Στους πάγκους με βιβλία σε τιμή ευκαιρίας, εικόνα συνηθισμένη κάποτε στους δρόμους τής Αθήνας, τα βιβλία του Στέφαν Τσβάιχ είχαν περίοπτη θέση. Βιογραφίες κυρίως. Αλλά και «Το 24ωρο μιας γυναίκας», που είχε τραβήξει απ’ την αρχή την προσοχή μου. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το διάβασα και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες.
Σίγουρα πάντως δεν είχε καμία σχέση με το 24ωρο μιας άλλης, νεότερης γυναίκας, που τον καθημερινό της Γολγοθά, περιγράφει το τραγούδι «Μια μέρα μιας Μαίρης». Η ιδέα γι’ αυτό το τραγούδι ήταν τής Άννας Παναγιωτοπούλου, όμως ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έγραψε τα λόγια και τη μουσική και η Λόυσκα Αβαγιανού ήταν η πρώτη που το τραγούδησε στην επιθεώρηση «Τής Ελλάδας το κάγκελο» που ανέβασε η «Ελεύθερη Σκηνή», πρώην «Ελεύθερο Θέατρο», όχι στο Άλσος Παγκρατίου, αλλά στο επίσης άτυχο Θέατρο Σμαρούλα τής οδού Ευελπίδων, το καλοκαίρι τού 1981.
Λένε οι στίχοι: «Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα και καλή νοικοκυρά. Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό».
Το 1982 το τραγούδησε στον δίσκο τού Λουκιανού «Χαμηλή πτήση» η Αφροδίτη Μάνου και από τότε το τραγούδι τής ανήκει. Την Αφροδίτη θα ακούσουμε λοιπόν και τώρα να το λέει, σε ένα βίντεο που μάς γυρίζει στις 25 Ιουλίου τού 1983, στο θρυλικό πια πάρτι τής Βουλιαγμένης. Ήταν βράδυ Δευτέρας κι ήμουν κι εγώ εκεί. Με την Δάφνη Τζαφέρη στο τιμόνι, ούτε ξέρω πόσες ώρες κάναμε μέχρι να φτάσουμε στην πλαζ. Πήχτρα οι δρόμοι, αλλά σε όλη την διαδρομή, είχαμε τον Γιάννη Πετρίδη παρέα στο ραδιόφωνο.
Εμένα με είχε καλέσει ο Αλέκος Πατσιφάς. Στην εταιρία του ανήκε ο Λουκιανός και η ΛΥΡΑ θα έβγαζε δίσκο με το πάρτι. «Και τί να φορέσω, κύριε Πατσιφά;» τον ρώτησα για πλάκα. «Βάλε το μαγιώ σου κι έλα» μού απάντησε. Δεν ακολούθησα την συμβουλή του, όταν όμως αξιωθήκαμε να φτάσουμε είδαμε πράγματι τα πλήθη να τσαλαβουτάνε στα νερά.
Στην εξέδρα που είχε στηθεί στη θάλασσα, η Νέλλη Σεμιτέκολο έπαιζε ραγκτάιμ τού Σκοτ Τζόπλιν, και ο Μανώλης Μικέλης με την μπάντα του μάς γύριζε στα χρόνια τού Γκλεν Μίλλερ με την «Σερενάτα στο φως τού φεγγαριού». Μετά, τη σκυτάλη πήρε το κοριτσάκι μας, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, με παλιά ελληνικά αισθηματικά τραγούδια κι ύστερα, ο Βαγγέλης Γερμανός και ο Σαββόπουλος δώσανε το δικό τους, ολόφρεσκο παρών. Στο μεταξύ για μας, είχε έρθει η ώρα τής βαρκάδας κάτω από την πανσέληνο, ενώ στο βάθος, από ένα καραβάκι που αρμένιζε κάπου στα ανοιχτά, έρχονταν στ’ αφτιά μας καντάδες με την χορωδία και την μαντολινάτα τού Φώτη Αλέπορου.
Το βράδυ είχε προχωρήσει αρκετά, το κέφι ήταν αμείωτο και πάνω στην εξέδρα ανέβαινε τώρα ο Λουκιανός μαζί με την Αφροδίτη Μάνου. Σ’ αυτό το σημείο τής γιορτής θα ήθελα λοιπόν τώρα να σταθούμε, για να αφιερώσουμε το τραγούδι τής Μαίρης Παναγιωταρά στην μέρα τής γυναίκας, που για ακόμη μια χρονιά, ήρθε και πάλι εφέτος.
