Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα είναι πάντα κοντά μας... 87 χρόνια από την δολοφονία του
(.....Federico Garcia Lorca.....
......5/6/1898 - 18/8/1936......)
...."το κατάλαβα πως με είχαν δολοφονήσει
μα δεν με βρήκαν...ποτέ δεν με βρήκαν...
....όχι...ποτέ δεν με βρήκαν" F.G.L. ....)
.........." δωρεάν η ζωή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα...δωρεάν ο θάνατος...δωρεάν η όραση...δωρεάν η τυφλότητα ".........
( Νίκος Καρούζος )
..........." τώρα..που κανένας δεν απόμεινε ανάμεσα στα βράχια...ας μιλήσουμε...απλά...αθώα...όπως είσαι κι όπως είμαι...τί χρειάζονται τα ποιήματα παρά για τη δροσιά...τί χρειάζονται τα ποιήματα παρά για τη νύχτα εκείνη...που μάς κεντρίζει με πικρό εγχειρίδιο...για τη μέρα εκείνη...για εκείνο το σούρουπο...για εκείνη τη σπασμένη γωνιά όπου η χτυπημένη καρδιά τού ανθρώπου προετοιμάζεται για θάνατο "...........
( .......Pablo Neruda ...."Ωδή στον Federico
Garcia Lorca".......)
..........." μού έφεραν ένα κοχύλι...
...μέσα του τραγουδάει μιά θάλασσα χάρτης..την καρδιά μου γεμίζει νερό με ψαράκια σκουρόχρωμα και ασημένια...μού έφεραν ένα κοχύλι...ξαποσταίνει η καρδιά μου κοντά στη δροσερή πηγή...γέμισέ την
με τις κλωστές σου τής λησμονιάς
αράχνη...ξύπνια η καρδιά μου έρωτες αφηγιόταν...αράχνη τής σιωπής πλέξτης το μυστήριό σου..η καρδιά μου γέρνει πάνω στην κρύα την πηγή...άσπρα χέρια μακρινά κρατήστε τα νερά...και το νερό την παίρνει τραγουδώντας με χαρά...άσπρα χέρια μακρινά τίποτα δεν απομένει μέσα στα νερά..άι..φωνή μυστική τού σκοτεινού έρωτα...άι βέλασμα δίχως πρόβατα...άι πληγή...άι κεντρί απο χολή...καμέλια καταποντισμένη...άι χείμαρρε δίχως θάλασσα...πολιτεία δίχως τείχος....άι νύχτα ατέρμονη με άσφαλτο τόρνεμα ουράνιο όρος αγωνίας ορθωμένης.. άι σκύλε μέσα σε καρδιά...φωνή κυνηγημένη σιωπή δίχως πέρατα ώριμο κρίνο...φύγε...φύγε μακριά μου πυρή φωνή απο πάγο ..μή με θές να χαθώ στα ζιζάνια όπου δίχως καρπό λυγμούνε σάρκα κι ουρανός....άφησε το σκληρό συντέφι τής κεφαλής μου.....σπλαχνίσου με...λύσε το πένθος μου...σπλαχνίσου με...κι είμαι Έρωτας...κι είμαι Φύση "..............
( Federico Garcia Lorca )
............" ο ποιητής την άρνηση τού θανάτου φέρνει μαζί του κι ακόμη είν'αυτός τούτος τού θανάτου η άρνηση..κι έτσι..το νεκρικό κιβούρι τού ποιητού θα γενή πάλε η σαρμανίτσα του...τού τάφου του το κυπαρίσσι πάλι η κουδουνίστρα που θα κραδαίνη στα φωτεινά τα χέρια του...κι ας το γνωρίζει πια ο καθείς πως απο καιρό τώρα-και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς ".............
( Νίκος Εγγονόπουλος )
Μαρία Δούση
