[Κάλαντα Του Απείρου] Της Κατερίνας Κυρμιζή

Από από τις 4 στις 5, 10-01-2017 SHARES

μέλι βάζω στο στόμα μου κι απλώνομαι στον ήλιο
σφήκα να ‘ρθει και ντάβανος, να κάτσει το σφαλάγγι
απάνω και να γλυκαθεί, να αρχίσει να δαγκώνει
τη σάρκα απ’ τα χείλη μου με τις μικρές δαγκάνες
τα λόγια μου που έπηξαν, οπάλιο στην άκρη
με τα λεπτά ποδάρια του πάνω μου ν’ αλωνίζει
ακίνητη να με τρυγά σαν άγαλμα σε κρήνη
κι ο φόβος να μην πληγωθώ να το καλοσωρίζει

διαλέγω δυο βότσαλα στα μάτια μου τα μπήγω
το ένα είναι πράσινο το άλλο γρανιτένιο
από σπιλιάδες σκέψεων το ‘να βρίσκει σημάδια
το άλλο συντονίζεται στη σμαραγδένια θλίψη
ήλιος στο σχήμα της καρδιάς όλο παραφωνίες
αντίληψης κρυστάλλινης, γύμνια ηλεκτρισμένη
που έρχεται από το άπειρο μαζί της να με πάρει
το μεσημέρι που κανείς δε θα το περιμένει