Η ίδια δεν την πλησίασε ποτέ. Μόνο την είχε δει, την είχε ακούσει και βέβαια, τη θαύμαζε, όπως οι περισσότεροι από μας. Μιλάω στο τηλέφωνο με τη φίλη μου την Ντίνα Κώνστα, που ζωντανεύοντας την Σωτηρία Μπέλλου στη σκηνή στο έργο της Σοφίας Αδαμίδου, φαινότανε σαν να την είχε ζήσει, σαν να την είχε γνωρίσει από κοντά. «Η αυτοκαταστροφική τάση που είχε η Σωτηρία ήταν το πρώτο που με τράβηξε όταν άρχισα να μελετώ το ρόλο και τον άνθρωπο.
Με γοητεύουν τέτοιες προσωπικότητες. Η Μπέλλου είχε και εκείνο το αψύ, το παλικαρίσιο, το ατρόμητο, που δυστυχώς δεν το έχουν άλλοι που φοράνε παντελόνια. Η Σωτηρία ήξερε να ρισκάρει, πληρώνοντας το τίμημα. Ταιριάζαμε και στα πολιτικά. Όμως, στο θέμα της αρρώστιας υπήρξε πολύ άτυχη. Απ'την αρχή γίνανε λάθη. Και δεν είναι ειρωνεία; Χτυπήθηκε στο πολυτιμότερο που είχε. Στη φωνή».
Η Ντίνα έπαιξε το έργο τρεις σαιζόν. Ταυτίστηκε με την Σωτηρία, την αγάπησε και την έπαιρνε μαζί της και στο σπίτι, όταν τέλειωνε η παράσταση. Έτσι νοιώθει και τώρα, όταν παίζουν τα τραγούδια της. Σίγουρα, η Σωτηρία Μπέλλου δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος και το τσαγανό που είχε δεν την εμπόδιζε να γίνεται την επόμενη στιγμή ζεστή, τρυφερή και ανθρώπινη. Όταν την πρωτογνώρισα στην «Ωραία νήσο Ύδρα» στην Κολοκυνθού το 1966, το κέντρο ήταν άδειο, φορτωμένο όμως με στολίδια και χάρτινα φαναράκια, ξεχασμένα απ'τις Απόκριες. Επειδή στην παρέα μας ήταν και η Στέλλα Δρακάκη, εκφωνήτρια του Σταθμού των Ενόπλων που γνώριζε την Μπέλλου απ'τη Χαλκίδα, η Σωτηρία ήρθε στο τραπέζι μας και τραγούδησε για μας την «Αχάριστη» του Τσιτσάνη. Ξαφνικά, ένοιωσα να ζωντανεύει μπροστά μου μια ολόκληρη εποχή, ένας κόσμος, ακόμη άγνωστος σε μένα, μαγικός, που τώρα θα άρχιζα και εγώ να ανακαλύπτω.
Εκείνο το βράδυ, πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, η Σωτηρία έγραψε με καμάρι τα ονόματα τεσσάρων τραγουδιστριών, που ένα ξένο μουσικό περιοδικό, ίσως το Grammophone, είχε ανακηρύξει ως καλύτερες του κόσμου. Με τη σειρά και με την ορθογραφία της Σωτηρίας, Μπέσσυ Σμιθ, Εντίθ Πιαφ, Λόττε Λένυα και Σωτηρία Μπέλλου. Ο δίσκος της εταιρίας ΛΥΡΑ που την ξανάφερε στο προσκήνιο μετά από χρόνια απουσίας, κυκλοφόρησε λίγο καιρό αργότερα. Και δεν θυμάμαι αν ήταν 1968 ή '69, που πήγαμε με άλλη παρέα, να την ακούσουμε στην Πλάκα σε μπουάτ. Ήταν νομίζω στις «Νεφέλες».
Μικρός ο χώρος και γεμάτος. Και στριμωγμένοι όλοι, τραγουδούσαμε. Μία φωνή ξεχώριζε στην αυτοσχέδια χορωδία μας. Η φωνή της Σωτηρίας, που γεμάτη δύναμη, σκέπαζε όλες τις άλλες. Δεν ξέρω αν με την Δάφνη Τζαφέρη το πετύχαμε, αλλά αυτή την ατμόσφαιρα θέλαμε να μεταφέρουμε στο στούντιο της ΕΡΤ το 1976, όταν γυρίζαμε το στιγμιότυπο που θα δείτε. Συνάδελφοι από άλλα τμήματα είχαν προσφερθεί να παίξουν τους θαμώνες τής μπουάτ, μόνο που θα παρακολουθούσαν σιωπηλοί, αφού η Σωτηρία θα τραγουδούσε με πλέι-μπακ το «Ενας αλήτης πέθανε». Με το συνθέτη του τραγουδιού, τον Κώστα Καπλάνη, η Μπέλλου είχε γεννηθεί τον ίδιο χρόνο, 1921. Και την ίδια χρονιά, 1997, έφυγαν και οι δύο απ'τη ζωή. Πριν ακριβώς 21 χρόνια. Μάρτιο μήνα ο Καπλάνης, στις 27 Αυγούστου, σαν προχθές, η Σωτηρία Μπέλλου.
