Σινεμά: Αμερικάνικη ή Ευρωπαϊκή προσέγγιση; άσε το θεατή να το ζήσει όπως θέλει.

Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, είμαι απλά ένας θεατής που εξάσκησε «un certain regard» μετά από 40 χρόνια και με γνώμονα αυτό ... οι Golden Globes 2019 με άφησαν για μια ακόμα φορά «μετέωρο» σαν το «βήμα του πελαργού»...

Στο «Drama»: Bohemian Rhapsody ... θρίαμβος - τώρα πια αποστασιοποιημένος από τον πρώτο ενθουσιασμό νομίζω ότι στην κατηγορία του έπαιζε μόνο του στο γήπεδο. Στο «Musical or Comedy»: Green Book – ευχάριστο, ψυχαγωγικό ... «Αμερικανιά» όπως θα έλεγαν οι «Ευρωπαίοι» ειδικοί, που η συνταγή των συγκινησιακών εξάρσεων κατά τη γνώμη μου δεν πέτυχε ... ήταν συνεχόμενες και χωρίς ένταση (θυμάμαι την ανατριχίλα του τελευταίου 10λεπτου του Whiplash). Βραβεία Ερμηνείας Α’ Ρόλου: Rami Malek (άξιος και αναμενόμενος), Christian Bale (εξαιρετικός ... ας μνημονεύσω και την έκπληξή μου για τον Viggo Mortensen), Glenn Close (χωρίς να το έχω δει ...ναι...με τόνο), Olivia Colman (αδιαμφισβήτητη ... αυτό έλειπε). «Best Director»: Alfonso Cuarón (yes, I do). «Best Screenplay»: Green Book εντάξ... (...οk???).

Μετά από τόσα χρόνια σινεφιλίας (ακούγεται λίγο διεστραμμένο) δεν έχω κατανοήσει ακόμα τα κριτήρια τους ... και όταν διαφωνώ ... αρχίζουν οι προσωπικές μου ... συνομωσιολογίες.

Ας ξεκινήσω με την απενοχοποίηση των χιλιομνημονευμένων ρατσιστικών διαθέσεων – πρωτοφανής ο αριθμός των υποψηφιοτήτων «έγχρωμων» καλλιτεχνών ειδικά στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας – τελική μεσοβέζικη λύση ... το «Green Book».

Προσωπικό παραλήρημα ... το «The Favourite» συνυποψήφιο με το «Crazy Rich Asians» και το «Mary Poppins Returns»... υπέροχες κατά τα άλλα στο είδος τους ... ακόμα και με το «Green Book»; Τόσες εξαιρετικές ταινίες ... αμερικάνικες ... είδαμε το 2018 που ήταν κραυγαλέα απούσες από το θεσμό (δεν θα αναφέρω τίτλους).

Είναι λογικό στο «Best Screenplay» να χάνει το «The Favourite», το «Roma», το «Vice» από το «Green Book»; ... χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τo έργο των καλλιτεχνών που σαφώς θαυμάζω και χειροκροτώ. Μιλάμε όμως για άλλα μεγέθη ...

Έλεος ο Λάνθιμος να απουσιάζει από τις υποψηφιότητες του «Best Director»; ακόμα και γιατί να μην το κερδίσει από τον ταλαντούχο Alfonso Cuarón; (έχοντας τα προσωπικά μου κριτήρια για τη σκηνοθεσία ... ναι στην πρωτότυπη και ιδιοφυή «ματιά» που δίνει το στίγμα του σκηνοθέτη κατά 70%, αλλά υπάρχει και ένα 30% που λαμβάνεις υπόψη τις απαιτήσεις όλων των υπόλοιπων παραμέτρων ... ερμηνείες, φωτογραφία, φακός, μουσική επένδυση, μοντάζ, προσαρμογή στην εποχή που εκτυλίσσεται η ιστορία κλπ).

Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι καταδικαστικός και ζητώ συγνώμη αν ήμουν... απλά αυτό το δίλημμα ... τόσα χρόνια... βλέποντας αμερικάνικο κινηματογράφο αισθάνομαι μερικές φορές ότι οι ταινίες «κακοποιούνται» χωρίς λόγο κι όταν το σενάριο εξιτάρει τους αισθητήρες μου πάντα σκέφτομαι την ευρωπαϊκή προσέγγιση ... λιτότητα στις συναισθηματικές εξάρσεις, στα πομπώδη μέσα και στις φανφάρες ... άσε το θεατή να το ζήσει όπως θέλει ... μην του το δίνεις στο «πιάτο».

Gogo P.