Πόσες ευρωπαϊκές ταινίες μη αγγλόφωνες παίζονται κάθε χρόνο στις αίθουσες; Δεν νομίζω να αντιστοιχούν στο 1% του συνόλου των ταινιών κι αυτό σε επιλεγμένες αίθουσες και όλα αυτά στην Αθήνα. Στην επαρχία θα παιχτούν όλο το χρόνο 1-2 ταινίες και αυτό μόνο σε περίπτωση που έχει δημιουργηθεί "θόρυβος" για κάποιο λόγο. Από που να ενημερωθεί κάποιος για νέες κυκλοφορίες ευρωπαϊκών ταινιών όταν τα κινηματογραφικά νέα αφορούν αποκλειστικά και μόνο στο star system του Hollywood.
Σαφώς δεν είμαστε στη δεκαετία του '60 ή του '70, εκλείπουν οι μεγάλοι Ευρωπαίοι σκηνοθέτες εκείνων των εποχών που δημιούργησαν σχολές και έγραψαν ιστορία ... Όμως εκλείπουν όχι γιατί δεν υπάρχουν απλά το "σύστημα" δεν τους επέτρεψε να υπάρχουν. Όλα πιστεύω ξεκινούν με τη μετανάστευση "εμπνευσμένων" ευρωπαίων δημιουργών στο μεγάλο χωνευτήρι του Hollywood από τη δεκαετία του '80 ... Δυστυχώς εκεί ήταν το χρήμα για να μπορέσουν να δημιουργήσουν κι αυτό φυσικά δεν έγινε εν λευκώ, υπέκυψαν στις παραδοχές, στις δεσμεύσεις, στις επιταγές των εκάστοτε παραγωγών και η μαγεία σιγά σιγά χάθηκε.
Ευτυχώς υπάρχει και το διαδίκτυο και ως εμμονικός tv series victim πάντα ψάχνω ... και βρίσκω αξιολογότατες σειρές και ταινίες "σκανδιναβικές" (τρελή εμμονή για αστυνομικά θρίλερ), γερμανικές, ρωσικές κλπ
Το 2018 όταν έβλεπα το Babylon Berlin (από το οποίο έκανε και ένα πέρασμα ο Bryan Ferry) ένα επεισόδιο ήταν μεταγλωτισμένο στα Αγγλικά, ήταν αδύνατο να το δω, έχανε όλη την "ατμόσφαιρα", έψαξα το βρήκα στα Γερμανικά με Αγγλικούς υπότιτλους. Το Netflix πολύ έξυπνα έχει αγκαλιάσει παγκόσμια πολλούς δημιουργούς και προβάλει σειρές γυρισμένες στη χώρα τους και εννοείται στη γλώσσα τους. Αυτό βοηθάει πολύ στο να μην ταυτίζονται τα "πάντα" με την Αγγλόφωνη κινηματογραφική βιομηχανία.
Πολύ σωστά ο Γιάννης εμμένει στο να βλέπουμε ευρωπαϊκό κινηματογράφο γιατί έτσι κι αλλιώς η Ευρωπαϊκή προσέγγιση (όπως έχω ξαναγράψει) διευρύνει τους ορίζοντες, γαλουχεί συνειδήσεις, χρωματίζει με συναισθήματα τη ζωή μας, δημιουργεί προβληματισμούς που ψάχνουν απάντηση "ατομική" για τον καθένα...είναι πιό οικεία, μας ταιριάζει αφού και εμείς θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι.
ΥΓ. Κάποια στιγμή ο Γιάννης το 1987- αν δεν κάνω λάθος- στην εκπομπή ανακοινώνει ότι στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας το βραβείο καλύτερης ηθοποιού το πήρε η δική μας Valeria Golino. Παθαίνω πολιτισμικό σοκ γιατί
το καλοκαίρι του 1982 έτυχε λόγω κοινής παρέας και βρεθήκαμε αρκετές φορές στην καλοκαιρινή Αυτοκίνηση (της άρεσε το Storie di tutti giorni του Ricardo Fogli που είχε κερδίσει στο San Remo). Ήταν ένα γλυκύτατο πλάσμα με τον ενθουσιασμό του ιταλικού ταπεραμέντου, καταπληκτικό παιδί με φοβερό αυτοσαρκασμό. Τσακίστηκα και βρήκα τη βιντεοκασέτα "Storia d' amore" και ειλικρινά από τότε μέχρι κάποια στιγμή παρακολουθούσα την εξέλιξή της που ακόμα με εντυπωσιάζει.
Γιώργος Παπαδόπουλος
