Ο Πολωνός συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας Κριστόφ Πεντερέτσκι, γνωστός ως ένας από τους μεγάλους σύγχρονους συνθέτες και από τους πλέον καινοτόμους, πέθανε σήμερα σε ηλικία 86 ετών, στη γενέτειρά του Κρακοβία, όπως μετέδωσαν τοπικά μέσα ενημέρωσης.
Ο Πεντερέτσκι, που έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και έχει συνεργαστεί με συμφωνικές ορχήστρες τόσο στην Ευρώπη όσο και την Αμερική κατά την πολυετή καριέρα του, κατέληξε ύστερα από μακρά ασθένεια, σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης που επικαλούνται στην ένωση Λούντβιχ βαν Μπετόβεν της Κρακοβίας, την οποία ίδρυσε η σύζυγός του Ελζμπιέτα.
«Ύστερα από μακρά και σοβαρή ασθένεια, ο Κριστόφ Πεντερέτσκι -ένας από τους μεγαλύτερους Πολωνούς μουσικούς, μια παγκόσμια αυθεντία στον χώρο της κλασικής μουσικής, πέθανε», ανέφερε το πολωνικό υπουργείο Πολιτισμού σε ανάρτηση στο Twitter.
Ο Κριστόφ Πεντερέτσκι ήταν γνωστός για τη μουσική του για κινηματογραφικές ταινίες, όπως «Ο Εξορκιστής» του Γουίλιαμ Φρίντκιν, «Η Λάμψη» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και «Ατίθαση Καρδιά» του Ντέιβιντ Λιντς, καθώς και για τις συνθέσεις του "Θρηνωδία" για τα Θύματα της Χιροσίμα και "Πάθη κατά Λουκά".
Ένας από τους σημαντικότερους Πολωνούς συνθέτες του 20ου αιώνα Ο συνθέτης Κριστόφ γεννήθηκε το 1933 στη νότια Πολωνία, σπούδασε μουσική στο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας καθώς και στη Μουσική Ακαδημία της πόλης. Το όνομά του έγινε γνωστό στα τέλη της δεκαετίας του '50, όταν παρουσίασε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, μεταξύ αυτών, τους Ψαλμούς του Δαυίδ και τη Θρηνωδία για τα Θύματα της Χιροσίμα για 52 έγχορδα. Επηρεασμένος από την αβάν γκαρντ πρωτοπορία ενός Πιερ Μπουλέζ κι ενός Τζον Κέιτζ (αλλά και των παλαιότερων Άντον Βέμπερν και Ιγκόρ Στραβίνσκι), στο ξεκίνημά του ο Πεντερέτσκι εμφάνισε πολύ επιθετικά, πειραματικά μουσικά σχήματα, σχεδόν «αντικρουόμενα» μεταξύ τους, και μια εκφραστική προσωπική σπάνιας δύναμης.
Στις αρχές της δεκαετίας του '70, την εποχή που δίδασκε στο Γέιλ, ο Πεντερέτσκι άρχισε να στρέφεται προς πιο παραδοσιακές φόρμες - όπως περίπου έκανε και ο Στραβίνσκι στην ύστερη περίοδό του. Όπως ο ίδιος ο Πεντερέτσκι έχει δηλώσει, η πρωτοποριακή μουσική των Λουίτζι Νόνο, Στοκχάουζεν κ.ά. ήταν κάτι πολύ απελευθερωτικό για τους καλλιτέχνες που ζούσαν υπό το καθεστώς του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Αργότερα όμως συνειδητοποίησε ότι αυτός ο «προμηθεϊκός τόνος της αβάν γκαρντ ήταν κάτι περισσότερο καταστροφικό παρά δημιουργικό».
