Το όνομά μου είναι Αργυρώ - Νικολέτα Τσάπρα.
Ο νονός μου σκέφτηκε το Αρλέτα. Από μικρή με φωνάζουν έτσι.
Άρχισα πιάνο και κιθάρα σε μικρή ηλικία
και τραγουδούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Έμαθα να τραγουδάω από τον πατέρα μου,
ο οποίος ήταν γιατρός αλλά και ένας εξαιρετικός τραγουδιστής.
Σπούδασα ζωγραφική.
Ήμουν μαθήτρια του Γιάννη Μόραλη, του Παντελή Πρεβελάκη,
του Πάνου Σαραφιανού, της Αντιγόνης Στρεψιάδη,
και το θεωρώ μεγάλο προνόμιο αυτό.
Αυτοί οι τέσσερις δάσκαλοι έχουν σημαδέψει τη ζωή μου,
μαζί με τους γονείς μου.
Πιστεύω και στην προπαίδεια και στη μόρφωση.
Όπως και ότι ένας καλλιτέχνης,
πρέπει να έχει μια σφαιρική γνώση των πραγμάτων
και όχι μόνο σε αυτό που απασχολείται.
Οι άνθρωποι που με βοήθησαν ήταν:
ο Αλέκος Πατσιφάς, διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας LYRA
και τον πρώτο που μπορώ να πω, είναι ο Γιώργος Παπαστεφάνου.
Αυτός άλλωστε με βρήκε και με πήγε στον Πατσιφά.
Από 'κει και πέρα,
ο Γιάννης Σπανός, ο Ζωρζ Μουστακί και ο Λάκης Παπαδόπουλος.
Επιτυχίες έχω πολλές αλλά σουξέ μόνο τρία.
Είναι το ''Μια φορά θυμάμαι'',
η ''Σερενάτα'' και το ''Μπαρ το Ναυάγιο''.
Με τον Λάκη Παπαδόπουλο έκανα δυο δίσκους
με πάρα πολύ ωραία τραγούδια που αγαπήθηκαν από τον κόσμο.
Μπορεί το γνωστότερο να είναι η ''Σερενάτα''
αλλά έχω τραγουδήσει και άλλα εξαιρετικά τραγούδια του Λάκη,
όπως το ''Τσάι Γιασεμιού'',
''Τα Ήσυχα Βράδια'',
αλλά και το ''Έρχεται Κρύο'',
το οποίο ήταν το πρώτο τραγούδι που μου έπαιξε
όταν ήρθε για να συνεργαστούμε.
Αν δεν ήταν ο Λάκης, εγώ δε θα τραγουδούσα σήμερα.
Μου έδωσε ένα πολύ σημαντικό υλικό,
το οποίο το τραγουδάω ακόμα με πολλή αγάπη,
κι εγώ του πρόσφερα κάτι
που πιθανόν άλλοι να μην του το έδωσαν:
Έκανα γνωστό το ότι είναι ένας εξαιρετικός συνθέτης τραγουδιών.
Ο Λάκης δεν είναι μόνο αυτό το χαβαλετζίδικο που βγάζει,
για το οποίο βέβαια τον θαυμάζω αμέριστα.
Έχω φίλους από το Δημοτικό.
Μου αρέσει να έχω φίλους για χρόνια,
με τον Γιώργο Παπαστεφάνου είμαστε φίλοι 50 χρόνια
και μου αρέσει να συνεργάζομαι με φίλους.
Με όσους μουσικούς συνεργάζομαι είναι φίλοι μου.
Όπως μου αρέσει και ο κόσμος που έρχεται
να αισθάνεται πως είναι φίλος μου και όταν συμβαίνει αυτό,
είμαι πανευτυχής.
Δεν είμαι μεγαλομανής άνθρωπος.
Ποτέ δεν επεδίωξα καριέρα, ποτέ στη ζωή μου δεν επεδίωξα κασέ.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί είχα διεξόδους,
δηλαδή μπορούσα να κάνω πράγματα που με ευχαριστούσαν
και από αυτά τουλάχιστον μπόρεσα και επιβίωσα.
Είμαι 71 ετών κλεισμένα. Ήδη έχω κερδίσει τρεις φορές τον θάνατο.
Το ότι ζω μάλλον είναι θαύμα.
Τον θάνατο των αγαπημένων μου προσώπων τον φοβάμαι.
Τον δικό μου θάνατο, όχι.
Ευχαριστώ τους ανθρώπους που με ανέχτηκαν.
Το κοινό να με θυμάται με ευχαρίστηση μόνο,
τίποτε άλλο.
Αρλέτα
