανατικός οπαδός της παραδοσιακής μουσικής και της μπαλάντας. Ο ίδιος έπαιζε και μπάντζο. Όμως, είπαμε αρκετά. Ας μην μείνουμε στα λόγια και ας ακούσουμε τώρα αυτό το A little bitty tear, που άρεσε στον Λουκιανό, τουλάχιστον όσο και σε μένα.
Είναι τραγούδι του 1961, στην Ελλάδα σχεδόν άγνωστο. Το είχα πρωτακούσει στον Αμερικάνικο Σταθμό του Ελληνικού, και είχα φροντίσει να το βάλω στη δισκοθήκη μου από τότε. Σήμερα το βρίσκουμε πια στο διαδίκτυο και μάλιστα με τον ίδιο τον Μπερλ Άιβς να το τραγουδά σε παλιά τηλεοπτική παραγωγή, με πλέι-μπακ.
Αυτή είναι η ζωντανή ερμηνεία στο στούντιο στο σώου του Johnny Cash
Κι αυτή η ερμηνεία στο στούντιο
