Από τον Γιάννη Πετρίδη
Μόλις γύρισα από το νέο Mission Impossible.
Δεν πέρασα άσχημα σε μία ακόμα ταινία που κυριαρχούν τα εφέ, εξ άλλου αυτός είναι ο κινηματογράφος του σήμερα,εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όμως ήδη το έχω ξεχάσει και δεν με ενδιαφέρει αν θα το δω ξανά στο μέλλον.
Γυρίζοντας σπίτι έβαλα το Action, περιμένοντας ότι θα έχει κάποια από τα Ιταλικά αριστουργήματα που παίζει.
Βλέπω την Καμπίρια που το έχω δει στη ζωή μου 20 φορές, μπορεί και 30.
Θεέ μου τι σκηνοθέτης ήταν αυτός, δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος σαν κι αυτόν.
Τι ηθοποιός ήταν η GIulietta Masina
Σ'αυτούς τους συγκεκριμένους ρόλους, στα έργα του συζύγου της δεν είχε αντίπαλο.
Και ο Nino Rota η μουσική του σε στοιχειώνει, θα πάω για ύπνο ψιθυρίζοντας το θέμα.
Τι να πω για την Ρώμη.
Μόνο ο Fellini την έχει δείξει έτσι, προετοιμάζοντας μας γι' αυτά που θα κάνει αργότερα στη Γλυκιά Ζωή
Και όπως πάντα οι γυναίκες.
Αυτές οι γυναίκες, από τις πιο λαϊκές, μέχρι τις πιο αριστοκρατικές, που πάντα είχε σαν πρωταγωνίστριες στις ταινίες του.
60 σχεδόν χρόνια αυτή η ταινία είναι αξεπέραστη και έτσι θα είναι για πάντα και ευτυχώς που στην Αμερικάνικη διασκευή της βρήκε μία Shrley McLaine για να την κάνει γνωστή σε ένα κοινό που πολύ δύσκολα θα είχε δει την πρώτη εκδοχή.
