Elton John ... μήπως ήλθε η ώρα να τον εκτιμήσουν θετικά όλοι οι Έλληνες μουσικόφιλοι;
Rocketman, μία ταινία που θα την λατρέψεις ή θα θεωρήσεις ότι έχασες το χρόνο σου, ανάλογα από ποια οπτική πλευρά θα τη δεις. Η ταινία είναι βιογραφικό μιούζικαλ.
Από μουσική άποψη δεν επιδέχεται κριτικής γιατί . αδιαμφισβήτητα είναι υπέρτατη, καθόσον αναφέρεται στην καλύτερη περίοδο του τραγουδιστή τα 70's.
Ο σκηνοθέτης Dexter Fletcher μας εισάγει πρωτότυπα στη ζωή του ζωντανού θρύλου στην αρχή της παρακμιακής ενηλικίωσής του σαν καλλιτέχνης - sex, drugs & rock'n'roll- και η ενδοσκόπηση αρχίζει με flashback από την ηλικία των 5 ετών που η γιαγιά του ανακαλύπτει το ταλέντο του στο πιάνο. Η ταινία επενδύει τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του καλλιτέχνη με τα τραγούδια- διαμάντια της 1ης περιόδου του, εστιάζοντας επιτυχώς στα συναισθήματα, στις ανασφάλειες, στα αδιέξοδα, στην αναγνώριση της σεξουαλικής του ταυτότητας, στην ταύτιση με την καλλιτεχνική του persona και τις αυτοκαταστροφικές απαιτήσεις και ανάγκες του κακομαθημένου superstar, ο οποίος τελικά στάθηκε πολύ τυχερός και επιβίωσε, όντας ανίκανος να διαχειρισθεί τη δόξα που έμελλε η μοίρα να του χαρίσει απλόχερα. Συνοπτικά ο ανασφαλής Elton John, στην παράφορη ανάγκη του να αγαπηθεί από τον πατέρα του, από τη μητέρα του, από τους εραστές του έγινε έρμαιο εκμετάλλευσης από όλους, υποκύπτοντας για να το αντέξει σε όλες τις αδυναμίες που μας στέρησαν πολλούς και πολλές rock star μέχρι σήμερα.
Το σενάριο του Lee Hall (Billie Elliot) καλογραμμένο, ουσιαστικό, ελπίζω οι παρεμβάσεις του εν ζωή καλλιτέχνη να στάθηκαν μόνο στην καταγραφή λεπτομερειών και όχι στη διόρθωση στοιχείων της προσωπικότητας του.
Η ερμηνεία του Taron Egerton ( & πολύ καλός τραγουδιστής) σίγουρα θα του χαρίσει κάποιες υποψηφιότητες στα διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, όπως και των συμπρωταγωνιστών του Richard Madden και Jamie Bell.
Θα ήθελα τουλάχιστον 30' επιπλέον ταινίας για να επιμείνει ο σκηνοθέτης σε ορισμένες σκηνές και να προκαλέσει στο θεατή μεγαλύτερη συγκινησιακή φόρτιση και ανατριχίλα.
Στο soundtrack της ζωής μου, όπως έχω ξαναγράψει θα ακουγόταν σίγουρα τα Your song, Rocketman, Goodbye yellow brick road, Tiny dancer, Bennie and the Jets, τραγούδια που ηλικιακά τη συγκεκριμένη περίοδο κυκλοφορίας τους ήμουν παιδί, δεν άκουγα ακόμα ραδιόφωνο, όμως ο ήχος τους ήταν εκεί μέσα στο DNA μου και περίμενε να τον ανακαλύψω...όπως και έγινε (νά' ναι καλά ο Γιάννης και ο Κώστας), τραγούδια που συνδέθηκαν με στιγμές σημαντικές κι ασήμαντες, στιγμές που μου πήραν και μου έδωσαν, τραγούδια που όταν τα ακούω νοσταλγώ την ασφάλεια και τη θαλπωρή της νιότης σαν να γυρίζω για διακοπές Χριστουγέννων στο πατρικό μου.
Γιώργος Παπαδόπουλος
